Οι εκ Κάνσας ορμώμενοι VERITAS, δημιουργήθηκαν το 2012 από τον κιθαρίστα Greg Wenk. Το 2017, με τους Denny Anthony στα φωνητικά και τον Geno Alberico στο μπάσο, έκαναν μία τρομερή μεταγραφή, που θα τους έφερνε αρκετή δημοσιότητα και κύρος, τον Mark Zonder (FATES WARNING, WARLORD) στα τύμπανα. Το πρώτο τους EP, το 2018, έλαβε αρκετά καλές και θετικές κριτικές και τώρα, εν έτει 2020, παρουσιάζουν το πρώτο τους full length άλμπουμ, με τίτλο “Threads of fatality”.
Στο “Threads of fatality” λοιπόν, ακούμε ένα αρκετά οικείο και ομολογουμένως χιλιοπαιγμένο US metal, στο ύφος των πρώιμων FATES WARNING και QUEENSRYCHE, χωρίς όμως ιδιαίτερα progressive χαρακτηριστικά και μουσικότητα. Από τα δεκατέσσερα κομμάτια, δύο μόνο ξεπερνάνε λίγο τα τέσσερα λεπτά και άλλα δύο επίσης είναι ούτε τρία λεπτά, αφήνοντας το μέσο όρο διάρκειας στα τρία λεπτά (που είναι λίγα για να μιλάμε για prog metal όπως μας έμαθαν οι πρώιμοι FATES WARNING και QUEENSRYCHE). Όπως αρμόζει σε US metal μπάντες, η φωνή εδώ είναι αρκετά τραχιά, με πολύ χώρο για τσιρίδες και τα συναφή, ενώ οι κιθάρες είναι γενικά πιο thrashy και τσιτωμένες, παρά μελωδικές και η όλη ατμόσφαιρα είναι γενικά σκοτεινή. Έτσι, το όλο αποτέλεσμα φέρνει πολύ σε πρώιμους ICED EARTH, παρά στους prog συμπατριώτες τους. Και τώρα θα μου πείτε… με τον Mark Zonder στα τύμπανα, δεν υπάρχει αρκετή μουσικότητα και δεν ακούμε πολλές εναλλαγές; Ναι, όντως, αλλά δεν βρίσκω πως η παρουσία του στα τύμπανα φτάνει για να μιλάμε για ένα πραγματικά καλό άλμπουμ. Για να είμαι ειλικρινής, το παίξιμο του Zonder (που λίγοι φτάνουν), είναι ίσως το μόνο που σώζει το “Threads of fatality”, μιας και ο δίσκος πάσχει σε πολλά επίπεδα.
Η παραγωγή είναι μουντή και παρόλο που προσδίδει στη σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν βοηθά να απογειωθεί ούτε ένα κομμάτι, αφού οι συνθέσεις επίσης είναι πολύ πεζές, άνευρες και ακολουθούν αυστηρά τη πεπατημένη. Ακούγοντας το δίσκο για τέταρτη φορά (πολλές ήδη για ένα δίσκο που δεν με άγγιξε καν στην τρίτη ακρόαση), βρίσκω πως δεν υπάρχει ούτε ένα riff που να μου τράβηξε την προσοχή, ούτε μία τσιρίδα ή ένα ρεφρέν που να ήθελα να ξανακούσω. Καλό το παίξιμο του Zonder φυσικά, αλλά δεν φτάνει. Σε αυτό φταίνε και οι ενορχηστρώσεις, που δεν δημιουργούν ένα πλαίσιο για να απογειωθούν οι συνθέσεις. Το όλο ύφος είναι πολύ περιορισμένο και έτσι νιώθω πως μετά από το πρώτο μισό του δίσκου, κάποια μοτίβα επαναλαμβάνονται και κουράζουν. Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για ένα US metal που έχουμε ακούσει άπειρες φορές, αλλά επιπλέον πολύ πιο καλοδουλεμένο και ενδιαφέρον.
Νιώθω πως η μπάντα έκανε ένα σχετικά άγαρμπο ξεκίνημα, αλλά αν δουλέψει αρκετά και με προσήλωση πάνω στις αδυναμίες της, θα μπορέσει να ξεπεράσει τον εαυτό της και να γράψει μουσική που κεντρίζει πραγματικά το ενδιαφέρον, αντί να περνά κάπως αδιάφορο, ειδικά μέσα στο 2020, που έχουμε δει τεράστιες κυκλοφορίες από μικρές και μεγάλες μπάντες που έχουν θέσει πολύ ψηλά τον πήχη.
6/10
Φίλιππος Φίλης
