“Hello, baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaby!”
Οι VAN HALEN ποτέ δεν ήταν μια τυχαία μπάντα. Τα άλμπουμ “Van Halen” (1978), “Van Halen II” (1979), “Women and Children First” (1980), “Fair Warning” (1981) και “Diver Down” (1982) τους είχαν ήδη καθιερώσει ως μια από κορυφαίες και πιο δημοφιλείς ροκ μπάντες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έφτασαν στο απόγειο της δόξας τους με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους “1984” την ίδια χρονιά, το οποίο μάλιστα επί σειρά εβδομάδων έμεινε στο νο2 του Billboard μόνο κι μόνο λόγω του Michael Jackson και του περίφημου “Thriller’” ! Παράλληλα, με το “Jump” κατάφεραν να έχουν εκείνη την περίοδο το μοναδικό τους νο 1 hit single, και οι πωλήσεις του άλμπουμ να ξεπεράσουν τα 10.000.000 αντίτυπα, o Eddie Van Halen να θεωρείται ο κορυφαίος κιθαρίστας του πλανήτη και ο David Lee Roth ως ο καλύτερος showman στην rock σκηνή. Η αλήθεια είναι πως οι VAN HALEN έγιναν παγκόσμιοι superstars με τον Roth στα φωνητικά.
Τα πράγματα έδειχναν ιδανικά για την μπάντα και ουδείς σαφώς δεν περίμενε το τι θα ακολουθούσε. Μέσα στο συγκρότημα όμως υπήρχαν εντάσεις, διαφωνίες και γενικότερα κακό κλίμα. Ο Eddie Van Halen ήθελε να προσαρμόσει τον ήχο του συγκροτήματος πιο κοντά στα δεδομένα της εποχής και του των Αμερικάνικων FM, βάζοντας περισσότερα πλήκτρα και synthesizers πράγμα που διαφαίνεται ήδη στο “1984” και ειδικά σε τραγούδια όπως τα “Jump” και “I’ll Wait”, κάτι το οποίο ακούγεται, με μια πρώτη ανάγνωση, οξύμωρο, αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για κιθαρίστα και μάλιστα τον κορυφαίο του κόσμου! Αυτή η επιθυμία του προσέκρουσε στα «θέλω» του ιδιόρρυθμου, η αλήθεια να λέγεται, Roth ο οποίος ήθελε να κρατήσουν τον κλασικό hard rock ήχο με το party ύφος που είχαν και έβλεπε ότι τα πλήκτρα θα άλλαζαν την προοπτική της μπάντας και κατ’ επέκταση τον δικό του ρόλο σε αυτή. Όμως η απίστευτη επιτυχία του “Jump” δεν δικαίωσε τις απόψεις του και οι εντάσεις αυξήθηκαν.
Ήταν αυτό κάτι καινούργιο; Όχι. Απλά ήταν η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπήρχαν και προσωπικές διαφορές μέσα στην μπάντα ανάμεσα τους, οι οποίες επισκιάζονταν από την επιτυχία του συγκροτήματος. Ο ένας ήταν ένα party animal, ο άλλος ήθελε την ησυχία του και να ασχολείται μόνο με την μουσική. Ο Eddie Van Halen αργότερα θα δήλωνε ότι από το 1981 ήδη, δύσκολα ανέχονταν την συμπεριφορά του frontman τους, με τις υπερβολές του και τις καταχρήσεις που έκανε. Η κατάσταση έγινε χειρότερη με την κατασκευή του περίφημου στούντιο 5150 στο σπίτι του κιθαρίστα, όταν και ο Roth ένιωσε ότι ο Eddie το έφτιαξε να τον περιορίσει όσον αφορά την συμμέτοχή του στην σύνθεση των τραγουδιών. Μάλιστα όταν το 1983 κυκλοφόρησε το E.P. “Crazy from the heat” το οποίο γνώρισε μάλιστα και μεγάλη επιτυχία, θεώρησε, ότι δεν είχε τελικά και πολύ μεγάλη ανάγκη τους VAN HALEN για να κάνει ότι θέλει.
