Υπάρχουν δυο κατηγορίες συγκροτημάτων. Αυτά που επιδιώκεις πάντα να ακούς κάτι λίγο διαφορετικό, να δεις να προχωράνε τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα και οι AC/DC με τους MOTORHEAD, που τους ζητάς να είναι τίμιοι και να βγάζουν δίσκους παίζοντας το στυλ μουσικής που τους αγαπήσαμε, απλά έχοντας ωραία τραγούδια.
Οι VOLBEAT, εμπίπτουν για εμένα πιο πολύ στη δεύτερη κατηγορία, έχοντας ουσιαστικά δημιουργήσει ένα δικό τους μουσικό ύφος που δύσκολα μπορείς να αντιγράψεις χωρίς να γελοιοποιηθείς, αυτό που στην καθομιλουμένη περιγράφουμε ως “Elvis Metal”, με δόσεις από METALLICA, Johnny Cash, Elvis Presley, Punk Rock, Americana, Rock N’ Roll. Ο έκτος δίσκος των Δανο-Αμερικάνων rockers, δεν μας κάνει σοφότερους, αφού με τις πέντε προηγούμενες δουλειές τους, κατάφεραν να κάνουν πάταγο και να δημιουργήσουν έναν τεράστιο πυρήνα οπαδών, που δεν θα το πίστευε ούτε ο πιο αισιόδοξος όταν δημιουργήθηκαν. Το θέμα είναι ότι περιέχει 13 groove-άτα, κεφάτα κι εν τέλει γαμάτα κομμάτια, που ενισχύουν τον μύθο που χτίζει ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Michael Poulsen και η παρέα του.
Τα δύο πρώτα τραγούδια που διέρρευσαν, το “The devil’s bleeding crown” και το “Bliss” είναι ενδεικτικά του κλίματος του άλμπουμ. Γνήσια VOLBEAT τραγούδια, με υμνικά ρεφρέν που μπορούν να ξεσηκώσουν τους πάντες σε μία συναυλία, το δε “Bliss” υπάρχει και στην έκδοση με Δανέζικους στίχους στο ρεφρέν και guest τον Johan Olsen που είχε τραγουδήσει και στο “The garden’s tale”, με τον τίτλο “For Evigt”. Σούπερ εμπορικό τραγούδι, έχει κολλήσει εδώ κι εβδομάδες στο μυαλό μου.
Μία έκπληξη ακούει στο όνομα “Gates of Babylon”, που έχει πολλά ανατολίτικα σημεία και δεν θα ξαφνιαζόμουν αν άκουγα κάποια θέματά του από τους AMORPHIS!!! Αναμενόμενα εκπληκτικά είναι τα τραγούδια που αναφέρονται σε γυναίκες, τα “Marie Lavaeu” (το νέο “Lola Montez”;) και το “Mary Jane Kelly” (“Heaven or hell” κανείς;), συνεχίζουν την παράδοση των ύμνων σε τραγούδια που αναφέρονται σε γυναίκες (βλέπε “Lola Montez”, “Mary Ann’s Place”, “Maybellene I Hofteholder”).
Σ’ αυτόν το δίσκο ο καλεσμένος δεν είναι κάποιος αυστηρά μεταλλάς, όπως οι Barney Greenway, King Diamond, Mille Petrozza, που είχαν στους προηγούμενους δίσκους, αλλά ο σπουδαίος Danko Jones, που συμμετέχει στο “Black rose”, που μοιάζει φοβερά και με το ίδιο του το συγκρότημα, αποπνέοντας ένα πολύ ωραίο punk rock feeling, με rock n’ roll στοιχεία. Εντύπωση προκαλεί το uptempo “The Loa’s crossroad”, με τη γκάιντα προς το τέλος και τη χορωδία, σούπερ μελωδικά και «ρομαντικά» με τον VOLBEAT τρόπο, είναι τα “Let it burn”, “Goodbye forever” και “You will know”, που κλασικά σου κολλάνε στο μυαλό για μέρες, όπως όλα τα σπουδαία τραγούδια τους, ενώ η πιο “metal” στιγμή του δίσκου είναι το “Seal the deal”.
Υπάρχουν και δύο διασκευές, στους punk rockers TEENAGE BOOTLEROCKET με το “Rebound” (όταν το πρωτοάκουσα, νόμιζα ότι ήταν RAMONES) και στους GEORGIA SATELLITES με το “Battleship chains” (εξαιρετική διασκευή για μία ακόμη φορά, επιπέδου “I only wanna be with you”).
Οι VOLBEAT για μία ακόμη φορά, μας προσφέρουν έναν αριστουργηματικό δίσκο στο ύφος που τους αγαπήσαμε. Ένα δίσκο που δεν θα ξαφνιαστώ ακόμα κι αν γυριστούν video για όλα τα κομμάτια του, αφού σε καμία περίπτωση δεν ξεχώρισα κάποιο τραγούδι περισσότερο και όλα τους έχουν όλα τα χαρακτηριστικά για τα οποία λάτρεψα αυτό το σχήμα. Οι VOLBEAT είναι λατρεία και ποτέ δεν είναι αργά να τους ανακαλύψετε. Όσοι τους γνωρίζετε και τους λατρεύετε ήδη (σας έχω πει πόσο γουστάρω τις love/hate μπάντες), θα βρείτε το νέο μεγάλο σας κόλλημα με το “Seal the deal & let’s boogie”. Μέχρι τότε… Μόνο VOLBEAT!!!
9 / 10
Σάκης Φράγκος
