Ας ξεκινήσουμε δηλώνοντας πως η ιστορία των VICTORY είναι γεμάτη από αξιόλογα στοιχεία, όμως ταυτόχρονα, ποτέ δεν κατάφεραν να πλησιάσουν τις προσδοκίες που έδειχναν να έχουν. Φέτος γιορτάζουν 40 χρόνια από την ίδρυσή τους, όμως η πορεία τους δεν ήταν αδιάλειπτη, με πάμπολλες αλλαγές μελών και μεγάλα κενά.
Το “Circle of life” είναι το δωδέκατο άλμπουμ τους κι αν εξαιρέσουμε το “Fuel to the fire” με τις επανηχογραφήσεις, τότε το ενδέκατο στις τέσσερεις δεκαετίες αυτές, με έξι από αυτά, να έχουν κυκλοφορήσει από το 1985 ως το 1992, όταν και γνώρισαν μια σχετική επιτυχία, με περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική. Το μελωδικό hard rock με το οποίο εγκαθιδρύθηκαν, έχει κάπως μεταλλαχθεί κι έτσι το νέο τους άλμπουμ έχει περισσότερα σκληρά στοιχεία.
Παραδέχομαι την εταιρεία τους, αλλά και τους ίδιους, που στο βιογραφικό τους, αρνούνται να αναφέρουν, τόσο την ιστορία του Herman Frank με τους ACCEPT, όσο και την εξαιρετική προσφορά του ιδρυτικού τους μέλους (που βέβαια απέχει από το 2011), του Tommy Newton σε πασίγνωστα άλμπουμ, ως μηχανικός ήχου και παραγωγός (βλ. ARK, GAMMA RAY, HELLOWEEN, CONCEPTION, ELEGY, SANVOISEN, REDEMPTION, SCANNER, και τόσα άλλα).
Ας μπούμε όμως στο ψητό. Τα δέκα του τραγούδια, κινούνται σε μοντέρνο, Ευρωπαϊκό hard n’ heavy μοτίβο και δεν υπάρχει περίπτωση να σας απογοητεύσουν. Το καθένα από αυτά έχει την δική του ομορφιά, με τα κλισέ του χώρου βέβαια, αλλά δίχως ξινίλες.
Το αργόσυρτο “Unbelievable world” μου θύμισε PRETTY MAIDS, το midtempo “Falling”, είναι ανάμεσα στους SINNER και τους ACCEPT, το πιο βαρύ και γρήγορο “Money” με τους καυστικούς του στίχους σίγουρα φέρνει είναι πιο metal, ενώ το “Virtual sin” πιο hard rock ύμνος, όπως και το “Count on me”. Κόλλησα με το ρεφραίν του “Surrender my heart” που είναι ακριβώς το στύλ που γουστάρω, ενώ άφησα τελευταίο το πρώτο single, “Tonight we rock” – ίσως το πιο κλισέ του άλμπουμ – που είναι απόλυτα συναυλιακό. Ο Ελβετός Pontillo, που τραγουδά για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, έχει ταιριαστή φωνή αν και όχι τόσο ξεχωριστή.
Μπορεί το “Circle of life” να μην αλλάξει το ρου της ιστορίας των VICTORY, είναι όμως ένα άρτιο άλμπουμ, δυναμικό και γεμάτο τεστοστερόνη, με τραγούδια που στηρίζονται σε κλασικά ριφ και μια ογκώδη παραγωγή. Ο Frank έχει κάθε λόγο να είναι περήφανος για το αποτέλεσμα και τους νεαρούς μουσικούς που τον πλαισιώνουν στην τελευταία αυτή εκδοχή των VICTORY, και καλύτερο από το “Gods of tomorrow” του 2021.
7,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