Τα singles “California girls” και “Just a gigolo” τα οποία γνώρισαν επιτυχία και μεγάλο air play από το MTV το έπεισαν ότι μπορούσε να κάνει ότι θέλει από μόνος του. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήρθε όταν ο Roth πρότεινε να γυρίσουν ταινία βασισμένη στη rock ‘n’ roll ζωή τους και ο κιθαρίστας αρνήθηκε σφόδρα μια τέτοια πρόταση αφού στόχος του δεν ήταν το Hollywood αλλά η μουσική εξέλιξη της μπάντας. Το καλοκαίρι του 1985, μετά από ένα ιστορικό καυγά στα στούντιο της μπάντας επήλθε η ρήξη. Το αποτέλεσμα ήταν πως οι VAN HALEN ανανέωσαν τον ήχο τους με τον Hagar και έγιναν ακόμα πιο εμπορικοί και προσιτοί, ο δε Roth έκανε μια σχετικά καλή σόλο πορεία, αλλά ποτέ δεν έγινε αυτό που πίστευε ότι θα μπορούσε να γίνει και η κόντρα τους κράτησε για δεκαετίες, με διαφόρων ειδών αντεγκλήσεις και δηλώσεις μάλλον λυπηρές από αμφότερους.
Κάπως έτσι, θα φτάσουμε στο “5150”… O Eddie Van Halen θα ακούσει την προτροπή του ιδιοκτήτη του γκαράζ, στο οποίο πήγαινε το αυτοκίνητο του μια Lamborghini, Claudio Zampolli, ο οποίος του πρότεινε να δοκιμάσει τον Sammy Hagar για τραγουδιστή. Ο Red Rocker πήγαινε και αυτός το δικό του αμάξι, αυτός είχε μια Ferrari (φτώχια καταραμένη ρε φίλε…) στο ίδιο συνεργείο! Ο Eddie πήρε τηλέφωνο τον Sammy Hagar, τον κάλεσε για ένα jam στο 5150. Ήταν 1η Απριλίου του 1985 (δεν είναι και τόσο βέβαιο αυτό, μην τον δέσετε κιόλας..) όταν ανακοίνωσαν στην είσοδο του, στην μπάντα. Και όχι, δεν ήταν Πρωταπριλιάτικο αστείο..
Ποιος ήταν όμως ο Sammy Hagar;
Ο Red Rocker δεν ήταν ένα τυχαίος ή άγνωστος ερμηνευτής, συνθέτης και κιθαρίστας στις Η.Π.Α. Είχε ξεκινήσει την καριέρα του πολύ πετυχημένα, και συνεργάστηκε στην αρχή με ακόμα ένα σπουδαίο κιθαρίστα πριν μπει στους VAN HALEN. Με τον Ronnie Montrose και τους MONTROSE, με τους οποίους έκανε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθως, αποχώρησε και ξεκίνησε προσωπική καριέρα, και μέχρι το 1985 είχε ήδη κυκλοφορήσει επτά προσωπικά άλμπουμ, με μεγάλη επιτυχία, έκανε εκτεταμένες περιοδείες και το τραγούδι “I can’t drive 55” από το άλμπουμ “V.O.A” του 1984 έγινε ένας μικρός Αμερικάνικος εθνικός ύμνος, τόσο δημοφιλές που συχνά πυκνά ακόμα και στις περιοδείες με τους VAN HALEN το είχαν στο set list τους! Του είχαν κολλήσει οι Αμερικάνοι και ένα παρατσούκλι και τον φώναζαν “The Red Rocker”, από το τραγούδι του “Red” αλλά και την επιμονή του φορά κόκκινα ρούχα πάνω στην σκηνή, την οποία σάρωνε από άκρη σε άκρη.
