Αυτή η μπάντα, είναι από τα καλύτερα παρακλάδια των SILENT FORCE, αφού για όσους δεν γνωρίζουν ιθύνων νους, είναι ο κύριος Alex Beyrodt, βασικός συνθέτης και κιθαρίστας των παραπάνω, που συνεργάζεται με τον Mat Sinner, σχεδόν παντού. Από τους SINNER, και τους PRIMAL FEAR μέχρι και το ROCK MEETS CLASSIC project. Μια αγαπημένη οικογένεια λοιπόν.
Το παρόν, είναι άλλη μια εξέλιξη της συνθετικής και εκτελεστικής δεινότητας των Γερμανών, με χαρακτήρα βουτηγμένο και μουλιασμένο στον ιδρώτα που έχυναν κιθαρίστες όπως οι Blackmore, Marsden, Moody, με κάτι από Robin Trower, Pat Travers. Βέβαια, μετά από τόσα χρόνια στο heavy metal, είναι δύσκολο να μην έρχονται στην επιφάνεια επιμεταλλωμένες και οι ιδέες τους. Έτσι, ενώ μεγάλωσαν με τους blues-rock κλασικούς, φέρνει περισσότερες ομοιότητες με τους BLUE MURDER και τους WHITESNAKE των τελευταίων ετών της δεκαετίας του ‘90, παρά με τους RAINBOW για παράδειγμα.
Σε αυτό το είδος, οι συνθέσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις εκτελέσεις, αφού χρειάζεται έκδηλο πάθος και στις δυο αυτές πτυχές. Παρότι Γερμανοί, οι VOODOO CIRCLE το καταφέρνουν άψογα. Με τον David Readman στο μικρόφωνο, να ακούγεται σαν τον μπάσταρδο γιο του Coverdale, πραγματικά έχουν βρει την ιδανική ισορροπία και παράλληλα αρκετή Βρετανική δόση για να προσεγγίζουν τους κλασικούς.
Βέβαια άλλοι μπορούν να τους κατηγορήσουν για αντιγραφή, αλλά τότε να ξέρετε οτι έχουν ακούσει το άλμπουμ (ή τα προηγούμενά τους) πολύ επιφανειακά. Διότι ο Beyrodt παίζει με την ψυχή του και οι υπόλοιποι τον πλαισιώνουν άρτια. Beyrodt, Readman και Sinner συμπληρώνουν την σύνθεση με δυο Ιταλούς, τον Alessandro Del Vecchio (HARDLINE) στα πλήκτρα και τον Francesco Jovino (PRIMAL FEAR) στα τύμπανα.
Η μπάντα πετάει και δεν υπάρχει άχρηστο τραγούδι μέσα στο “Whisky fingers”. Δυο μπαλάντες βασισμένες η μια στο πιάνο (“The day the walls came down”) και η άλλη στα αλά Lord πλήκτρα (“Been said and done”) αγκαλιάζουν άλλα 9 τραγούδια που κυρίως οφείλουν τον χαρακτήρα τους στους WHITESNAKE, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω και τις πινελιές που φέρνει ο Readman από τους PINK CREAM 69 (“Heart of stone”). Ερωτιάρικα τραγούδια που θα σας κερδίσουν. Κάποια πιο γρήγορα και βαριά (“Medicine man”, “Trapped in paradise”) και άλλα πιο ατμοσφαιρικά, παθιασμένα (“The rhythm of my heart”, “Watch and wait”) συνθέτουν τον καλύτερο δίσκο που δεν κυκλοφόρησε ποτέ ο DC.
Ευτυχώς ο Δεκέμβριος μπήκε με μια καλή μουσική συντροφιά, γιατί προηγήθηκε δύσκολος μήνας. Πάμε να ροκάρουμε…
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
