a
Εχουν περάσει 25 και πλέον χρόνια από την εποχή που αυτό το ιδιότυπο σχήμα ξεκινούσε την βραχύβια πορεία του. Ο,τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια απομάκρυνε οποιαδήποτε σκέψη και του πιο φανατικού οπαδού τους για ενδεχόμενο κάποιας συναυλίας. «Ποτέ μη λες ποτέ», όμως, οι VED BUENS ENDE δικαιολόγησαν πλήρως τον ισχυρισμό μας ότι είναι το πιο καλά κρυμμένο διαμάντι της νορβηγικής extreme metal σκηνής.
Τη βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν το ντουέτο των INSECT ARK από τη Νέα Υόρκη με το ψυχεδελικό τους doom να απέχει χιλιόμετρα από ό,τι θα επακολουθούσε. Η Dana Schechter πέρα από μουσικός είναι και δημιουργός video, που θαυμάσαμε σε όλη τη διάρκεια του 40λεπτου set τους. Δημιουργούσε soundscapes πάνω στα οποία έχτιζε τα θέματα της μουσικής τους είτε παίζοντας μπάσο, είτε την steel guitar. Ο Andy Patterson κρατούσε με τα τύμπανα του τον ρυθμό που είτε επιτάχυνε, είτε επιβράδυνε τις γραμμές από το μπάσο ή την κιθάρα. Το γεγονός ότι ακουγόταν σαν βοή τα πηγαδάκια όσων γέμισαν την πλατεία του club καθ’όλη τη διάρκεια των πιο «ήρεμων» μερών τους, ήταν μάλλον ένδειξη ότι δεν κέρδισαν και πολλούς φίλους εκείνο το βράδυ. Μάλλον η αγωνία ήταν κάτι παραπάνω από μεγάλη γι’αυτό που θα επακολουθούσε.
Η κουρτίνα έκλεισε και το στήσιμο της σκηνής έγινε με τρόπο μαγικό, που μας επιβεβαίωσε γιατί είμασταν τυχεροί που μεταφέρθηκε η συναυλία στο Fuzz. Πριν ξεκινήσουν έβγαιναν ένας ένας για να κάνουν το τελικό soundcheck, για να εισπράξει τις επευφημίες του κοινού που αγωνιούσε! Το τρομερό χαρακτικό του Edvard Munch δέσποζε πίσω από τα drums και εκατέρωθεν της σκηνής υπήρχαν οι μορφές του εξωφύλλου του “Written in waters” album τους.
Η κόκκινη κουρτίνα ανοίγει και οι πρώτες νότες του “Coiled in wings” μας βάζουν με ιδανικό τρόπο στον μικρόκοσμο τους. Ο ήχος όσο προχωρούσε η ώρα καλυτέρευε ολοένα και επί σκηνής σιγά σιγά απελευθερώνονταν οι ηγέτες τους Carl Michael Eide και Vicotnic. Και ένας από τους κύριους λόγους που ήταν ενδιαφέρουσα η συναυλία τους είναι το γεγονός ότι ερμήνευσαν το έργο τους και δεν το εκτέλεσαν με χειρουργική ακρίβεια όπως το studio. Υπήρχαν πολλά γρήγορα μέρη όπως στο “You, that may wither”, τα οποία αποδόθηκαν σε μικρότερη ταχύτητα, αναμορφώνοντας τα πλήρως. Επίσης φάνηκε πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχουν δύο κιθάρες στα σημεία που ο Carl Michael άφηνε την κιθάρα του για να τραγουδήσει. Ο ήχος τους έχανε τον όγκο του και τις δυναμικές που είχαν.
Ο Carl Michael προς το τέλος της συναυλίας πραγματικά ξέφυγε. Μορφασμοί και χαμόγελα τρέλας σε συνδυασμό με την κινησιολογία των χεριών και των καταπονημένων ποδιών του, που τον αναγκάζουν να είναι συνέχεια καθιστός. Δεν έχανε όμως ευκαιρία να μετακινηθεί για να είναι κοντά στον Vicotnic και να χαρούν το να παίζουν σε τόσο κόσμο τη μουσική του αγαπημένου τους πνευματικού παιδιού. Πραγματικά ο Carl Michael βίωνε τους στίχους και το μάτι του τρελού ήταν συνεχώς εκεί, για να μας υπενθυμίζει ποιος είναι ο πρωταίτιος του δυσαρμονικού ήχου τους. Και η ερμηνεία του είτε τραγουδούσε δυνατά, είτε ψιθυριστά, είτε υμνικά ήταν καθηλωτική – ποιος δεν τον άκουσε στο “Den saakaldte” και δεν δάκρυσε!
