Σε κάτι τέτοιες κριτικές, σκέφτομαι, πως έχουμε ένα μεγάλο προνόμιο όσοι παρακολουθούμε την τοπική σκηνή. Ποιο είναι αυτό; Το ότι έχουμε εν δυνάμει ανερχόμενα συγκροτήματα στο κατώφλι μας, και μπορεί να έχουμε την ευκαιρία να δούμε τη πορεία τους από κοντά, από τις πρώτες δειλές-δειλές συναυλίες σε μικρά clubs με λίγο κόσμο, ως τα πιο ψηλά σκαλιά και την εμπορική καταξίωση. Νιώθεις λίγο και ένα καμάρι αν θες, που έχεις βάλει και εσύ ένα μικρό λιθαράκι για να πάει μια μπάντα, ένα βήμα παραπέρα. Παρένθεση, για να προλάβω τον όποιο κακεντρεχή: ναι, υπάρχει και σαβούρα. Ναι, υπάρχουν και μετριότητες. Όχι, δε μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι προφανώς, αλλά εν προκειμένω, δεν τις εξετάζουμε. Κλείνει η παρένθεση. Μια τέτοια μπάντα το λοιπόν, για το γράφοντα, είναι οι Αθηναίοι W.E.B. Ιδρυθέντες το μακρινό (πλέον) 2002, έχουν μια μακρά ιστορία στο χώρο του ατμοσφαιρικού ακραίου ήχου (οι ίδιοι το ονομάζουν “dark metal”) με τέσσερις full-length δίσκους [“Don’t wake futility” (2005), “Jesus heist” (2008), “For bidens” (2014), “Tartarus” (2017)] και ένα EP “My storm upon you” (2012). Περάσανε από τη Sleaszy Rider τα πρώτα δύο άλμπουμ, μετά No Regrets (θυγατρική της No Remorse), καπάκια Apathia Records και φτάνουμε στο 2021.
Οι W.E.B. ανακοινώνουν πως υπογράφουν στη Metal Blade για το πέμπτο τους άλμπουμ. Μετά τους RAVENCULT, έχουμε τη δεύτερη ελληνική εκπροσώπηση στην θρυλική δισκογραφική που μας έδωσε ARMORED SAINT, LIZZY BORDEN, SLAYER, CANNIBAL CORPSE κ.λπ.. Πέραν όλων των άλλων, αποτελεί άλλη μια διάκριση για τη ντόπια σκηνή, δείχνοντας τις δυνατότητες που αυτή ξεκάθαρα έχει. Το ερώτημα μου στη σταθερά ανοδική πορεία των W.E.B. είναι το που θα το πήγαιναν αυτή τη φορά. Έχοντας ήδη με το “For bidens” εδραιώσει το ύφος τους και εξελίξει αυτό στο φανταστικό “Tartarus”, τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά στο καινούργιο δίσκο; Η απάντηση θα δοθεί στο “Colosseum”, όπως και ονομάστηκε το πέμπτο πόνημα της Αθηναικής μπάντας που κυκλοφόρησε στις 19 Νοεμβρίου, όπου σαν άλλοι μονομάχοι θα κληθούν για μια ακόμα φορά να αποδείξουν την αξία τους. Ξεκινάμε με αισθητή πτώση της διάρκειας του δίσκου. Από τα 50+ λεπτά που ήταν το σύνηθες στις προηγούμενες κυκλοφορίες, στα 38 περίπου. Θα δούμε τι σημαίνει αυτό, στη πορεία. Μπάσιμο με το πρώτο video clip του δίσκου, ”Dark web” όπου βλέπουμε το πλέον επιθετικό πρόσωπο της μπάντας, με το drummer της μπάντας Νικήτα Μανδόλα να λυσσομανάει στα δέρματα, δίνοντας και στο γλυκό, μεσαίο μελωδικό μέρος ακριβώς ό,τι χρειάζεται το κομμάτι. Θα έλεγα ό,τι το πρώτο κομμάτι δίνει και το στίγμα του δίσκου: συνθέσεις όχι “φτωχές” λόγω διάρκειας, μα μεστές, ουσιώδεις και πλήρεις, χωρίς να πλατειάζουν στιγμή.
