a
Μεγαλώνοντας, μπορώ να πω πως οι VISIONS OF ATLANTIS μου περνούσαν αδιάφοροι. Πριν 2 χρόνια έπεσε στην προσοχή μου το “Pirates” και έμεινα λίγο κάγκελο, οπότε ψάχνοντας, έχω αγαπήσει οτιδήποτε έχουν βγάλει από το “The Deep & the Dark” του 2018 και μετά. Ο λόγος, είναι φυσικά ότι μιλάμε για άλλο συγκρότημα σε σχέση με το παρελθόν. Με τον drummer τους να είναι το μόνο σταθερό μέλος από την δημιουργία της μπάντας, έχουμε μία φρέσκια ομάδα με το φιλί της ζωής να δίνει η Γαλλίδα τραγουδίστρια Clementine Delauney. Σημαντική συνεισφορά έχει και ο Ιταλός Michele Guaitoli (TEMPERANCE), ο οποίος μοιράζεται σε μεγάλο ποσοστό τα φωνητικά μαζί με την Clementine, έχοντας δημιουργήσει ένα εξαιρετικό δίδυμο που αποτελεί και το πιο δυνατό σημείο αναφοράς του group.
Έκτοτε, κάνουν τα πάντα σωστά ώστε να μεγαλώσει το εκτόπισμα του συγκροτήματος! Αρχικά σε κάθε δίσκο επανέρχονται με όλο και καλύτερα τραγούδια. Στα live τους είναι πολύ δεμένοι και η καλή εμφάνιση είναι δεδομένη. Βάλτε στο σακί τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό συναυλιών, μία δυνατή παρουσία στα social media και φυσικά τη σταθεροποίηση της πειρατικής θεματολογίας που τους πάει γάντι, οπότε δεν υπάρχει χώρος για απορίες σχετικά με την ανοδική τους πορεία.
Να πω την αλήθεια, το “Pirates” του 2022 ήταν τόσο καλό που δεν περίμενα ότι θα το ξεπεράσουν. Περίμενα όμως μια δουλειά που θα κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα, κάτι που το “Armada” έκανε με μεγάλη αξιοπρέπεια, συνεχίζοντας το σερί των VOA να κυκλοφορούν ποιοτική μουσική. Τόσο το συγκρότημα όσο και το δελτίο τύπου, μιλούν για μία πιο heavy κατεύθυνση, κάτι που δεν θα έλεγα ότι ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εκεί που αδιαμφισβήτητα διαπρέπουν, είναι στο πόσο μεγαλεπήβολο, σινεματικό και θεατρικό είναι το αποτέλεσμα, ακόμα και σε σύγκριση με τον προκάτοχό του.
Από το intro “To those who choose to fight”, καταλαβαίνουμε ότι κάτι καλό μας περιμένει, καθώς δεν μιλάμε για ένα διεκπερεωτικό δίλεπτο instrumental, αλλά για μία σχεδόν a capela ερμηνεία που σε ταξιδεύει και σε εισάγει αμέσως στο κλίμα του δίσκου. Στη συνέχεια γινόμαστε μάρτυρες ενός καλογυαλισμένου και καλοδουλεμένου, τέρμα μελωδικού, Symphonic Metal! Έχει πέσει πολύ προσοχή στις ενορχηστρώσεις, ενώ οι απόλυτοι πρωταγωνιστές είναι οι 2 τραγουδιστές και οι φωνητικές γραμμές που σκαρφίστηκαν, καθώς κάθε verse και ρεφραίν, είναι φτιαγμένο για να κολλήσει στο μυαλό σου. Όχι ότι η κιθαριστική παρουσία του Douscha πάει πίσω, μπορεί στα ρυθμικά να μην ξεφεύγει από τα απολύτως απαραίτητα, αλλά στα σόλο η δουλειά του είναι εξαιρετική!
Στα συν, το “Armada” είναι λες και φτιάχτηκε για soundtrack ταινίας, είναι ξεσηκωτικό, ενώ είναι από τις λίγες φορές που η λέξη μελωδικό σημαίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ μελωδίες και όχι ένας προάγγελος ενός νερόβραστου αποτελέσματος. Τολμάει να δοκιμάσει καινούρια πράγματα και το αποτέλεσμα είναι στιγμές όπως το “Tonight I’m alive”, το οποίο κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου τραγουδιού στα αυτιά μου! Στα πλην, θα έκοβα 2-3 συνθέσεις. Το “Collide” είναι όμορφο μεν, αλλά πολύ απλό σε σχέση με το υπόλοιπο tracklist, το “Magic of the night” μου θυμίζει folk NIGHTWISH από αυτά που πρωταγωνιστεί ο Troy (το λες και PTSD), ενώ δεν υπάρχει λόγος για δύο μπαλάντες, μία ήταν αρκετή. Αν μας σερβίρανε δηλαδή 9 τραγούδια αντί 12, το αποτέλεσμα θα ήταν πιο συμπαγές.
Συνολικά η ζυγαριά γέρνει εύκολα στην πλευρά της επιτυχίας. Όσοι γουστάρουν κοπάνημα, νομίζω δεν θα φτάσουν καν μέχρι τη μέση. Εγώ αυτό που θέλω είναι να βάζω έναν δίσκο να παίζει, να κλείνω μάτια και να χάνομαι σε αυτό που ακούω. Ε, αυτό το έλαβα και με το παραπάνω! Το αν το “Armada” θα καταλήξει να είναι η καλύτερη δουλειά του συγκροτήματος, θα το δείξει ο χρόνος, η μάχη είναι μεταξύ αυτού και του “Pirates” μέχρι στιγμής. Όσοι κολυμπάτε στα νερά του είδους ορμάτε! Μακάρι να λεηλατήσουν και από Ελλάδα κάποια στιγμή, είχα την τύχη να τους δω πρόσφατα και ήταν ανέλπιστα καλοί σε κάθε πτυχή!
8 / 10
Παύλος Παυλάκης
