a
Η δεκαετία του ‘90 υπήρξε ιδιαιτέρως σκληρή για πάρα πολλά συγκροτήματα εκεί έξω. Όχι για τους VIRGIN STEELE οι οποίοι χωρίς κανένα απολύτως ίχνος υπερβολής κυκλοφόρησαν ορισμένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία του heavy metal. Στα μάτια μου, τα δύο “Marriage of heaven and hell” είναι πραγματικά αριστουργήματα και σαφέστατα αποτελούν το συνθετικό ζενίθ του David DeFeis. Με αφορμή, λοιπόν, την 27η επέτειο από την κυκλοφορία του πρώτου “Marriage…”, επικοινωνούμε μέσω zoom με τον ηγέτη των VIRGIN STEELE και αφού ξεπερνάμε κάποια τεχνικά προβλήματα (ναι…ξέρω τι σκέφτεστε αλλά εγώ είμαι ΕΞΠΕΡ στην τεχνολογία…χεχε) μπαίνουμε στον μαγικό κόσμο του…γάμου του παραδείσου με την κόλαση!
David, πριν αρχίσουμε να μιλάμε για την ιστορία του “Marriage..” είναι νομίζω απαραίτητο να αναφερθούμε στην ιστορική σημασία του “Life among the ruins” αφού θεωρώ ότι δίχως αυτό δεν θα υπήρχε το “Marriage…”. Ήταν κάτι που ήθελες να βγάλεις από μέσα σου, εννοώ αυτό το blues–based άλμπουμ…σωστά;
Ναι…αν και επιστρέψαμε σε αυτό τον blues ήχο και άλλες φορές στην καριέρα μας, μετά το “Marriage…”. Τότε θέλαμε να παίξουμε αυτό το στυλ και όλη η μπάντα ήταν προσηλωμένη σε αυτόν το bluesy ήχο. Ήταν κάτι που θέλαμε να βγάλουμε από μέσα μας αν και ακόμη γουστάρουμε πολύ αυτό το στυλ και για αυτό άλλωστε το ακούς και στην τελευταία μας κυκλοφορία. Θυμάμαι, όμως, χαρακτηριστικά να κάθομαι με τον Edward (Pursino) στο αυτοκίνητο και να συζητάμε… Σκεφτήκαμε ότι αφού παίξαμε αυτό το στυλ, θα ήθελα να παίξω κάτι τελείως διαφορετικό και να…πάω εκεί που κανένας δεν είχε πάει (σ.σ. ο David χρησιμοποίησε την περίφημη φράση από το Star Trek: to go where no man has gone before). Ήταν η εποχή που σπούδαζα κλασική μουσική και άλλα περίεργα αντικείμενα στο πανεπιστήμιο. Ο Edward συμφώνησε -άλλωστε είναι ο συνεργός μου στο «έγκλημα»- και κάπως έτσι ξεκίνησε το “Marriage…”. Ωστόσο, έπρεπε να κάνουμε το “Life among the ruins” καθώς ήταν πολύ αντιπροσωπευτικό του τι πρέσβευαν οι VIRGIN STEELE εκείνη την εποχή.
Ας πάμε, λοιπόν, στο “Marriage…”. Θυμάσαι πότε ξεκίνησες να γράφεις για το “Marriage…”; Ήταν αμέσως μετά τη μικρή περιοδεία για το “Life among the ruins” ή κάνατε κάποιο διάλειμμα;
Είναι πραγματικά δύσκολο να πω ακριβώς καθώς γράφω συνέχεια. Κάθομαι στο πιάνο και έχω δίπλα μου ένα μηχάνημα, ουσιαστικά ένα κασετόφωνο, που ηχογραφεί ό,τι παίζω. Μέχρι σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας, αυτός είναι ο τρόπος που ηχογραφώ τις πρώτες μου ιδέες για ένα τραγούδι. Δεν θυμάμαι, λοιπόν, να σου πω ακριβώς αλλά κάποια κομμάτια «γεννήθηκαν» την περίοδο της μίξης του “Life among the ruins”. Για παράδειγμα, το “Blood and gasoline” είναι ένα από αυτά. Είχα αυτή την εικόνα μπροστά μου…ενός τύπου ντυμένο στα δερμάτινα και να καβαλάει είτε μία μηχανή είτε ένα άλογο…δεν έχει σημασία ο αιώνας (γέλια). Κάπως έτσι ξεκίνησε το “Blood and gasoline”. Κάπως έτσι είναι και το “Forever will I roam”. Αλλά ναι…ξεκίνησα να διαμορφώνω την ιδέα για το “Marriage…” την εποχή του “Life among the ruins”. Ήταν τότε που ξεκίνησα να γίνομαι πιο παραγωγικός αλλά και να μαθαίνω κάποια ουσιαστικά πράγματα πάνω στην τέχνη της σύνθεσης. Τότε ήταν που είχα μία…big bang στιγμή και άρχισα να κατεβάζω ιδέες για κομμάτια και να πραγματεύομαι έννοιες και καταστάσεις…βασικά, από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν έχω σταματήσει. Ήταν σα να είχα δοκιμάσει ένα μαγικό μανιτάρι (γέλια).
