Είμαι σίγουρος ότι τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχετε ήδη ρίξει, για μία ακόμη φορά, καντήλια στον DeFeis για την εμμονή του να κυκλοφορεί τόσο κακούς δίσκους. Και αν δεν το έχετε κάνει ήδη, πιστέψτε με θα το κάνετε σε λίγες μέρες…όταν, δηλαδή, πάρετε το…θάρρος να ακούσετε το “The passion of Dionysus”. Κοιτάξτε, παιδιά…τα πράγματα είναι απλά: είτε σας αρέσει αυτό που κάνει ο DeFeis τα τελευταία τουλάχιστον 13 χρόνια είτε δεν μπορείτε καν να ακούσετε 1 τραγούδι από τους 3-4 τελευταίους δίσκους. Προσωπικά, βρίσκομαι κάπου στη μέση αφού προφανώς και δεν είμαι ικανοποιημένος από το υλικό του “The black light bacchanalia” και μετά αλλά δεν το έχω αποκηρύξει κιόλας. Ωστόσο, ΔΕΝ μπορώ με τίποτα να δεχθώ ότι δεν υπάρχει ένας χριστιανός δίπλα στον DeFeis που να του επισημάνει ότι το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι κάκιστο. Και δεν χρειάζεται να είσαι ο Mutt Lange ή ο Andy Sneap για να καταλάβεις ότι όλα εδώ είναι ηχογραφημένα/προγραμματισμένα στα keyboards και στον υπολογιστή του DeFeis! Μάλιστα, ακόμη και ο ρόλος του Pursino είναι (για μία ακόμη φορά) εξαιρετικά περιορισμένος αφού τον ακούμε να σολάρει μονάχα σε 2-3 τραγούδια. Και αν νομίζετε ότι τελειώνουμε εδώ, έχουμε κι άλλο: το μπάσο είναι θαμμένο στη μίξη ενώ υπάρχει και δικαιολογημένη υποψία ότι πιθανότατα είναι και αυτό προγραμματισμένο στα keyboards.
Και είναι πραγματικά κρίμα γιατί στο “The passion of Dionysus” υπάρχουν ορισμένες καλές ιδέες που γειτνιάζουν στυλιστικά και αισθητικά με το “Visions of Eden” και γιατί όχι με κάτι από το δεύτερο “Atreus”. Επαναλαμβάνω όμως ότι μιλάμε για ένα δίσκο που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στην αμετανόητη, συρρικνωμένη βάση των φανατικών οπαδών των VIRGIN STEELE. Προσωπικά, νευριάζω που η SPV δέχτηκε να κυκλοφορήσει αυτό το δίσκο και δεν τον επέστρεψε στον DeFeis προκειμένου να ηχογραφηθεί σωστά, με κανονικά όργανα και με μία έστω ανεκτή παραγωγή. Τουλάχιστον, ο DeFeis έχει περιορίσει τα…νιαουρίσματα αλλά όχι και την περίεργη σε σημεία παραμόρφωση της φωνής του. Πάντως, όσοι καταφέρουν και προσπεράσουν όλα αυτά τα φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια και τις παθογένειες του DeFeis ίσως εντοπίσουν κάποια καλά στοιχεία τα οποία όμως δεν είναι ικανά για να σώσουν την παρτίδα. Το “The passion of Dionysus” μπορεί να είναι καλύτερο του “Seven Devils Moonshine” και του “Nocturnes…” (όχι ότι είναι κανένα επίτευγμα αυτό) αλλά νομίζω ότι αυτό δε λέει και πολλά! Περιμέναμε κάτι έστω αντάξιο του “Visions of Eden” αλλά δεν…!
4 / 10
Σάκης Νίκας
