Βρισκόμαστε προ των πυλών της επίσημης εκτόξευσης προς το απόλυτο της αναγνώρισης για ένα από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας. Τουλάχιστον στη χώρα μας, όπου όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, πολλάκις οι εξελίξεις μας έχουν ξεπεράσει και ακολουθούμε τη ροή των πραγμάτων αρκετά ετεροχρονισμένα. Ο λόγος για τους VENOM PRISON οι οποίοι ήδη εκτός της χώρας μας, απολάμβαναν την εκτίμηση του κόσμου ήδη στο δεύτερο –και για πολλούς εκ των κορυφαίων της δεκαετίας που έφυγε- άλμπουμ τους, “Samsara” το 2019. Τι κι αν την επόμενη χρονιά μπήκαν… μαρσάροντας και στη νέα δεκαετία με το “Primeval”, στο Ελλαδιστάν το πήραν ελάχιστοι χαμπάρι ενώ έξω τη μπάντα όχι απλά την αποθέωναν αλλά και έγιναν band on demand για πολλά φεστιβάλ σε περίπτωση που οι συναυλίες γινόταν ξανά μέρος της καθημερινότητας που αγνοούμε την τελευταία διετία. Οι VENOM PRISON θα μπορούσαν πάρα πολύ εύκολα να «κάτσουν» στις δάφνες του “Samsara”, αλλά όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά μετά το “Primeval” πρόπερσι, επιστρέφουν με το νέο τέταρτο full-length τους (και έκτη κυκλοφορία συνολικά μετά τα 2 πρώτα τους ΕΡ το 2015, “Defy the tyrant” και “The primal chaos”) ονόματι “Erebos”. Θα μου επιτρέψετε να δανειστώ μια ατάκα που διάβασα για το δίσκο πρόσφατα.
«Ποτέ ξανά τα τελευταία χρόνια ένα άλμπουμ δεν δικαιολόγησε τόσο πολύ τον τίτλο του». Δεν σας κάνει το «κλικ» πριν καν το ακούσετε μια τέτοια ατάκα; Είχε δίκιο ο συνάδελφος δισκοκριτικός που το αποτύπωσε, καθώς πράγματι το Έρεβος των VENOM PRISON κυριαρχεί σε πολύ μεγάλο μέρος των 49’ διάρκειας του, καθιστώντας το μάλιστα το μεγαλύτερο σε διάρκεια σύνολο της καριέρας τους μέχρι στιγμής. Οι διαθέσεις –όχι και πολύ φιλικές- του δίσκου και της μπάντας είναι φανερές από την εισαγωγή ακόμα του “Born from chaos”. Οι VENOM PRISON παίζουν ύπουλα αυτή τη φορά καθώς σου δίνουν 100 δευτερόλεπτα (1:40 στην προκειμένη) μέχρι να σε πιάσουν από το λαιμό και να νιώσεις πολύ χειρότερα απ’ ότι αν είχες μια θηλιά να σε σφίγγει σε σημείο πνιγμού. Το μπάσιμο στο καπάκι του “Judges of the underworld” είναι απειλητικό, αγενές και ωμό. Σαν να πρέπει να υπεραμυνθεί όσων πρεσβεύει το συγκρότημα, κάνει το κεφάλι σου να κουνηθεί στο ρυθμό του(ς) και να μην σταματήσει μέχρι τέλους. Για όσους δεν γνωρίζουν το συγκρότημα, να πούμε ότι έχουν έντονο το hardcore feeling με παίξιμο μπάντας που θα παρέπεμπε σε τεχνικό death metal. Ωστόσο οι VENOM PRISON δεν μπορούν –και δεν πρέπει- να πουν σε ηχητικό καλούπι.
Το εκφραστικό τους πεδίο επεκτείνεται πέρα από ταμπέλες και προτιμήσεις, εξ ου και το γκελ που έχουν κάνει οι Ουαλοί με την Ρωσίδα τραγουδίστρια. Και εδώ έχουμε το μεγάλο όπλο τους καθώς η Larissa Stupar στην κυριολεξία φτύνει τα σώψυχά της σε κάθε στίχο, βγάζει υπέρμετρο πόνο αλλά και απερίγραπτη οργή σε σημείο που νομίζεις ότι θα σε καταπιεί ζωντανό. Αυτό το συναίσθημα ότι ουρλιάζει απροστάτευτη αλλά μόλις πας να την παρηγορήσεις θα σε μακελέψει είναι μια αντίθεση που λειτουργεί ξεκάθαρα υπέρ τους. Η μουσική τους έχει φτιαχτεί για να σε κάνει να σκεφτείς διάφορα αλλά και για να ενοχλήσει. Ενοχλεί όσους θέλουν τις ταμπέλες, την λογική του ασφαλούς και όσους θεωρούν ότι τα πάντα πρέπει να ακούγονται όπως στα ‘80s, λατρεύουμε φυσικά τα ‘80s, αυτά μας έκαναν οπαδούς, αλλά πέρασαν 40 χρόνια έκτοτε και όλα οφείλουν να εξελίσσονται. Οι VENOM PRISON μέσα από την οργή τους, το θράσος τους και την πληθώρα ρυθμών όπως στα “Nemesis” / “Comfort of complicity” το καθιστούν σαφές, σε σημεία προσπαθούν να την καμουφλάρουν όπως στα φοβερά “Pain of Oizys” / “Golden apples of the Hesperides”, κι ενώ δείχνουν να βάζουν λίγο νερό στο κρασί τους σταδιακά στο δίσκο, σε διαψεύδουν πανηγυρικά με τι ακολουθεί ως το τέλος.