(γέλια) Σε ρωτάω γιατί στο “Marriage…” συναντάμε και το κομμάτι “Life among the ruins” που παραπέμπει κατευθείαν στο προηγούμενο δίσκο…
Ναι.
Η ιδέα να χωρίσετε την ιστορία του “Marriage…” σε δύο μέρη είχε να κάνει με το γεγονός ότι είχατε γράψει πολλά κομμάτια και αναπόφευκτα δεν χωρούσαν σε ένα δίσκο;
Όταν ξεκινάω τη σύνθεση ενός δίσκου δεν σκέφτομαι ποτέ τις τεχνικές πλευρές του παρά μόνο ότι αυτό θα είναι το νέο άλμπουμ…ξεκινάμε! Ωστόσο, από νωρίς καταλάβαμε ότι όλα αυτά τα τραγούδια δεν θα χωρούσαν σε ένα CD και έτσι κάποια στιγμή σταματήσαμε την παραγωγή και εστιάσαμε την προσοχή μας στα κομμάτια εκείνα που θα έμπαιναν στο πρώτο μέρος. Παράλληλα, όμως, δούλευα και πάνω στα τραγούδια του δεύτερου μέρους της ιστορίας και μάλιστα τα ηχογραφούσαμε την ίδια περίοδο που δουλεύαμε στο πρώτο σκέλος. Για παράδειγμα, τότε έγραψα το “A symphony of steele” αλλά και άλλα κομμάτια στα οποία συμμετέχει και ο Edward. Τα μοναδικά τραγούδια που δεν είχα ολοκληρώσει τότε και δούλεψα εκτεταμένα πάνω σε αυτά μετά το πρώτο μέρος ήταν τα “Emalaith”, “Crown of glory” και “Prometheus the fallen one”. Αυτά ήταν τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για το δεύτερο μέρος. Υπήρχαν, όμως, και άλλα κομμάτια από τα sessions του “Marriage…” που μπήκαν αργότερα σε επανεκδόσεις όπως π.χ. το “The spirit of steele” που μπήκε στο “Noble savage”.
Ας μιλήσουμε λίγο για το concept του δίσκου. Φυσικά, ο τίτλος και μόνο παραπέμπει στο βιβλίο του William Blake. Ήταν κάτι που είχες στο νου σου πριν την ουσιαστική σύνθεση των κομματιών ή προέκυψε κατά τη διάρκεια της προπαραγωγής;
Από την αρχή της σύνθεσης του δίσκου, ήξερα ότι αυτό που ήθελα να κάνω είναι να εντάξω στο δίσκο αντίθετες έννοιες…έννοιες που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να είναι μαζί. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, ποιο είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα αντίθετων εννοιών και δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ…παράδεισος και κόλαση. Ας προσπαθήσουμε να παντρέψουμε, λοιπό, αυτές τις δύο αντίθετες έννοιες. Οπότε, κάπως έτσι ξεκίνησε η στιχουργική αλλά και η μουσική ιδέα για το “Marriage…”.
Και δεν είναι μόνο αυτές οι αντίθετες έννοιες…δεν είναι μόνο η κόλαση και ο παράδεισος ή η μάχη του καλού με το κακό. Μέσα στο “Marriage…” συναντάμε αναφορές σε αντίθετες έννοιες όπως θάνατος και γέννηση, αγάπη και απώλεια κτλ. με τις οποίες καταπιάστηκες και σε μελλοντικές κυκλοφορίες σου.