Ο Sammy Hagar δεν ήταν ένας άγνωστός, ούτε κάποιος που έπεσε από τον ουρανό. Αντιθέτως προκάλεσε πολύ μεγάλη εντύπωση η ένταξή του στους VAN HALEN ακριβώς γιατί ήταν ήδη μια σπουδαία rock φιγούρα και ένας πετυχημένος μουσικός, με προοπτική και δεν υπήρχε επί της ουσίας λόγος να ενταχτεί σε ένα συγκρότημα. Και όμως το έκανε! Και δεν είναι διόλου τυχαίο που πολλοί τότε τους αποκάλεσαν VAN HAGAR αντί VAN HALEN. Η ιστορία έδειξε πως ήταν η απόλυτη έκπληξη και μακράν η πιο πετυχημένη επιλογή για την μπάντα. Ο Hagar είχε τη φωνή και το εύρος για να ανταπεξέλθει στα παλιότερα κομμάτια τους, αλλά πρόσθεσε και πιο μελωδικά στοιχεία στην ερμηνεία του, ήταν στιχουργός/συνθέτης , ήταν και κιθαρίστας και αυτό έδωσε την ελευθερία που αποζητούσε ο Eddie Van Halen προκειμένου να εξελίξει τον ήχο της μπάντας. Οι VAN HALEN προχώρησαν μουσικά σε άλλο επίπεδο μαζί του, έγιναν πιο μελωδικοί, πιο προσιτοί ακόμα, χωρίς να χάσουν στο ελάχιστο την δυναμική τους. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι κυκλοφόρησαν μαζί τέσσερα άλμπουμ που και τα τέσσερα πήγαν στο Νο. 1 του Billboard!
“5150”
Το πρώτο άλμπουμ που έκαναν μαζί, ήταν το “5150” με τον Άτλαντα στο εξώφυλλο να κρατά την γη, όπου ο σαφής παραλληλισμός με το come back της μπάντας ήταν εμφανής, ότι δηλαδή επανήλθαμε και κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας! Είμαστε εδώ, είμαστε κυρίαρχοι! Και δεν είχαν άδικο, και είχαν και τον άνθρωπο που έκανε τους FOREIGNER παγκόσμιους. Τον Mick Jones πίσω από την κονσόλα. Οι VAN HALEN δεν είχαν απλά ανέβει επίπεδο, έγιναν ο ορισμός και η νομοτέλεια του “ουδείς αναντικατάστατος» ακόμα και εάν αυτός ονομάζεται David Lee Roth, ακόμα και εάν μέχρι τότε και μαζί του, έχεις πουλήσει πόσα εκατομμύρια άλμπουμ, είσαι νο1 και η πιο ακριβοπληρωμένη Live μπάντα της Αμερικής. Το άλμπουμ εν κατακλείδι όντως σηματοδοτεί μια μεταστροφή στον ήχο στο πιο μελωδικό και ώριμο AOR ύφος, κάτι που θα ακολουθήσουν εξαιρετικά πετυχημένα και στο μέλλον. Ο Eddie έκανε αυτό που ήθελε και πειραματίστηκε πολύ με τα πλήκτρα, κρατώντας ωστόσο την σύνδεση με το πιο party και rock n roll ύφος που είχαν μέχρι τότε, ενώ η παραγωγή του Mick Jones είναι κρυστάλλινη, με έμφαση στην μελωδία τονίζοντας παράλληλα και την ερμηνεία του Hagar.
Ακολούθως, το “5150” έφτασε στο Νο. 1 του Billboard 200, και είναι το πρώτο τους άλμπουμ το οποίο κατέκτησε την κορυφή. Πιστοποιήθηκε 6 φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ, το single “Why Can’t This Be Love” έφτασε στο Νο. 3 του Billboard και τα “Dreams” και το “Love Walks In” έφτασαν και τα δύο στο Top 30. Ακολούθως έκαναν και μια τεράστια περιοδεία με τον κόσμο να αποθεώνει την μπάντα και να αποδέχεται τον νέο τους frontman!
