Το σημερινό speed/thrash metal ιδίωμα, έχει γίνει ένα όμορφο τουρλουμπούκι αισθητικών και σχολών. Δεν είναι αναγκαστικό να είσαι από το Bay Area για να παίζεις “Αμερικάνικα”, από το Essen για να παίζεις “Γερμανικά”, από τη Στοκχόλμη για να παίζεις “Σουηδικά” και πάει λέγοντας. Ωστόσο, αρκετές μπάντες, διατηρούν τη παράδοση της χώρας τους σαν ξεχωριστή αισθητική εντός του ιδιώματος, κρατάνε τα μπόσικα που λέμε. Τέτοια μπάντα αποτελούν οι Γερμανοί VULTURE, από το Dortmund. Ένα συγκρότημα που κατάφερε μέσα σε ελάχιστα χρόνια δισκογραφίας με ένα δυνατό demo (“Victim to the blade” – 2016), ένα εξίσου δυνατό ντεμπούτο (“The guillotine” – 2017) και ένα πολύ δυνατό διάδοχο (“Ghastly waves and battered graves” – 2019) να απασχολήσουν και να χτίσουν το κοινό τους. Στο δε τελευταίο, ήταν ντεμπούτο με την Metal Blade! Δύο χρόνια μετά, έχουν σχεδιάσει το νέο τους, και τρίτο χτύπημα, το οποίο βγήκε πριν λίγες μέρες. Ο τίτλος αυτού, “Dealin’ death”!
Το “Danger is imminent”, δείχνει μια πιο μελωδική, αλλά στοιχειωμένη χροιά της μπάντας. Στα πρότυπα εισαγωγών που έκαναν στους προηγούμενους δίσκους. Το “Malicious souls” όσο και το “Count your blessings” αποτελούν κομμάτια σήματα κατατεθέντα των VULTURE, που ωστόσο, δείχνουν πως η μπάντα διαρκώς βελτιώνεται. Τα κοψίματα δείχνουν να είναι καλύτερα δομημένα, τα solo πιο άρτια τεχνικά και το riffing γίνεται πιο μεστό. Στο “Gorgon” και στο “Below the mausoleum” έρχεται η έτερη έκπληξη, που τα gang φωνητικά γίνονται πιο μελωδικά, σε βαθμό που μου θυμίζουν παλιούς ANTHRAX, εκτός του ότι μιλάμε για mid-tempo συνθέσεις, και δη από τις μεγαλύτερες στο δίσκο. Σε ίδιες ταχύτητες κυμαίνεται και το “Star-crossed city”, με μια πιο heavy metal αισθητική, και ήταν το δεύτερο κομμάτι μετά το εναρκτήριο του δίσκου που έχει ήδη δοθεί στη δημοσιότητα.
Το δε “Flee the phantom” μαζί με το ομώνυμο του δίσκου, αναλαμβάνουν να ανεβάσουν τις ταχύτητες στα πλαίσια που θυμόμασταν από τους VULTURE, το πρώτο λίγο περισσότερο από το δεύτερο. Στο “Multitudes of terror” έχουμε μια γλυκιά μελωδική εισαγωγή, που χτίζεται σταθερά σε ένα ισοπεδωτικό κομμάτι, που είναι φτιαγμένο για κατεδάφιση συναυλιακών χώρων, καθώς σταματάει μόνο για μια μικρή ανάσα, όπου ακούγεται ένα όμορφο πέρασμα με μπάσο. Τους τίτλους τέλους ρίχνει το ορθόδοξα PRIEST-o-ACCEPT-έικο riffing του “The court of Caligula”, με τα gang φωνητικά στο ρεφρέν, να φέρνουν στα αντίστοιχα του Wolf Hoffman και της παρέας του, σε ένα από τα πιο σκοτεινά κομμάτια του δίσκου.
Συνοψίζοντας τις σκέψεις μου σε μερικές γραμμές, αυτό που διαπιστώνω σε αυτό το δίσκο, είναι μια αισθητή ωρίμανση του υλικού, προς όφελος της καλύτερης τραγουδοποιίας, συνεχίζοντας βέβαια, από εκεί που ξεκίνησαν οι δύο προκάτοχοι του. Οπωσδήποτε, μιλάμε για τη καλύτερη δουλειά των VULTURE ως τώρα, οι οποίοι αποδεικνύουν έμπρακτα ότι δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, αλλά ένα συγκρότημα με παρόν και μέλλον. Και αν αυτός είναι ο δρόμος που σκέφτονται να ακολουθήσουν, τα καλύτερα έπονται!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
