a
Δίσκος νούμερο 15 για το καμάρι του Καναδά και την αγαπημένη σε όλους μας μπάντα που ποτέ δεν την ένοιαζαν οι μόδες, η εμπορική προσέγγιση και το τι ήταν φυσιολογικό στη μουσική γενικότερα. Ο λόγος φυσικά για τους VOIVOD ή όπως συχνά αναφέρω τη ΒΟΪΒΟΝΤΑΡΑ της καρδιάς μου/μας. Οι VOIVOD που πέρυσι έκλεισαν 40 ολόκληρα χρόνια ζωής μετά τη δημιουργία τους το 1981, ενώ μετά και τον θρίαμβο του προηγούμενου τους δίσκου “The wake”, είναι και επίσημα πλέον βραβευμένοι με το Καναδικό βραβείο Juno. Kάλλιο αργά παρά ποτέ θα πει κανείς, αλλά το να πούμε ότι περιμέναμε ότι οι αγαπημένοι μας Βοεβόδες θα αναγνωριζόντουσαν για την προσφορά τους και μάλιστα στα 50φευγα τους, θα ήταν ουτοπικό. Κι αυτό όχι γιατί δεν το άξιζαν –το αντίθετο και μάλιστα το άξιζαν πολύ νωρίτερα- αλλά γιατί ποτέ δεν ήταν ένα συμβατό σύνολο και πάντα όλοι τους θεωρούσαν πολύ «προχώ» (σε πιο slang διάλεκτο, απλά «γιούχου») για να τους αφομοιώσουν και να τους αντιληφθούν πλήρως. Αλλά όπως είπαμε στην αρχή, οι VOIVOD στον κόσμο τους ανέκαθεν, δεν τους ένοιαζε και συνεχίζει να μην τους νοιάζει το αν τι και πως θα το αντιληφθεί ο κόσμος και προχωράνε στο μοναχικό δρόμο που έχουν χαράξει ανενόχλητοι.
Το “Synchro anarchy” έρχεται λοιπόν τρεισήμισι χρόνια μετά το κορυφαίο “The wake”, το οποίο είναι –και παραμένει- το κορυφαίο άλμπουμ που έκανε η μπάντα τα τελευταία 25 χρόνια (το χρονολογώ από το “Phobos” και μετά, άλλοι πάνε ακόμα πιο πίσω αναφέροντας ότι είναι ότι καλύτερο από το “The outer limits” και μετά). Κατανοείτε ότι όταν έχεις να διαδεχτείς ένα τόσο φοβερό άλμπουμ, το οποίο μάλιστα πήρε τη σχετική πρωτοκαθεδρία από τον προκάτοχο του “Target earth” (το κορυφαίο δίδυμο δίσκων τους από την εποχή του Eric Forrest, δηλαδή “Negatron”/”Phobos”), η διάδοχη κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Να σας πω την αμαρτία μου δεν περίμενα με τίποτα να τριτώσει το καλό σε τόσο μεγάλο βαθμό διότι απλά τότε θα μιλούσαμε για κάτι εξωπραγματικό. Το γεγονός ενίσχυε και το ότι πλέον σαν φανατικός οπαδός ξέρω σχεδόν σαν την παλάμη μου που λέμε στην καθομιλουμένη το πώς σκέφτεται το συγκρότημα και ιδιαίτερα το γεγονός ότι θα δοκίμαζαν πάλι κάτι διαφορετικό. Αυτό βέβαια δεν είναι μυστικό, διότι ένα από τα πράγματα που μπορούν να είναι περήφανοι στα 41 πλέον χρόνια ύπαρξης τους, είναι ότι ποτέ δεν έκαναν τον ίδιο δίσκο δυο φορές. Δεν έπεσα έξω πάντως σε αυτό που πίστευα, όσον αφορά τον ήχο.
Πίστευα και επιβεβαιώθηκα ότι οι VOIVOD μετά το πιο «μεταλλικό» δίδυμο των προκατόχων του “Synchro anarchy”, θα επιδίδονταν σε ένα πιο αφηρημένο («γιούχου» ξανά δηλαδή) σύνολο αυτή τη φορά και ο δίσκος δε με διέψευσε στο ελάχιστο. Το “Synchro anarchy” λοιπόν δεν είναι κάτι άλλο από ένα μικρό “Nothingface” 33 χρόνια μετά, με την εμπειρία ετών που έχουν στην πλάτη τους και με όλη την ακομπλεξάριστη αύρα που είχε το τελευταίο άλμπουμ της χρυσής πεντάδας τους στα ‘80s (και που ολοκλήρωνε και το φοβερό concept του “Voivod”, μέχρι το 1997). Το συγκρότημα φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος με όχι ένα, ούτε δυο αλλά τρία κομμάτια, πρώτα με το “Planet eaters”, στη συνέχεια με το εναρκτήριο “Paranormalium” και τέλος με το καλύτερο των τριών δειγμάτων, ομότιτλο “Synchro anarchy”. O φανατικός λοιπόν που περιμένει πως και πως το δίσκο σε σχέση με το τι προηγήθηκε, πρέπει να φτάσει στο 4ο –και μεγαλύτερο του δίσκου- κομμάτι “Mind clock” για να καταλάβει ότι στο δίσκο επικρατεί η κλειστοφοβία του “Nothingface”, η οποία στο καπάκι με το “Sleeves off” δίνει τη θέση της σε αυτό το πιο ανέμελο στυλάκι που μετέπειτα θεμελιώθηκε λίγο περισσότερο στα “Angel rat”/”The outer limits”. Οι παρελθοντικές αναφορές είναι σίγουρα ευδιάκριτες.