Επειδή σας έχω ήδη γράψει πολλά, πάμε να θυμηθούμε τα τραγούδια και να τα βάλουμε σε μια, ας πούμε αξιολογική σειρά…
The “5150” countdown:
- “Inside” (5.01)
Σίγουρα το χειρότερο τραγούδι του άλμπουμ, με μια περίεργη μουσική προσέγγιση από τη μπάντα, σαν κάτι να ήθελαν να κάνουν, αλλά να μην τους «βγήκε» τελικά. Έχει κάποιο funky ύφος, αλλά γενικά είναι αταίριαστο σε σχέση με την ποιότητα που έχει όλο το υπόλοιπο “5150”. Παρόλα αυτά είναι ένα τραγούδι που δίνει πολύ έμφαση στο μπάσο του Michael Anthony και δείχνει την μούρλα του Hagar και το πάθος με το οποίο ερμηνεύει. Πέρα από αυτά, δεν στέκεται ίσα με τα υπόλοιπα.
- “Get up” (4.38)
Το τραγούδι που έρχεται σε απευθείας σύνδεση με το παρελθόν της μπάντας και θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάθε άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Έχει ταχύτητα, ένταση, ρυθμό και είναι «πνιγμένο» από τα ριφ του Van Halen. Οι ταχύτητες του Alex Van Halen στα drums είναι φρενήρες, και ο Hagar δείχνει να πλησιάζει τα όρια του. Σαφώς το πιο δυναμικό τραγούδι του «5150». Αλλά παρά το δυναμισμό του, την ταχύτητα του και την άρτια εκτέλεση του, ως σύνθεση είναι πιο μέτρια σε σχέση με ότι ακολουθεί!
7 . “Summer nights” (5.06)
Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα γιατί όλα τα τραγούδια έχουν πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικές μελωδίες! Αμερικάνικο rock για ηλιόλουστες παραλίες ή ζεστές νύχτες, ανεμελιά και μουσική! Το μισό Αμερικάνικο όνειρο δηλαδή, ή και η δική μας εφηβεία ..; κάπου στο ενδιάμεσο, αφού όλοι έχουμε περάσει βραδιές σε κάποια παραλία κάτω από τα άστρα να ακούμε ροκιές και να κάνουμε όνειρα.. Δυναμικός ήχος, κιθάρες στο Θεό, υποδειγματική ερμηνεία, ακόμα ένα τραγούδι τυπικό VAN HAGAR χωρίς πλήκτρα εδώ όμως. Μπορώ να σας το προτείνω και σαν soundtrack καλοκαιρινού ταξιδιού στο αμάξι! Λειτουργεί άψογα!
- “Good enough” (4.05)
Αυτό το καταπληκτικό “Hello, baby!” του Hagar, που ανοίγει τραγούδι και δίσκο δείχνει ότι η μπάντα είναι εδώ και η επιστροφή της με έναν χαρισματικό ερμηνευτή που μπορεί να δει στα ίσια τον Roth είναι γεγονός. Άμεσο, βροντερό, δυνατό και ξεσηκωτικό! Ξεκάθαρα δηλωτικό τραγούδι που σκοπός του είναι να βάλει τον ακρατή στο κλίμα από την πρώτη νότα! Διασκεδαστικό, με τον Van Halen να δίνει τα ρέστα του σε ριφ και solo.
- “Best of Both Worlds” (4.47)
Αυτός ήταν αρχικά ο τίτλος του άλμπουμ, αλλά τελικά δεν ήταν! Εδώ γίνεται πια φανερή η στροφή της μπάντας και η επιρροή του Hagar στις συνθέσεις. Πιο mainstream ήχος, mid tempo ρυθμοί, ερμηνεία παθιασμένη και η μπάντα μια ρίχνει ρυθμούς, μια τους ανεβάζει προς χάρη της μελωδίας.. Οι …VAN HAGAR δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να αναπαράγουν στείρα το παρελθόν τους, αλλά θέλουν να πάνε ένα και δυο βήματα πιο μπροστά! Για πολλούς το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, αλλά όχι για μένα… Πάντως έχει μια ιδανική ισορροπία ανάμεσα στη μελωδία και τη δύναμη.