Ναι, ακριβώς. Από εκείνο το σημείο και μετά άρχισα να γράφω σε αυτό το στυλ. Πάντα με ενδιέφεραν τα αντίθετα πράγματα στη ζωή μου. Όταν μου έλεγαν π.χ. ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι ή δεν πρέπει να βγεις με αυτό το κορίτσι…εγώ πάντα προσπαθούσα να κάνω το αντίθετο από αυτό που μου έλεγαν. Ξέρεις….πολλές φορές μου λένε ότι παραδίδω μαθήματα ιστορίας με τους δίσκους μου, κάτι που ισχύει εν μέρει, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για τα πάθη στη ζωή και πιο συγκεκριμένα τη δική μου ζωή.
Αυτό είναι το τελευταίο άλμπουμ με τον Joey Ayvazian αν και τον συναντάμε και στα credits του δεύτερου μέρους της ιστορίας. Ήταν κάτι που περίμενες να γίνει ή ήταν κάτι ξαφνικό ύστερα από τόσα χρόνια παρουσίας στους VIRGIN STEELE;
Βασικά, ήταν κάτι που το περιμέναμε…αγαπάω τον Joey και είναι εκπληκτικός drummer. Δεν ήταν και τόσο ενθουσιασμένος με την κατεύθυνση του νέου δίσκου αφού γούσταρε άλλα πράγματα… MOTLEY CRUE, BON JOVI…δε νομίζω ότι κατάλαβε ποτέ που πηγαίναμε με τα νέα τραγούδια. Προτιμούσε τις πιο εμπορικές στιγμές των δίσκων μας ακόμη και από την εποχή του “Age of consent”. Ο Joey λοιπόν θα έφευγε κάποια στιγμή αλλά παραμένει φίλος μας ενώ θα πρέπει να προσθέσω ότι έπαιξε απίστευτα στο δίσκο. Λίγο μετά ήρθε στο συγκρότημα ο Frank (Gilchriest). Ήταν μία ομαλή μετάβαση. Αν έβλεπα σήμερα τον Joey, θα πίναμε ένα ποτό και θα ήμασταν μία χαρά.
Έχεις κρατήσει επαφή μαζί του;
Έχω κρατήσει επαφή μέσω άλλων ανθρώπων. Ο παλιός μας μπασίστας, ο Rob DeMartino, παίζει καμιά φορά μαζί με τον Joey σε μία μπάντα και σκοπεύω κάποια στιγμή να τους δω…άλλωστε, ο Joey είναι ένα εκπληκτικό άτομο και εξαιρετικός drummer. Αν δεν κάνω λάθος παίζει σε μία μπάντα-διασκευών που θυμάμαι ότι βλέπαμε παλιά, τους EQUINOX. Δεν ξέρω αν παίζουν μόνο διασκευές ή αν έχουν και original υλικό αλλά ναι…νομίζω ότι είναι στους EQUINOX. Τον Rob τον βλέπω πιο συχνά καθώς μένει ουσιαστικά λίγα λεπτά από το σπίτι μου.
O Edward συνέθεσε μαζί σου 5-6 τραγούδια στο πρώτο μέρος του “Marriage…”. Περιέγραψε μας μία τυπική ημέρα σύνθεσης για το δίσκο…
Ουσιαστικά δεν άλλαξε κάτι σε σχέση με το παρελθόν. Καθόμασταν μαζί στο πιάνο και με το κασετόφωνο έτοιμο να γράψει. Ο Edward έχει την κιθάρα του και τον μικρό ενισχυτή. Καμιά φορά απλώς τζαμάρουμε και από εκεί βγαίνει μία ιδέα ή κάποιες άλλες φορές ο Edward έχει κάποια riffs στο μυαλό του και από εκεί ξεκινάμε, όπως π.χ. έγινε στο “Weeping of the spirits” ή στο “I wake up screaming”. Πρέπει να σου πω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να είχα βρει έναν πιο ταιριαστό συνεργάτη…γράφω συνέχεια μουσική και ο Edward δεν έχει «κολλήματα» του τύπου ότι δεν συμμετείχε στη σύνθεση ενός δίσκου. Του αρέσει να ερμηνεύει με το δικό του τρόπο τις ιδέες που του παρουσιάζω…αυτό έγινε π.χ. στο “I will come for you”…ήταν ενθουσιασμένος με το riff του κομματιού και έπαιξε υπέροχα πάνω σε αυτό το κομμάτι. Ο Edward είναι σαν ένας «ενισχυτής» σε ό,τι κάνω αφού τελειοποιεί τις αρχικές ιδέες που έχω στο μυαλό μου. Αυτό έγινε στα “A symphony of steele”, “Self crucifixion”, το θέμα για το “Marriage of heaven and hell” κ.