VENOM INC. – “There’s only black” (Nuclear Blast)

Όσοι με ξέρουν έστω και ελάχιστα γνωρίζουν καλά την αδυναμία που τρέφω στο όνομα των VENOM και στα παράγωγα αυτού. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των VENOM INC. , της μπάντας δηλαδή που ίδρυσαν οι Tony “Demolition Man” Dolan, Jeff “Mantas” Dunn και Tony “Abaddon” Bray και που είχαν κυκλοφορήσει τρεις εξαιρετικούς δίσκους κάτω από το όνομα των VENOM, με το “Prime evil” σαφέστατα να ξεχωρίζει, ήταν ικανή από μόνη της να με γεμίσει αδημονία. Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω και το ντεμπούτο τους, το τρομερό “Ave” του 2017 και πολύ εύκολα μπορείτε να καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι το “There’s only black”, όπως τιτλοφορείται ο δίσκος, είναι για μένα η πιο πολυαναμενόμενη κυκλοφορία της χρονιάς. Προφανώς, όμως, και όπως έχω ξαναπεί, VENOM και σταθερότητα είναι δυο έννοιες ασυμβίβαστες και απ’ ότι φαίνεται το ίδιο ισχύει και για τους VENOM INC. Από τη μία είχαμε το 2018 την αποχώρηση (ή απόλυση, το τοπίο ακόμα παραμένει ζοφερό) του Abaddon από την μπάντα για λόγους που δεν είναι της παρούσης, από την άλλη, το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Mantas καθώς υπέστη καρδιακή προσβολή την ίδια χρονιά και τον έφερε πολύ κοντά στον θάνατο, δύο γεγονότα που έφεραν την μπάντα πολύ κοντά στη διάλυση.

Ευτυχώς ο Mantas ανέκαμψε αλλά και αντικαταστάτης βρέθηκε για τη θέση του ντράμερ, στο πρόσωπο του Jeramie “War Machine” Kling, μέλος επίσης των φοβερών death/thrashers INHUMAN CONDITION και των αγαπημένων μου επικών death metallers EX DEO, μεταξύ άλλων. Εξαιρετική επιλογή αν θέλετε τη γνώμη μου καθώς ο Kling έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του με το επιθετικό και θυελλώδες παίξιμο του. Παρόλα αυτά δεν σας κρύβω ότι με χάλασε λίγο το όλο σκηνικό. Θέλω να πω, από τη στιγμή που το άλλο project των Dolan και Dunn, οι MPIRE OF EVIL είναι θεωρητικά ενεργοί και η έννοια του όρου “INC” πλέον δεν υφίσταται με την αποχώρηση του Bray, ίσως θα ήταν πιο ορθολογιστικό να συνέχιζαν ως MPIRE OF EVIL και όχι ως VENOM INC. Από την άλλη, έχουν κάθε δικαίωμα να προχωρήσουν όπως αυτοί επιθυμούν και αυτό δεν αμφισβητείται. Ανεξάρτητα πάντως από τον σεσημασμένο οπαδό που κρύβω μέσα μου, ήμουν πολύ περίεργος να ακούσω το νέο άλμπουμ, καθώς με αυτό οι VENOM INC. καλούνται να ανταποκριθούν σε μια σειρά από προκλήσεις. Νέο μέλος στη μπάντα, ένα εντυπωσιακό πρώτο άλμπουμ, η κατάσταση του Mantas και ας μην ξεχνάμε το αντίπαλο δέος, τους VENOM του Cronos που ετοιμάζουν και αυτοί τον διάδοχο του χλιαρού (είπαμε, είμαστε VENOMόσκυλα αλλά η αλήθεια να λέγεται!) “Storm the gates”.

Πάμε να δούμε τι έχουν να μας πουν οι VENOM INC. στο “There’s only black” και ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο. Η φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας από το διάστημα έρχεται σε απόλυτη συνάρτηση με τον τίτλο του άλμπουμ. Εξώφυλλο δυσοίωνο, σκοτεινό, όπως πρέπει. Εντύπωση προκαλεί η απουσία του κλασικού logo της μπάντας, γεγονός που εκ πρώτης όψεως οδηγεί σε σκέψεις. Παρόλα αυτά ο Dolan δήλωσε ότι προτιμήθηκε κάτι πιο λιτό που ταίριαζε περισσότερο με το εξώφυλλο και ότι το κλασικό logo βρίσκεται κανονικά στο ένθετο του δίσκου, οπότε περιμένουμε να έρθει στα χέρια μας το φυσικό προϊόν για να πούμε περισσότερα.