- “Love Walks In” (5.11)
Εδώ αρχίζουν τα γλέντια με τα keyboards να κυριαρχούν, να παντρεύουν το παρελθόν με το μέλλον της μπάντας. Τραγούδι που εύκολα μπορείς να χαρακτηρίσεις ακόμα και AOR. Η μελωδία είναι υπέροχη, ο Eddie στα πλήκτρα συνθέτει μια μελωδία που δεν την ξεχνάς εύκολα και ο Hagar ερμηνεύει γεμάτος συναίσθημα και πάθος. Εδώ ενσαρκώνεται η άποψη που είχε ο Eddie για την μπάντα και τον ήχο της και είναι ότι ακριβώς δεν ήθελε να ακούει καν ο Roth. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πόσο μπορούσε να αλλάξει η μπάντα χωρίς να χάσει την ταυτότητα της.
- “5150” (5.43)
Η τέλεια μίξη τεχνικού παιξίματος και ανέμελου ύφους. Το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως all time classic και ανήκει στα καλύτερα της ιστορίας της μπάντας. Απλό, αλλά όχι απλοϊκό, δένει μέσα του μελωδίες, αλλαγές ρυθμού, καθαριστικές ονειρώξεις, μέχρι και ψήγματα prog. Ποιος είπε πως δεν μπορούσαν χωρίς τον Roth; Να σηκώσει το χέρι… Μα που πήγατε;;
- “Why Can’t This Be Love” (3.43)
Δέκα φορές καλύτερο από το “Jump” που χωρίς να θέλω να το υποτιμήσω, δεν μου άρεσε και ιδιαίτερα ποτέ. Αυτό εδώ έχει πολύ περισσότερη rock αισθητική, βάθος και ουσία. Χώρια που η μελωδία του δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, πρέπει να ήρθε από άλλον γαλαξία… Γεμάτο από πλήκτρα αλλά και πνιγμένο στα ριφ, λιωμένο από την μελωδία, προσωπική άποψη είναι ότι ανήκει στην κορυφή την FM rock τραγουδιών που έχουμε ακούσει ποτέ!! Για ακόμα μια φορά ο Sammy Hagar δίνει μαθήματα ερμηνείας!
1.“Dreams” (4.54)
Ο απόλυτος ύμνος του άλμπουμ, το τραγούδι έγινε παγκοσμίως γνωστό όταν χρησιμοποιήθηκε σε βίντεο προώθησης της Blue Angels (ομάδα ακροβατικών πτήσεων του Αμερικανικού Ναυτικού). Είναι πέρα οποιουδήποτε συναγωνισμού και ανταγωνισμού ότι είχαν γράψει μέχρι τότε. Μαζί με το “Right now” είναι τα καλύτερα VAN HALEN τραγούδια κατά την άποψη του υπογράφοντος αυτό το ταπεινό κείμενο. Απόλυτη μελωδία, απόλυτη ερμηνεία, απόλυτο ρεφρέν, απόλυτο ροκ με πλήκτρα made in U.S. και κιθάρες που συνθέτουν ένα μαγικό τοπίο μαζί με την ερμηνεία (ναι ξανά!) του Hagar. Τι ακούς και νομίζεις ότι είσαι στο πιλοτήριο και σκίζεις τους ουρανούς!
Και ένα bonus:
Οι Van Halen δεν έκαναν ποτέ επίσημο video clip για το «5150», εκτός από ζωντανές εκτελέσεις. Τι ανάγκη είχαν άλλωστε; Το «5150» πουλούσε σαν ζεστό ψωμί…
Δημήτρης Σειρηνάκης
