Από το Δεκέμβρη του 2017 είμαι σε αναμμένα κάρβουνα… Στην Πορτογαλία όταν είχα πάει να δω τους EARTH ELECTRIC στο Under the doom V festival, είχα απέναντι μου τον Rune Eriksen να μου εκμυστηρεύεται ότι ετοιμάζει κάτι πολύ σημαντικό για εκείνον ως συνθέτη. Όταν ήρθε με τους AURA NOIR τον περασμένο Μάιο και αποκάλυψε σε εμένα και τη Μαριλένα Σμυρνιώτη τη σύνθεση του group, αμέσως πίστεψα ότι εδώ θα έχουμε να κάνουμε με κάτι όχι απλά μεγάλο, αλλά γιγάντιο που θα άλλαζε τα δεδομένα στον ακραίο ήχο. Και, κυρίως, για τον David Vincent θα ήταν μια τεράστια ευκαιρία να αποδείξει ότι ακόμα περνάει η μπογιά του σαν metal frontman…
Έχει περάσει 1,5 μήνας που δεν έχει περάσει μέρα που να μην το έχω ακούσει και να μην έχω λιώσει τη δεύτερη κοπή του σε μαύρο βινύλιο – οι πρώτες απλά εξαφανίστηκαν και πωλούνταν εξαρχής στο discogs σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές από τις ονομαστικές! Ο ήχος του στο βινύλιο είναι εξωγήινος και ένας από τους πιο ογκώδεις που έχω ακούσει στη ζωή μου! Η παραγωγή του Jaime Gomez Arellano είναι απλά ιδανική για να αποκαλύψει το δέος για το τέρας που ξέβρασε η συνθετική ευφυΐα του Νορβηγού Blasphemer! Όσοι τον έχετε ακούσει στους MAYHEM ξέρετε πολύ καλά στο πόσο στριφνός και μονοκόμματος μπορεί να γίνει, βάζοντας και thrash μέρη όπως στους AURA NOIR. Μπορεί να γίνει εξίσου περίπλοκος βάζοντας prog κιθαριστικά lead θέματα όπως το καταληκτικό “Marching on”, κάτι που έκανε τέλεια στους AVA INFERI και συνεχίζει απτόητος με τους EARTH ELECTRIC. Το κομμάτι – statement, όμως του δίσκου είναι το “Last ones alive wins nothing”, το οποίο με τον mid tempo ρυθμό του και την ομαλή φωνητική γραμμή του θα σας καθηλώσει. Είναι το σημείο που ο υποτιμημένος συνθέτης Blasphemer, καταθέτει τα διαπιστευτήρια του και δείχνει σε μεγάλο βαθμό τι είναι ικανός να κάνει. Δεν αρκείται στο να δημιουργήσει αριστοτεχνικά ένα blackened death που ενώνει τους MORBID ANGEL με τους MAYHEM, στους οποίους διέπρεψε μέχρι το 2008! Είναι το σημείο που μας βγάζει τη γλώσσα και μας λέει ότι είναι κάτι πολύ πέρα από αυτό, δίνοντας την υπόσχεση ότι στον επόμενο δίσκο τους οι αναφορές δε θα είναι τόσο εμφανείς όσο εδώ. Όποιος πει ότι οι υπόλοιπες συνθέσεις είναι κομμένες και ραμμένες πάνω στον καλύτερο frontman του ακραίου metal, τότε μάλλον δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ακούγεται τόσο μπροστά η φωνή του στη μίξη – είναι αλήθεια ότι η ερμηνεία του θυμίζει την εποχή του “Domination”! Είναι αδύνατον να τον έχεις στις υπηρεσίες σου και να μην τον αξιοποιείς με τόσο προφανή τρόπο. Αν δουλέψουν μαζί τις συνθέσεις, θα καταφέρουν να έχουν φανταστικές φωνητικές γραμμές όπως στο “Everlasting”.
Για τον Flo Mounier ήταν δύσκολο το έργο να διανθίσει τις guitar driven συνθέσεις, αλλά κατάφερε να μην στρέψει τα φώτα πάνω του! Δηλαδή; Δεν είναι φλύαρος, δείχνοντας και πόσο ευφυής μουσικός είναι πέρα από τυμπανοβασανιστής! Ηχογράφησε με ακρίβεια και άνεση όλες τις συνθέσεις με έναν τρόπο τόσο απλό που τις αναδεικνύει, αν επικεντρωθείτε στο τι παίζει. Πιστεύω και αυτός έχει πολλά να δείξει στο επόμενο album τους!
Κάτι μεγάλο ξεκίνησε και γινόμαστε μάρτυρες τους…μακάρι να γίνει το θαύμα και να τους δούμε και από τα μέρη μας! Μέχρι τότε βιώστε έναν από τους δίσκους της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας που μας φεύγει σε λίγους μήνες…
9/10
Λευτέρης Τσουρέας