α. Είναι τελείως διαφορετικό να προσπαθήσεις να «μεταφράσεις» μία ιδέα από το πιάνο στην κιθάρα. Επειδή γράφω συνήθως στο πιάνο, ο Edward έρχεται και προσθέτει την κιθάρα αφού έχει το υπόβαθρο και την τεχνική να καταλαβαίνει κλασική μουσική αλλά κυρίως τι ακριβώς έχω στο μυαλό μου ώστε να βγει το κατάλληλο αποτέλεσμα στην κιθάρα. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ο Edward πραγματικά δυσκολεύτηκε…αυτό συνέβη π.χ. στο “Emalaith”. Μιλάμε για ένα 9-λεπτο κομμάτι γεμάτο αλλαγές. Ωστόσο το κατάφερε! Είχε πολύ πλάκα όταν ηχογραφούσαμε το συγκεκριμένο κομμάτι καθώς θυμάμαι ότι είχα κολλήσει στον τοίχο του studio χαρτάκια με όλες αυτές τις νότες και το τι πρέπει να παίξει στην κάθε στιγμή ο Edward…το είχα κάνει και για δική μου διευκόλυνση (γέλια). O Edward είναι ένας ταλαντούχος κιθαρίστας.
Μιας και ανέφερες το “Emailath” έχεις δηλώσει πολλές φορές, τουλάχιστον σε μένα, ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό από όλη τη δισκογραφία των VIRGIN STEELE. Συνεχίζεις να έχεις την ίδια άποψη;
Φυσικά! Είναι μία μεγαλειώδης σύνθεση…είναι καταιγιστικό, είναι ρομαντικό, είναι heavy, είναι «βάρβαρο»…έχει όλα αυτά τα συστατικά στοιχεία. Πρέπει να σου πω ότι και το νέο άλμπουμ που τελειώνουμε αυτή την περίοδο έχει πολλά κοινά στοιχεία (με το “Emalaith”). Θυμάμαι όταν έγραφα το πρώτο σκέλος του κομματιού αναρωτιόμουν στη συνέχεια που μπορώ να πάω από εδώ και πέρα…πως θα πρέπει να συνεχιστεί η σύνθεση. Ήταν κάτι που με προβλημάτιζε ιδιαίτερα τότε και το σκεφτόμουν για μία ολόκληρη εβδομάδα ώσπου τελικά έλυσα το «γρίφο» και ήξερα πως θα έπρεπε να συνεχίσω.
David, όταν με ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ των VIRGIN STEELE τους λέω πάντα τα δύο “Marriage…” καθώς περιλαμβάνουν τόσα πολλά στοιχεία: το βάρβαρο/ρομαντικό στυλ της μπάντας, το επικό, το blues, την κλασική μουσική…ακόμη και μια καλά κρυμμένη gothic αισθητική. Πιστεύεις ότι είναι αυτός ο λόγος που τα δύο αυτά άλμπουμ ακούγονται ακόμη και σήμερα φρέσκα και θεωρούνται, φυσικά, κλασικά;
Νομίζω πως ναι. Συνδυάζουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που ανέφερες και ηχογραφήθηκε πολύ γρήγορα. Δεν είχαμε την πολυτέλεια ούτε τα χρήματα να κάτσουμε άπειρες ώρες στο studio για να κάνουμε ένα δίσκο. Ουσιαστικά δημιουργήσαμε δύο δίσκους με το budget ενός! Ήταν μία πολύ παθιασμένη εποχή για εμάς και ουσιαστικά ήμασταν σε μία αποστολή για να δείξουμε στον κόσμο τι είναι πραγματικά οι VIRGIN STEELE! Ξέρεις, δεν μπορούμε να μιλήσουμε μονάχα για το πρώτο “Marriage…” χωρίς να αναφερθούμε στο δεύτερο αφού ήταν, όπως σου είπα, κοινά sessions στην ουσία. Απλώς σταματήσαμε να ηχογραφούμε γιατί ξεμείναμε από χρήματα και έπρεπε να περιμένουμε. Θυμάμαι ότι ετοιμαζόμασταν να περιοδεύσουμε και ακόμη δεν είχαμε ολοκληρώσει την ηχογράφηση του “Emailaith”, του “Crown of glory” και κάποιων ακόμη τραγουδιών…σκεφτόμουν: «μακάρι να μην πεθάνω σε κάποιο αεροπορικό δυστύχημα και δεν προλάβω να τελειώσω αυτά τα τραγούδια» (γέλια)! Αυτό είχα στο μυαλό μου…ήθελα να παρουσιάσω στον κόσμο αυτά τα τραγούδια…ειδικά αυτά τα τρία τελευταία τραγούδια: τα “Emailath”, “Prometheus the fallen one” και “Crown of glory”.