Ο Vicotnic όπως ήταν αναμενόμενο ανέλαβε τα ακραία φωνητικά των κομματιών τους και έδωσε ρεσιτάλ παιξίματος με την κιθάρα του. Ζούσε κι εκείνος σε μεγάλο βαθμό τη χαρά να παίζει το υλικό των VED BUENS ENDE σε μια πόλη που τον έχει αγκαλιάσει τόσα χρόνια με τις συναυλίες της κύριας μπάντας του, τους DODHEIMSGARD. Τον είδαμε να ανοίγει τα χέρια του και να κάνει πως πετάει και να βγάζει συνεχώς γλώσσα, απολαμβάνοντας τη συναυλία στο έπακρο!
Ο Skoll ήταν στο μπάσο ανέκαθεν το κερασάκι στην τούρτα τους! Όποτε κάποιος έμπαινε στη διαδικασία να ακούσει τι παίζει, θα καταλάβαινε γιατί είναι ο καλύτερος μπασίστας της νορβηγικής σκηνής! Πραγματικά απίστευτο παίξιμο και παρουσία που σε παρέσερνε να χορέψεις μαζί του πάνω στο ρυθμό των κομματιών τους. Μοναδικό ψεγάδι η χύμα εμφάνιση του με το στρατιωτικό μπλουζάκι, που ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με την προσεγμένη εμφάνιση των υπόλοιπων μελών του group.
Στην ηλεκτρική καρέκλα των drums κάθισε ο καινούριος drummer των DODHEIMSGARD, Øyvind Myrvoll, ο οποίος κλήθηκε να αποδώσει τα περίτεχνα και πολύπλευρα από πλευράς ρυθμών drums του Carl Michael. Και τα πήγε περίφημα, διαμορφώνοντας ένα rhythm section μαζί με τον Skoll που είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να επικεντρωθείς σε αυτό. Και μάλλον είμαστε τυχεροί στην ατυχία του Carl Michael, γιατί αν δεν είχε πάθει το ατύχημα θα ήταν εκείνος πίσω από τα τύμπανα και μάλλον θα είχαν τον Vortex στα φωνητικά όπως 25 χρόνια πριν. Πραγματικά θεωρώ ότι η συναυλία απέκτησε μυθικές διαστάσεις από τη συνολική παρουσία όλων, αλλά κυρίως λόγω της ερμηνείας του Carl Michael στα φωνητικά! Απλά μοναδικός και αξεπέραστος!
Το set τους είχε διάρκεια περίπου μιάμιση ώρα, χωρίς να έχουν άλλο κομμάτι έτοιμο για να παίξουν. Εκπληξη της βραδιάς η επιλογή να παίξουν πρώτο κομμάτι στο encore το “Autumn leaves”, με τον Carl Michael να τραγουδά ακόμα και τα μέρη των γυναικείων φωνητικών! Πραγματική μυσταγωγία πριν ισοπεδωθεί το Fuzz στην καταιγιστική εκτέλεση του “The plunderer”. Θέλετε highlight της βραδιάς; Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το πληρέστερο κομμάτι τους, το “”Remembrance of things past”, το οποίο πήρε live μια εκρηκτική μορφή! Στο τελείωμα του παίχτηκε και το πειραματικό εμβόλιμο μέρος για να ολοκληρώσουν την παρουσίαση του με το μελαγχολικό “To swarm deserted away”.
Από το demo τους, “Those who caress the pale”, επέλεξαν επίσης το “A mask in the mirror” και το ομότιτλο κομμάτι, ενώ το “The carrier of wounds” αποδόθηκε όπως στην ηχογράφηση του “Written in waters”. Από το μοναδικό τους album επέλεξαν επίσης το υπνωτικό “It’s magic”! Το κοινό παραληρούσε σε κάθε ξέσπασμα και παρασυρόταν από τα
Καταληκτικά ήταν μια από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά συναυλίες που έχω βιώσει. Οι λόγοι πάρα πολλοί που συνετέλεσαν στο να αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στα μάτια μου. Καταρχήν το γεγονός ότι δίνουν συναυλίες εδώ και δύο χρόνια τους έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό να είναι τόσο καλοί στην απόδοση τόσο περίπλοκων και στριφνών μερών. Κατά δεύτερο η χαρά τους να παίζουν στη χώρα μας φάνηκε και στο τέλος που έκαναν σαν μικρά παιδιά. Ο Vicotnic πήρε ένα χαρτί με το setlist και το έκανε σαιτα για να το δώσει στο κοινό που τους αποθέωνε! Και έβγαλαν μέχρι και selfie μαζί μας, προκαλώντας το γέλιο! Μένει, λοιπόν, να δούμε τι θα κάνουν από εδώ και πέρα και αν θα έχουμε κάποιο νέο album στο μέλλον. Διαφορετικά η συναυλία αυτή θα αποκτήσει θρυλικές διαστάσεις αν αποφασίσουν πάλι να διαλύσουν…
Κείμενο/φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
