Για όσους δεν το γνωρίζουν, διότι ο καλλιτέχνης για τον οποίο θα μιλήσω σήμερα βρισκόταν πάντοτε υπό την σκιά άλλων γιγάντων με μεγαλύτερο ειδικό βάρος, ο Vinnie Moore είναι ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της guitar hero σχολής. Αρκετοί θα τον ξέρετε από την προϋπηρεσία του στους US power metallers VICIOUS RUMORS και το κλασσικό “Soldiers of the night” (1985) αλλά εγώ τον έμαθα από τη σόλο καριέρα του. Το 1986 κυκλοφόρησε τον ογκόλιθο “Mind’s eye” που θα μυήσει γενιές κιθαριστών στο νεοκλασικό instrumental metal, την ίδια περίοδο που οι Malmsteen, Vai, Satriani και φυσικά ο Van Halen, θερίζανε. Έχει κάνει μια λαμπρή σόλο καριέρα με πολλά σημαντικά highlight, φτάνοντας στο 2004 όταν και προσελήφθη ως κιθαρίστας των UFO. Μιλώντας προσωπικά, ο Moore βρίσκεται στο πάνθεον κιθαριστών πλάι στους προαναφερθέντες. Το στυλ του είναι μοναδικό και έχει μια αναγνωρίσιμη υπογραφή ως παίχτης και συνθέτης, ισορροπώντας το νεοκλασικό, fusion αλλά και το πιο ηλεκτρισμένο blues/rock. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει ως σόλο instrumental κιθαρίστα είναι η προσήλωση του στη μελωδία, σε μια αναγνωρίσιμη δομή και μια αβρότητα στα ακροβατικά, όπως ο Satriani, με τον οποίο έχουν αρκετά κοινά σημεία. Από το 2009 φαίνεται να έχει απωλέσει την πιο νεοκλασική όψη και γράφει σε πιο hard rock/blues φόρμες χωρίς πολλές περιστροφές. Στο τέλος του 2022, κυκλοφόρησε το δέκατο άλμπουμ του, με τίτλο “Double exposure” το οποίο είναι και το πρώτο με φωνητικά, στο πρώτο μισό του δίσκου (εξ ου και ο τίτλος). Από τώρα και με σιγουριά μπορώ να πω πως η πρώτη αυτή απόπειρα αποτελεί δυστυχώς ίσως το μεγαλύτερο ατόπημα στη μέχρι τώρα καριέρα του Moore.
Η ιδέα για φωνητικά πρόκυψε κατά τη διάρκεια των lockdown (είδατε τι κάνει καμιά φορά ο πολύς ελεύθερος χρόνος;) όταν ο Moore άρχισε να «ακούει» στίχους σε μερικά demo νέων κομματιών. Ακολούθως, ήρθε σε επαφή με τους Ed Terry (RAGE AND BEYOND, AMERICAN MAFIA), Keith Slack (MSG, MOTHER ROAD), Mike DiMeo (RIOT) και Brian Stephenson (OLD JAMES). Για να συντομεύσω, τα πρώτα έξι κομμάτια του “Double exposure” είναι η πιο κλισέ και χιλιοπαιγμένη εκδοχή της σχολής που γέννησαν οι AEROSMITH και BON JOVI μόνο που η κατά Moore εκδοχή ηχεί περισσότερο σαν μια άσημη tribute μπάντα. Και ενώ τα σόλο του και τα instrumental μέρη είναι δυνατά, αν και χωρίς κάτι το εντυπωσιακό και απροσδόκητο, τα πρώτα έξι κομμάτια του δίσκου είναι, στη καλύτερη, τυποποιημένα, σαν να βγήκαν από μια γραμμή παραγωγής αμερικάνικου hard rock που έχουμε κουραστεί να ακούμε. Μετά από μερικές ακροάσεις, δεν μπόρεσα να βρω κάτι θετικό.
Το δεύτερο μισό του “Double exposure” είναι σαφώς πιο αντιπροσωπευτικό των όσων μας έχει συνηθίσει ο Vinnie Moore αλλά και πάλι, βρίσκω πως υπάρχει μια κούραση καθώς επαναλαμβάνει πολλά θέματα που έχω ακούσει αυτούσια σε άλλα άλμπουμ του. Το παίξιμο του φυσικά είναι αδιανόητο και σε φάσεις ξεσηκωτικό αλλά ακόμα και στα instrumental κομμάτια, όλα ηχούν σαν μια από τα ίδια: hard rock blues riff, μελωδία, ρεφραίν, shred solo και πάμε πάλι. Στο κομμάτι του ήχου δεν έχει αλλάξει κάτι: τα θέματα, οι μελωδίες, οι blues φράσεις είναι λίγο πολύ γνωστές και, όπως είπα, καρμπόν συγκεκριμένα από αντίστοιχα του δίσκου “Out of nowhere” που ήταν και το πρώτο σε blues/rock μονοπάτια.
Η τελική ετυμηγορία δεν μπορεί να είναι επομένως παρά αρνητική και λυπάμαι πολύ που το λέω γιατί ο Vinnie Moore είναι ένα είδωλο για μένα και πολλούς ακόμα. Αλλά απ’ τη μία δεν του βγήκε καθόλου η πρώτη απόπειρα προσθήκης φωνητικών και, απ’ την άλλη, φαίνεται πως αρκέστηκε γενικά σε «μια από τα ίδια» χωρίς ουσιαστικό πειραματισμό και κάτι να προξενήσει έκπληξη και το ενδιαφέρον του ακροατή.
6 / 10
Φίλιππος Φίλης