Δεν θα κάνουμε μία track by track ανάλυση αλλά θα ήθελα να μας μιλήσεις για δύο συγκεκριμένα τραγούδια. Το πρώτο είναι το “Forever will I roam” που αποτυπώνει εξαιρετικά τη ρομαντική πλευρά των VIRGIN STEELE και νομίζω είναι ενδεικτικό του τι θέλατε να κάνετε τότε…
Ναι, αυτό είναι ένα τραγούδι που είχα ήδη στο μυαλό μου από την εποχή του “Life among the ruins”. Φανταζόμουν ότι είμαι ο ήρωας της ιστορίας με τα δερμάτινα που τρέχει με το αυτοκίνητο του και σπάει πράγματα στο πέρασμά του. Θυμάμαι ότι κάθισα στο πιάνο και σκέφτηκα ότι ήθελα να αποτυπώσω ξεκάθαρα του ποιος είμαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Το “Forever will I roam” ήταν το αποτέλεσμα…αυτό και το “House of dust” που το έγραψα σχεδόν παράλληλα τότε. Σίγουρα, ήταν η πιο ρομαντική πτυχή της φύσης μου η οποία είχε, ωστόσο, και μία αιχμή…μία βαρβαρότητα. Αυτή είναι, άλλωστε, και η πεμπτουσία της μπάντας και του εαυτού μου. Υπάρχει πάντοτε υπογείως μία τέτοια αισθητική.
Πάμε στο δεύτερο κομμάτι…και δεν χρειάζεται καν να αναφέρω τον τίτλο παρά μόνο τους στίχους: from seven points of darkness beyond the mountains and the ruins, I will come for you! Αυτό από μόνο του είναι επικό χωρίς καν να χρειαστεί να ακούσεις το κομμάτι…
Είχα στο μυαλό μου το αρχικό riff το οποίο έγραψα στο πιάνο. Έπαιζα συνέχεια με αυτή τη μουσική ιδέα που είχα…κάποια στιγμή πήγα σε ένα άλλο δωμάτιο του σπιτιού και μου ήρθαν όλοι οι στίχοι. Αμέσως πήρα το σημειωματάριο μου και άρχισα να τους γράφω. Ουσιαστικά, σκεφτόμουν την περιφρόνηση για πολλά πράγματα που ισχύουν στην κοινωνία και αποτελούν το κεντρικό θέμα της ιστορίας του “Marriage…”. Σκεφτόμουν τη θρησκεία, τις κοινωνικές δομές, τις σχέσεις, την αγάπη που πέθανε ή αυτή που δεν πεθαίνει ποτέ. Όλα αυτά ξεκίνησαν με το “I will come for you” και τελείωσαν με το “Emalaith”. Βασικά, δεν τελείωσαν με το “Emalaith” γιατί συνέχισα να ασχολούμαι με αυτά τα θέματα και στο “Invictus”. Είναι μία ιδεολογία, ένας τρόπος σκέψης που διατρέχει και τους τρεις δίσκους που έκανα. Ήθελα να δείξω ότι δεν θα ανεχτώ ό,τι μου λέτε, δεν θα μείνω με κλειστό το στόμα αλλά θα αντισταθώ και θα το κάνω αυτό με λεπτότητα και μία αίσθηση ομορφιάς. Η βία μπορεί να είναι άσχημη αλλά θεωρώ ότι οι VIRGIN STEELE είχαν πάντα μία κτηνώδη ομορφιά ή αν προτιμάς μία όμορφη κτηνώδη φύση (γέλια). Αυτό ήταν το πάντρεμα των διχοτομιών. Ξέρεις…δεν μου αρέσει να μου λένε τι θα κάνω. Αν μου πεις ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι, θα το κάνω! Πάντοτε ζούσα με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω από που πηγάζει αλλά είναι εκεί…μέσα μου.
