Την Dying Victims productions, τη γνωρίζετε όσοι πατήσατε για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Ας κάνω μια εισαγωγή ωστόσο, για όσους τυχαίνει να μη γνωρίζουν, προκειμένου να μπουν στο κλίμα: Γερμανική εταιρεία (με όνομα φυσικά παρμένο από το ύμνο “Dying victims” από το “Endless pain” των KREATOR), εξειδικευμένη στο παλαιάς κοπής heavy/speed (SIGNIFICANT POINT, ICE WAR, VIGILANCE), καθώς και σε thrash (INSANE, TOXIK DEATH, EVOKE, ENTRENCH), το οποίο ενίοτε έχει και black metal απολήξεις (NOCTURNAL, HEXECUTOR, TERRORHAMMER, BUTCHER), ή punk/hardcore αναφορές (KNIFE). Μη περιμένετε λοιπόν γυαλισμένες παραγωγές ή εκμοντερνισμένες προσεγγίσεις στον ήχο. Μέρος σε αυτά τα λέλουδα του savoir vivre που πέρασαν από την εταιρεία, γίνονται οι VICIOUS KNIGHTS από τη Θεσσαλονίκη. Ω ναι, έχουμε τη πρώτη ελληνική εκπροσώπηση και σε αυτή την εταιρεία. Αν μη τι άλλο, δείγμα του πόσο στα σοβαρά λαμβάνονται πλέον οι ελληνικές μπάντες.
Οι VICIOUS KNIGHTS ιδρύθηκαν το 2015, με το πρώτο demo να βγαίνει ανεξάρτητα ψηφιακά το 2016. Το 2018 έχουμε τη πρώτη κυκλοφορία σε απτό προϊόν (πάλι ανεξάρτητη), το EP “Malevolent spirits”, με πέντε κομμάτια που μας δίνουν από την αρχή τα διαπιστευτήρια του ήχου τους και του αγνού των προθέσεων τους. Παλαιάς κοπής “μαύρο” thrash, με εικονίσματα – σημεία αναφοράς, τα ακόλουθα άλμπουμ: “Seven churches” (POSSESSED), “Hell awaits” (SLAYER), “Morbid visions” (SEPULTURA), “Endless pain” (KREATOR), “Infernal overkill” (DESTRUCTION) και “Obsessed by cruelty” (SODOM). Και τώρα έρχεται το ερώτημα: ναι, σύμφωνοι, οι τύποι είναι old school, αλλά πως παίζουν; Ορθό ερώτημα, μια και διάφορες μπάντες εκεί έξω, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οικειοποιούνται τη κουλαμάρα ως δείγμα “old school” προσέγγισης. Δεν έχουμε τέτοια εδώ! Οι κύριοι, είναι αρκετά δεμένοι, είναι ωραίοι, κάνουν ωραίες αλλαγές ενίοτε, παρέδωσαν ένα EP, με περιθώρια βελτίωσης μεν, καλό αποτέλεσμα για ξεκίνημα δε.
Τι άλλαξε στο ντεμπούτο τους “Alteration through possession” στη Dying Victims που βγήκε στο τέλος του Γενάρη; Το ύφος, οπωσδήποτε όχι! Αυτό παραμένει η σταθερά και κρίνοντας από το ύφος, και την εν γένει αισθητική τους, παραείναι “ξεροκέφαλοι” μουσικά για να το αλλάξουν. Και δε μας χαλάει καθόλου αυτό! Αυτό που παρόλα αυτά, διακρίνεται από το μπάσιμο του “From nothingness (to a slave of darkness)”, είναι μια βελτίωση στις αλλαγές και το πόσο αβίαστα και ομαλά λαμβάνουν χώρα, το οποίο μαρτυρά ότι προφανώς η μπάντα έλιωσε στις πρόβες για να ξεπεράσει το προκάτοχο του, μια και το αποτέλεσμα είναι σαφώς πιο συμπαγές. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και οι VICIOUS KNIGHTS, δείχνουν να το γνωρίζουν καλά! Ειδικά κάτω από τέτοια “στέγη” όπου σαφώς ο ανταγωνισμός είναι ισχυρός και αμείλικτος. Μέχρι και το πολύ όμορφο εξώφυλλο, μαρτυρά αλλαγή επιπέδου.
Κομμάτια ωστόσο όπως το “They cast no shadow”, το “Sleep with the ghouls” ή το “The boneghoul king (the miserly)” δείχνουν πως η μπάντα δε χρειάζεται να ανησυχεί για κάτι τέτοιο, απλά να συνεχίσει να βελτιώνεται σε όλους τους τομείς. Και όταν βελτιώνεσαι παικτικά σε ένα σαρωτικό ιδίωμα όπως είναι το thrash, η ωστική σου “επίθεση” μετατρέπεται σταδιακά από το “μπούγιο, γιούργια και όποιον πάρει ο χάρος”, σε ”τακτικός στρατός που επιβάλλεται με τη δύναμη του”. Ξεχωριστή μνεία στο “Swing from the grave”, με τη πανέμορφη εισαγωγή του, στα πρότυπα του “Dying victims” των KREATOR (τίποτα δε γίνεται τυχαία!). Δείγμα του τι θα έρθει στο μέλλον; Θα ήθελα να τους δω να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε κάτι τέτοιο, να σας είμαι απολύτως ειλικρινής. Ή όπως στο φινάλε “Disenchanting the matter (the statue is alive)”, όπου ξεδιπλώνονται διαφορετικές αρετές της μπάντας, με περισσότερες αλλαγές και riffs, να δείχνουν μια πιο γουστόζικη πλευρά της (το break με το μπάσο μέτρησε φουλ!).
Μέσα στα 36 λεπτά διαρκείας του, το “Alteration through possession”, κερδίζει τη προσοχή των απανταχού θιασωτών του βρώμικου thrash metal (ο γράφων εις εξ αυτών), αποτελώντας ένα πολύ καλό νέο ξεκίνημα υπό νέα δεδομένα για τους συμπατριώτες μας. Έτσι, δείχνει ότι τα καλύτερα έπονται, αν συνεχιστεί η προαναφερθείσα βελτίωση σε όλα τα επίπεδα. Κάπως έτσι προκύπτει και η πιο συγκρατημένη βαθμολογία στο τέλος του κειμένου, προκειμένου να δούμε αν θα με δικαιώσουν στην επόμενη τους δισκογραφική προσπάθεια για τα λόγια που γράφω εδώ, και αν θα περάσουν σε υψηλότερα ποιοτικά πατώματα. Στο χέρι τους είναι.
7,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