Ακούγοντας το άλμπουμ, το πρώτο πράγμα που προκαλεί εντύπωση είναι τα τύμπανα του Kling. Είναι φανερό ότι ο War Machine έφερε έναν αέρα φρεσκάδας και ανανέωσης στη μπάντα με την ορμητικότητα και την τεχνική του, εξαναγκάζοντας τρόπον τινά τους άλλους δύο γερόλυκους να αγγίξουν τα όρια τους. Και εδώ ερχόμαστε στον Mantas, που, τολμώ να πω ότι εδώ μας παρουσιάζει την καλύτερη κιθαριστική του δουλειά από την εποχή του μακρινού “Resurrection”, ενδεχομένως και καλύτερη από αυτήν. Και αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, ακούστε τα riffs των τραγουδιών αλλά κυρίως τα solos και μετά ελάτε να συζητήσουμε. Κατάθεση ψυχής από έναν τρομερά υποτιμημένο κιθαρίστα που χρήζει περισσότερης αναγνώρισης. Φυσικά από την εξίσωση δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Tony Dolan με τα ιδιαίτερα φωνητικά του, δίνοντας έναν ξεχωριστό τόνο στα τραγούδια.

Με βάση λοιπόν όλα τα παραπάνω, το “There’s only black” ακούγεται πιο τεχνικό, πιο τραχύ και πιο επιθετικό από τον προκάτοχο του. Ένας δίσκος γεμάτος πανέξυπνα , στακάτα riffs και με μια απίστευτη ενέργεια που κρατά τον ακροατή σε συνεχή εγρήγορση. Προφανώς και η ταχύτητα των περισσότερων τραγουδιών αγγίζει κόκκινο, με εξαίρεση το ρυθμικό “Tyrant” και το επιβλητικό “Inferno” που κλείνει ιδανικά το δίσκο και κινούνται σε πιο mid tempo ρυθμούς. Χορταστικός σε διάρκεια δίσκος, λίγο πάνω από 50 λεπτά, με δώδεκα κομματάρες, η μία καλύτερη από την άλλη. Χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιο κομμάτι, προσωπικές μου αδυναμίες αποτελούν το ρυθμικό ομώνυμο, το εκπληκτικό “Don’t feed me your lies” με την υποβλητική εισαγωγή του και το απίστευτο, φρενιασμένο riff του, το φανταστικό “Burn liar burn” που για δυόμισι λεπτά περίπου νομίζεις ότι ακούς μια instrumental σύνθεση μέχρι να μπει το κολασμένο riff του Mantas και να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα του, το “The dance macabre” με τις καταπληκτικές εναλλαγές στο ρυθμό του, διεκδικώντας τον τίτλο του πιο ποικιλόμορφου τραγουδιού του δίσκου, εννοείται το σκοτεινό και δυσοίωνο “Inferno”…. Και κάπου εδώ σταματάω επειδή αν με αφήσετε θα αναφέρω και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Το πολύ σημαντικό πλεονέκτημα του “There’s only black” όμως, είναι ότι παρουσιάζει μια μπάντα φρέσκια και με μια ανανεωτική αύρα που δεν φοβάται να εξελίξει τον ήχο της, πατώντας όμως παράλληλα γερά στις ρίζες της και χωρίς να χάνει ίχνος από την ταυτότητα της. Ξεκάθαρα κερδισμένο στοίχημα από τους VENOM INC. καθώς εκτιμώ ότι όχι μόνο θα ικανοποιήσουν και με το παραπάνω τους παλαιότερους οπαδούς αλλά θα προσελκύσουν και νέο αίμα στις τάξεις των Λεγεώνων. Και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα.

Οι VENOM INC. κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις που είχαν να αντιμετωπίσουν με απόλυτη επιτυχία. Το “There’s only black” είναι ένας φανταστικός δίσκος που όχι μόνο αποτελεί άξιο διάδοχο του ντεμπούτου τους αλλά συντηρεί με τον καλύτερο τρόπο την βαριά κληρονομιά του ονόματος τους. Και μπορεί να υπάρχουν ήδη αρκετές φοβερές κυκλοφορίες μέσα στο 2022, και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες, για μένα όμως, η αναζήτηση για το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς σταματάει κάπου εδώ.

9 / 10

Θοδωρής Κλώνης