Ένα από τα πάμπολλα θέματα που θίγονται κατ’ εξακολούθηση στις συναθροίσεις των metal οπαδών, είναι οι διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται στην Ευρωπαϊκή αντίληψη σε σχέση με τον Αμερικανικό τρόπο έκφρασης στην μουσική. Τα επιχειρήματα δίνουν και παίρνουν, οι παλμοί ανεβαίνουν, τα αίματα ανάβουν, στο τέλος της ημέρας όμως –και ασχέτως την θέση του καθενός από εμάς- κοινή παραδοχή είναι πως η πλειοψηφία των καλλιτεχνών που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή ήπειρο, δείχνουν πως παίρνουν την ύπαρξή τους πιο σοβαρά, είναι συνεπείς στο όραμα τους, δεν ακολουθούν τις μόδες φροντίζοντας να σβήσουν από τον χάρτη το παρελθόν τους και σου δίνουν την αίσθηση πως εκτός από μουσικοί είναι ταυτόχρονα και οπαδοί. Αγαπούν αυτό που κάνουν και φροντίζουν να το υπηρετούν όσο πιο πιστά τους επιτρέπουν οι συνθήκες. Πως άλλωστε κρατήθηκε στην επικαιρότητα το heavy metal με όλα τα παρακλάδια του φωλιασμένο στις ψυχές τόσων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;
Τέλος εισαγωγής. Πάμε στο προκείμενο. VANDEN PLAS… Από τις κραταιότερες χρονολογικά prog metal μπάντες που ξεπήδησαν από την Γερμανία. Το Κάιζερσλάουτερν θα πρέπει να είναι περήφανο που εκτός από την τοπική ποδοσφαιρική ομάδα τα άξια τέκνα του έφτασαν αισίως στον δέκατό τους δίσκο. Έτος ίδρυσης 1986, πρώτος δίσκος το “Colour temple”οκτώ χρόνια αργότερα. Όχι αυτό που αποκαλούμε enfant gate της σκηνής που υπηρετούν, για μία σειρά από αδιευκρίνιστους λόγους, έστεκαν πάντα στο μεταίχμιο του επόμενου μεγάλου βήματος που δυστυχώς ποτέ δεν ήρθε. Και είναι κρίμα κι άδικο για μία μπάντα που έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της σε πολύ όμορφους δίσκους πιστούς στον προοδευτικό metal ήχο όπως είναι τα “Far off grace” και “Beyond daylight”. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε τέτοιου είδους περιπτώσεις. Ή τα παρατάς ή σκυλιάζεις ακόμα περισσότερο και συνεχίζεις απρόσκοπτα την πορεία σου αδιαφορώντας για το αν η μουσική βιομηχανία θα σε συμπεριλάβει στα αγαπημένα της παιδιά.
Ακριβώς αυτό έπραξαν οι VANDEN PLAS. Βασίστηκαν στις δεδομένες συνθετικές ικανότητες του κιθαρίστα τους Stefan Lil και την χαρακτηριστική ερμηνεία του Andy Kuntz και προχώρησαν χωρίς πολλές φιοριτούρες. Οι DREAM THEATER επιδράσεις στην μουσική άρχισαν να καμουφλάρονται με μαεστρία δίνοντας παράλληλα χώρο για την δημιουργία ενός πιο προσωπικού χαρακτήρα, φρόντισαν και ανέδειξαν τα πλήκτρα σε ένα μουσικό όργανο που μπορεί να συμμετέχει και να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο της σύνθεσης, εξελίχθηκαν ως μουσικοί και περιχαράκωσαν ακόμα περισσότερο την υφολογική τους προσέγγιση. Το δέκατο τους πόνημα με τίτλο “The ghost xperiment: Illumination” αποτελεί το sequel του πρώτου μέρους “Awakening” που κυκλοφόρησε το 2019 και δείχνει τους Γερμανούς σε εξαιρετική φόρμα, σημάδι ικανό ώστε να το αναγάγουμε με σχετική ευκολία σε μία εκ των κορυφαίων κυκλοφοριών τους. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο παρά την σχετικά μεγάλη διάρκεια των συνθέσεων και πως άλλωστε να συμβεί το αντίθετο… Το “Under the horizon” ομολογουμένως να προκαλεί ρίγη συγκίνησης και να μας ταξιδεύει με την χρονομηχανή στα 90s όπου το progressive metal βρίσκονταν στα φόρτε του ενώ τα 13 λεπτά του αρκετά φιλόδοξου “Ouroboros” να κυλούν “νεράκι”. Φλάουτο, βιολιά, χορωδίες και λοιπές “εξωμεταλλικές” δυνάμεις απογειώνονται στο πανέμορφο “Black waltz death”, το “Fatal arcadia” αποτελεί από τις πιο δυναμικές στιγμές του δίσκου ενώ στην διασκευή στο “Krieg kennt keine sieger” των συμπατριωτών τους SALTATIO MORITS, o Knutz κάνει ντουέτο με τον τραγουδιστή των τελευταίων, Alea, με -τα αναμενόμενα- πολύ όμορφα αποτελέσματα. Οι φίλοι του παραδοσιακού progressive που οι δεσμοί του με το heavy metal είναι άρρηκτα δεμένοι οφείλουν αν μη τι άλλο να τσεκάρουν το “The ghost xperiment: Illumination”! Εγγυημένη απόλαυση!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