Κι όμως οι Καναδοί μάστορες τις φιλτράρουν άψογα με ξεχωριστό τρόπο που τελικά καταδεικνύει ότι κοιτάνε μπροστά, έστω και με έναν ήχο που έρχεται… πίσω στο χρόνο. Μπερδευτήκατε λίγο, ε; Ε άρα πάμε καλά, γιατί VOIVOD δίσκος και να μη σε μπερδεύει έστω λίγο, όσο ξεκάθαρος –η μη- ηχητικά κι αν είναι, κάτι θα πήγαινε λάθος. Προσωπικά τώρα, οι δυο «παλιοί» του γκρουπ, δηλαδή ο Snake στη φωνή και ο Away στα τύμπανα παίζουν στον αυτόματο πιλότο. Οι άνθρωποι όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι αναγνωρίσιμοι και αξιολάτρευτοι ο καθένας με τον τρόπο του, ο πρώτος με αυτό το cyber ήχο των φωνητικών του, ο δεύτερος με το ανέμελο στυλάκι του στα τύμπανα να χτίζει ρυθμούς ή να τους ακολουθεί όταν τα ηνία παίρνει η κιθάρα του Chewy. O Dan Mongrain είναι η πραγματική ευλογία για το συγκρότημα και στα μάτια του έχουμε τον φανατικό που μπόρεσε να πάει στην αγαπημένη του μπάντα και να συνεχίζει το έργο του Piggy τιμώντας τον σε κάθε του riff, solo, εν γένει πέρασμα του στην κιθάρα και πάνω απ’ όλα γνωρίζοντας την τεχνοτροπία της μπάντας, η οποία όσο πολυδιάστατη κι αν ήταν, στο τέλος καθοριζόταν από τον ήχο του συγχωρεμένου Piggy λίγο παραπάνω.
Κοντά στον Chewy, o Rocky στο μπάσο παίζει παπάδες και κάνει απίστευτα πράγματα. Δεν έχει το επιθετικό στυλ του Blacky ή το πιο straight forward στυλ του Eric Forrest, ο τύπος όμως κάνει κάτι φοβερά κόλπα που μόνο σε jazz/fusion δίσκο θα συναντούσαμε, προ(σ)δίδοντας το υψηλό επίπεδο του (δεν θα ήταν στους VOIVOD διαφορετικά) και δεν είναι και τυχαίο το πόσο άμεσα τον αγάπησαν όλοι οι οπαδοί με τον ερχομό του στη μπάντα πριν 8 χρόνια. Στα 48’ του δίσκου βιώνετε πολλές πτυχές των VOIVOD όπως τους αγαπήσατε, όπως το τζάζεμα στο “Holographic thinking”, τη διάθεση για ταξίδι έξω από το διάστημα με το πανέμορφο “The world today” και τη ματιά στο μέλλον –όποιο μπορεί να είναι αυτό- με το τελικό δίδυμο των “Quest for nothing” και “Memory failure”, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι πάλι έξω θα πέσετε ότι και να σκεφτείτε, διότι απλά οι αγαπητοί Βοεβόδες όλο και κάτι θα σκεφτούν για να ανατρέψουν τα προγνωστικά. Οι VOIVOD οι οποίοι εν έτει 2022 μπορεί να απέχουν αρκετά ως στρατοσφαιρικά από τον όρο nuclear metal που τους είχε αποδοθεί τιμητικά για να τονίσει τη διαφορετικότητά τους, ωστόσο με τρόπο ιδιαίτερο (αλίμονο) πάλι καταφέρνουν να ακούγονται εντός της παρούσης μουσικής πραγματικότητας.
Σίγουρα μπορώ να πω ότι ο δίσκος μου αρέσει πολύ και ότι οι VOIVOD θα συνεχίσουν να αναφέρονται ως μια από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων χωρίς καν μέτρια δισκογραφική δουλειά. Το “Synchro anarchy” είναι ένα άλμπουμ που αξίζει να φέρει το –πάλι διαφορετικό για νιοστή φορά- λογότυπο τους και που σε αντίθεση με τις τάσεις, μπορεί να τους εδραιώσει ακόμα περισσότερο στις συνειδήσεις των φίλων τους αλλά και των ουδέτερων. Δεν θα κρύψω ότι θα προτιμούσα το δίσκο πιο up-tempo και εν γένει μελλοντικό και ότι με ικανοποίησε ως ένα σημείο αλλά όχι όσο πραγματικά θα ήθελα. Αυτό όμως που μετράει πέρα από την αντικειμενική η μη αξία του (ο αρχισυντάκτης μου ας πούμε ως φανατικός του “Nothingface” παίζει να το λατρέψει πολύ περισσότερο) είναι το γεγονός ότι οι VOIVOD συνεχίζουν να δισκογραφούν, συνεχίζουν να κάνουν του κεφαλιού τους με άκρως εκκωφαντικό τρόπο και γενικά κοσμούν τον χώρο της μουσικής με την παρουσία τους ακόμα. Διότι πολύ απλά δεν μπορούν –και δεν πρέπει- να μπαίνουν σε αυστηρά μεταλλικά πλαίσια, καθώς θα ήταν πολύ περιοριστικό για τη μπάντα που κατέστρεψε σχεδόν μόνη της τους περιορισμούς στο μεταλλικό ήχο. Αν μη τι άλλο, σαν οπαδοί αξίζουμε μπάντες σαν τους VOIVOD και οι VOIVOD αξίζουν την καθολική αποδοχή τους για τη συνολική τους προσφορά.
7,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