Δεν θυμάμαι να σε έχω ρωτήσει όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το εξώφυλλο. Ήταν δική σου ιδέα;
Βασικά ήταν δική μου ιδέα γιατί χρειαζόμασταν οπωσδήποτε ένα εξώφυλλο καθώς ο δίσκος ήταν έτοιμος να κυκλοφορήσει. Ανακάλυψα, λοιπόν, έναν καλλιτέχνη τον Darren “Demon” Boerckel, πήγα στο studio που είχε και του είπα ότι έχω έτοιμο ένα δίσκο με τίτλο “Marriage of heaven and hell part 1”. Τον ρώτησα αν είχε καμία ιδέα για το εξώφυλλο…πρόσεξα ότι πολλοί πίνακές του είχαν μία τεχνοτροπία παρόμοια με αυτή του δεύτερου “Marriage…”. H αρχική ιδέα που είχε στο μυαλό του ήταν κάτι που αφορούσε τον άνδρα και τη γυναίκα, το θάνατο και τη ζωή…κάτι τέτοιο. Να σου πω την αλήθεια δεν μου άρεσαν τότε και πάρα πολύ τα δύο εξώφυλλά για το “Marriage…” αλλά με την πάροδο του χρόνου κατάλαβα τι ήθελε να περάσει ο καλλιτέχνης και τα επανεκτίμησα. Αν σου αρέσει η μουσική αυτό αντανακλάται στο εξώφυλλο. Το αντίστροφο συνήθως δεν ισχύει. Αν έκανα τώρα τα “Marriage…” πιθανότατα να διάλεγα κάποιον άλλον καλλιτέχνη. Δεχτήκαμε κριτική για τα εξώφυλλα αυτά αλλά είναι αυτά που είναι. Τι να πεις…ακούστε τη μουσική και μην ασχολείστε με το εξώφυλλο!
David, κάνατε μία περιοδεία για την προώθηση των δύο “Marriage…” η οποία μάλιστα πέρασε και από την Ελλάδα. Βασικά, τότε σας είδα για πρώτη φορά στο Ρόδον. Ήταν μία καλή περιοδεία; Ήταν μία χαρούμενη περίοδος για τους VIRGIN STEELE;
Ήταν μία εκπληκτική, μαγική περιοδεία. Παίξαμε σε 7 διαφορετικές χώρες και σαν συγκρότημα τα πηγαίναμε μεταξύ μας υπέροχα. Μαθαίναμε ο ένας τον άλλον πάνω στη σκηνή και η χημεία ήταν μοναδική…εξαιρετική εμπειρία ακόμη και στις φάσεις που δεν πήγαιναν όλα τα πράγματα καλά…π.χ. όταν μείναμε από συμπλέκτη στο δρόμο για τη Θεσσαλονίκη. Δεν υπήρχε τίποτα αρνητικό στην ατμόσφαιρα. Και όταν φτάσαμε επιτέλους στο Ρόδον ήταν κάτι το μαγικό! Σίγουρα όλη αυτή η περίοδος είναι ένα highlight στην καριέρα των VIRGIN STEELE.
Σίγουρα ήταν και ένα highlight για όλους τους Έλληνες fans. David…τελευταία ερώτηση: πολλοί θεωρούν ότι τα δύο “Marriage…” σήμαναν την επιστροφή των VIRGIN STEELE στο heavy metal. Ποια είναι η γνώμη σου;
Δε νομίζω ότι φύγαμε ποτέ. Αν ακούσεις το “I dress in black” είναι bluesy αλλά είναι πολύ heavy. Το ίδιο και το “Crown of thorns” ή το “Jet black”. Δεν φύγαμε ποτέ από το metal. Ίσως επιστρέψαμε στην επική πλευρά του metal αλλά ακόμη και οι ακουστικές στιγμές των VIRGIN STEELE είναι metal. Είναι σα να λες: «ο BB King παίζει πιο blues σε αυτό το δίσκο ή στον επόμενο;». Το metal για μένα δεν είναι μία μονοδιάστατη έννοια, δεν σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Είναι ένα μεγαλύτερο «πλοίο»! Ο ορισμός που δίνει στο metal, και ο Edward συμφωνεί μαζί μου, είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι. Μπορείς να παρουσιάσεις κάτι πολύ λεπτεπίλεπτο αλλά ταυτόχρονα να είναι πολύ metal και από την άλλη μπορεί να παίξεις πολύ heavy και να μην είναι καθόλου metal. To να παίζεις δυνατά ή να κάνεις πολύ θόρυβο δεν σε κάνει αυτόματα metal.
Σάκης Νίκας
