a
Υπάρχουν περιπτώσεις όπου εμφανίζεται ένας δίσκος κυριολεκτικά από το πουθενά και σου παίρνει τα μυαλά. Στον αντίποδα, υπάρχουν δίσκοι που τους περιμένεις με ανυπομονησία και σε αφήνουν με μια αίσθηση απογοήτευσης καθώς δεν ικανοποιούν στο έπακρο τις προσδοκίες σου. Στη δεύτερη περίπτωση, δυστυχώς, ανήκει το νέο, τέταρτο άλμπουμ των, κατά τ’ άλλα πολύ αγαπημένων μου Γερμανών speed/ thrashers VULTURE, με τίτλο “Sentinels”. Και λέω “δυστυχώς”, διότι οι VULTURE στους τρεις προηγούμενους δίσκους τους έδειξαν μια αξιοζήλευτη ποιότητα, και μια εξέλιξη που, κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφώθηκε στο προηγούμενο τους άλμπουμ, το “Dealin’ death” του 2021. Θα περίμενε λοιπόν κανείς αυτή η εξέλιξη να συνεχιστεί και στο “Sentinels”. Μάλλον όμως δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα όπως θα έπρεπε, ή, για να το διατυπώσω καλύτερα, όπως θα ήθελα εγώ.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Το “Sentinels” δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακός δίσκος. Ίσα ίσα που ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ έχει και κάποιες εξαιρετικές στιγμές όπως τα “Unhallowed & forgotten”, “Realm of the Impaler” και “Oathbreaker”, (καθόλου τυχαίο που τα τρία αυτά κομμάτια επιλέχθηκαν για την προώθηση του δίσκου) και από κοντά ακολουθούν το “Screams from the abbatoir” και “Death row”. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν;
Το πρόβλημα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ότι το “Sentinels” δεν έχει αυτή την αίσθηση του ΓΡΑΠΩΜΑΤΟΣ από το λαιμό, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα από το μακελειό, όπως γινόταν στις προηγούμενες δουλειές τους ή στα τελευταία άλμπουμ των MIDNIGHT και KNIFE για παράδειγμα. Υπάρχει μια πιο, ας πούμε, safe προσέγγιση που ακολουθεί την πεπατημένη των προηγούμενων άλμπουμ, δηλαδή speed metal κομμάτια και πιο αργές φόρμες, που όμως δεν ακούγονται τόσο επικίνδυνα και μοχθηρά όσο θα έπρεπε. Από τη μία λοιπόν, έχουμε τα κομμάτια που προανέφερα, με το “Oathbreaker” να είναι το προσωπικό μου αγαπημένο καθώς θυμίζει έντονα τους παλιούς καλούς VULTURE με τις εναλλαγές του, τα τρία πρώτα κομμάτια του δίσκου “Screams from the abbatoir”, “Unhallowed & forgotten” και “Realm of the impaler”, με τα δύο πρώτα να είναι αμιγώς speed και το τρίτο να είναι πιο ρυθμικό , και το “Death row” που κινείται και αυτό σε υψηλές ταχύτητες.
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ζορίζουν κάπως. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το άλμπουμ δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο θα ήθελα, όσο το γεγονός ότι υπάρχει μια σοβαρή κρίση ταυτότητας καθώς οι ομοιότητες με τους EXODUS είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Πάρτε για παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου στο κλείσιμο και μη μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει το “And then there were none”. Θα πει κανείς, ότι επιρροές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, ιδίως για τις νεότερες μπάντες. Συμφωνώ απόλυτα, αρκεί να μην αλλοιώνεται η ταυτότητα της μπάντας. Και εδώ έχουμε ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος, καθώς το “Sentinels” θυμίζει VULTURE μόνο επιδερμικά. Κρίμα για την εξαιρετική απόδοση της μπάντας συνολικά, που αδικείται κατάφωρα.
Ύστερα από αρκετές και απανωτές ακροάσεις του “Sentinels”, η γνώμη μου παρέμεινε ίδια με την πρώτη φορά που τον άκουσα, και είμαι σίγουρος ότι αρκετοί θα διαφωνήσουν μαζί μου καθώς υπάρχουν στιγμές που πραγματικά αξίζουν. Ήθελα πολύ να μου αρέσει τρελά το “Sentinels”. Αλήθεια. Αντί για ενθουσιασμό και παραλήρημα όμως, μου ήρθε ένα μούδιασμα και μια ελαφριά απογοήτευση. Αν ήταν το ντεμπούτο των VULTURE, θα μιλούσαμε ενδεχομένως κάτω από άλλο πρίσμα. Όταν όμως βρίσκεσαι στο τέταρτο άλμπουμ και ενώ έχεις κυκλοφορήσει τρεις εξαιρετικούς δίσκους πιο πριν, ακούγεσαι σαν να ψάχνεις να βρεις τα πατήματα σου, εκεί έχουμε θέμα και μάλιστα σοβαρό. Και για αυτόν τον λόγο οφείλω να είμαι αυστηρός τόσο στην κριτική μου, όσο και στη βαθμολογία μου.
6,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