Ειδικά το δίδυμο των “Castigated in steel and concrete” και “Gorgon sisters” είναι ακόμα λιγότερο φιλικό προς τον ακροατή, ακόμα κι αν είναι οπαδός τους. Ο οποίος οπαδός θα δει με μεγάλη χαρά μια αγαπημένη του μπάντα να εξελίσσεται ακόμα περισσότερο από το παρελθόν, να αφήνει έξω πιθανές επιρροές και το “Erebos” να είναι χαλαρά ο πιο VENOM PRISON δίσκος με το δικό τους στίγμα να γίνεται πιο έντονο. Γι’ αυτό και το πιστεύω μου ότι θα τους αποδεχθούν ακόμα περισσότεροι και με αναφορές να γίνονται (στο εξωτερικό πάντα) για μυθικό status που σύντομα θα αποκτήσουν. Βέβαια από την άλλη επειδή εμείς είμαστε Ελληνικό Rock Hard, όσο κι αν υιοθετώ πλήρως την πεποίθηση ξένων συναδέλφων, θα πρέπει να προσαρμόσω την κριτική και σε αυτόν που δεν έχει ιδέα από τη μπάντα, που στη χώρα μας είναι πολύ περισσότεροι απ’ ότι πρέπει. Για να μην το κουράζουμε λοιπόν, αν περιμένεις νέους δίσκους αποκλειστικά από τους METALLICA, MAIDEN, PRIEST και τα λοιπά ιερά τέρατα, μη μπεις καν στο κόπο να ασχοληθείς. Αν όμως είσαι ακροατής που όλο ψάχνεις το κάτι νέο και διαφορετικό, τότε έχεις πέσει διάνα γιατί θα στα προσφέρουν σε περίσσεια.
Το τελικό δίδυμο των “Veil of night” και “Technologies of death” πιστοποιούν το πόσο συμπαγές ακούγεται το σύνολο το οποίο δεν κάνει καμία κοιλιά και δεν φείδεται εναλλαγών ρυθμών, πάντα με την συνδρομή των φωνητικών της Larissa η οποία «ματώνει» το λαρύγγι της μέχρι τέλους. Το “Erebos” σίγουρα ανήκει στα κορυφαία άλμπουμ που μπορεί να ακούσει κάποιος το 2022 και οι VENOM PRISON αντίστοιχα ανήκουν στις μπάντες που απαγορεύεται πλέον να διαφύγουν της προσοχής σας. Περνώντας μέσα από το στάδιο της δημιουργίας στην αναγνώριση και κατόπιν στην απόλυτη καθιέρωσή τους ως μια από τις πιο σημαντικές μονάδες για το σύνολο του metal, όσο και μη παραδοσιακοί κι αν ακούγονται, δικαιούνται να υπερηφανεύονται για την εξέλιξη τους και το πώς διαχειρίστηκαν αυτή τη μετάβαση από το άγνωστο προς το αρκετά ως πολύ γνωστό. Κερασάκι στην τούρτα το απόλυτα ζωντανό εξώφυλλο του Eliran Kantor, ο άνθρωπος το έχει πάει σε άλλο επίπεδο και τον αναφέρω σε κάθε δυνατή ευκαιρία, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του και όποτε το κοιτάζω, ανατριχιάζω με δέος. Παρότι Έρεβος διακατέχει το δίσκο, δεν είναι διόλου απίθανο να κάνει τον ακροατή να δει το φως μέσα στο σκοτάδι της έλλειψης πρωτοτυπίας που μαστίζει τη μουσική συνολικά.
8,5 / 10 (για όσους τους ακούνε πρώτη φορά, οι υπόλοιποι εννοείτε θα το στρογγυλοποιήσετε)
Άγγελος Κατσούρας
