a
Λοιπόν. Προτού περάσω στο κυρίως θέμα, επειδή έχω μάθει να αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να πω ότι έμαθα για αυτούς εδώ τους κυρίους, χάρη στον συνάδελφο και φίλο Δημήτρη Τσέλλο. «Άκου αυτούς εδώ, θα σου αρέσουν» μου είπε ένα ωραίο πρωινό. Κάνοντας μία αναζήτηση για αυτούς, συνθέτω στο μυαλό μου ένα πρόχειρο βιογραφικό της μπάντας. Έτσι, βλέπω μέσα Victor Smolski (RAGE) και George “Corpsegrinder” Fischer (CANNIBAL CORPSE). «Έχει ενδιαφέρον αυτό εδώ» λέω. Βλέπω παραγωγή από Andy LaRocque (KING DIAMOND, DEATH) και τα πράγματα πάνε πολύ καλά από πλευράς προδιάθεσης. Ο λόγος γίνεται για τους VOODOO GODS, που αυτήν την περίοδο, κυκλοφορούν τον δεύτερό τους δίσκο, “The divinity of blood”, μέσω της Reaper Entertainment.
Οι VOODOO GODS, είναι ένα πλούσιο τουρλουμπούκι πραγμάτων ηχητικά. Ας πούμε ότι κινούνται στο χώρο του τεχνικού death metal (όπως αυτό ορίστηκε από τους DEATH των “Human” και ”Individual thought patterns” και τους PESTILENCE των “Testimony of the ancients” και ”Spheres”). Όταν γκαζώνει, έχουμε thrash ξεσπάσματα σχολής SADUS και DEMOLITION HAMMER. Όταν κατεβάζει ταχύτητες, έχουμε MORBID ANGEL mid-tempo riff-o-λογία (για το απόκρυφο του πράγματος), έχουμε ολίγη από OBITUARY, και τέλος, για να νοστιμέψουμε το «πιάτο», βάζουμε και κάποια jazz/fusion περάσματα, τόσο με το μπάσο, όσο και με ακουστικές κιθάρες. Κάπου εδώ να πω, ότι χαίρομαι που ΔΕΝ παίζουν πράγματα που θα έπαιζαν στις κυρίως μπάντες τους.
Έτσι, το μπάσιμο με το “Rise of the antichrist”, είναι γουστόζικο, παρότι είναι death metal στον πυρήνα του. Είναι μοντέρνο, δεν έχει κάποια ανάγκη για old school παραγωγές, καθαρό και όχι αποστειρωμένο. Ο δίσκος δε θα έλεγα ότι χαρακτηρίζεται από το γκάζι και το ξύλο. Περισσότερο, έχει ως γνώρισμα τα κατά βάση τολμηρά και περιπετειώδη κομμάτιαν όπως το “From necromancy to paraphilia”, που έχουν από όλα και συμφέρουν (τα ακουστικά περάσματα που λέγαμε). Τα “Menace to God”, “Serenade of hate” και “Isa”, αποτελούν από τα πλέον επιθετικά κομμάτια του δίσκου και εκεί που πραγματικά τα γκάζια ανεβαίνουν στο επίπεδο που θα τα εκτιμήσει ο μέσος deathster, με την τεχνική σε υψηλό επίπεδο. Αποθέωση κοψιμάτων έχει το “Forever!”, που στο τέλος θυμάται να γκαζώσει, με τον αγέραστο Corpsegrinder να αποτελεί εγγύηση με το λαρύγγι του. Περνάμε σε πιο mid-tempo καταστάσεις, με τα “The ritual of thorn” (υπάρχει και σαν bonus κομμάτι, με επιπλέον μουσική), αλλά και “The absolute necessity to kill” (πιο γκαζωμένο), να δείχνουν πόσο επηρέασαν οι DEATH αυτό το συγκρότημα, με κιθαριστικά θέματα που θα μπορούσαν να έχουν θέση και στο ”Individual thought patterns”. Κλείσιμο δίσκου με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο είναι και το πιο μελωδικό, δείχνοντας την ευκολία με την οποία ελίσσονται από είδος σε είδος αυτοί οι μουσικοί με την κατάρτιση τους, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι αχταρμάς.
Ο δίσκος περιέχει σαν επιπλέον bonus κομμάτι μία άξια διασκευή στο “Before the dawn” των Σουηδών NECROPHOBIC. Λες και δεν είχαμε καταλάβει την υποβόσκουσα black metal αύρα ορισμένων riffs, έρχεται και αυτό να μας την επιβεβαιώνει. Συνολικά, πρόκειται για ένα δυνατό και πλούσιο άλμπουμ, άξιο των συμμετεχόντων σε αυτό, αλλά άξιο και της προσοχής κάθε death metal οπαδού που έχει ανοιχτά αυτιά και μυαλό.
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