Το “Murder of crows” μετά την όμορφη μελαγχολική εισαγωγή του, διαλύει πάλι τα πάντα στο πέρασμα του, επιστρέφοντας κυκλικά σε αυτή, προλογίζοντας το πολύ όμορφο solo, σε συνδυασμό με ένα υπέροχο ρεφρέν που οι lead κιθάρες μαγεύουν τον ακροατή. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα ορχηστρικά μέρη που επιμελήθηκε (ποιος άλλος; ), o ένας και μοναδικός Χρήστος Αντωνίου (SEPTICFLESH) στο δίσκο, δείχνοντας το πως έχουν εξελιχθεί με δικό τους τρόπο στο ύφος των W.E.B.. To πλέον σκοτεινό κομμάτι, λόγω των εφιαλτικών ορχηστρικών περασμάτων “Pentalpha” ξεκινάει με μια σαν επίκληση στον Εωσφόρο, σ’ ένα εμβατηριακού τύπου σχεδόν κομμάτι που δίνει το κάτι διαφορετικό στο δίσκο. Το ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί, ξεκινάει να αναπτύσσεται από μια ατμοσφαιρική εισαγωγή κλιμακωτά, σε ένα αργόσυρτο και μεγαλοπρεπές άσμα, αντάξιο του τίτλου του θα έλεγα. Όλα αυτά, προτού περάσουμε στο βίαιο θρασάρισμα του, που συνοδεύεται από blastbeats, σε ένα από τα πλέον συναυλιακά κομμάτια του δίσκου, κομμένο και ραμμένο για μακελειό. Το δε ρεφρέν, με τη κυκλική μελωδία στα πλήκτρα, μου έφερε στο μυαλό DIMMU BORGIR εποχών “Enthrone darkness triumphant”. Επίσης, εκεί ξανακούμε την Hel Pyre , προσθέτοντας το δικό της χρώμα στο υλικό της μπάντας.
Το πρώτο κομμάτι που έβγαλαν στη δημοσιότητα το “Dominus maleficarum”, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως οδοστρωτήρα, που διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του, με την ορχήστρα να το κάνει να ακούγεται όλο και πιο απειλητικό. Επηρεασμένο από τους SEPTICFLESH, αλλά φέροντας και το χαρακτήρα της μπάντας όπως αναφέρθηκε προηγουμένως. Στο “Necrology” έχουμε το στακάτο και παραδοσιακά πιο μπολιασμένο με industrial στοιχεία κομμάτι, όπως στους προηγούμενους δίσκους W.E.B., μόνο που εδώ είναι εμπλουτισμένο, ενσωματωμένο στο κλίμα του δίσκου, ενισχύοντας μια αίσθηση ομοιογένειας παρά τα διαφορετικά στοιχεία που πετάγονται εδώ κι εκεί, όπως τα καθαρά φωνητικά της Hel Pyre. Μιλώντας για διαφορετικά στοιχεία, ενώ το “Ensanguined” στην εισαγωγή του φέρνει κατά νου τους ύστερους BEHEMOTH, στη συνέχεια μπλέκει σε ανατολίτικα μονοπάτια που θυμίζουν τους MELECHESH, προτού πάρει φόρα και αρχίσει να “τρέχει”, με τα ανατολίτικα περάσματα τόσο στα έγχορδα της μπάντας όσο και στα “εξωτικά” όργανα που χρησιμοποιούνται, να δίνουν μια άλλη γεύση στο κομμάτι. Φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου με στίχους, το “Exaudi luciferi”, όπου ακούμε ένα a capella μπάσιμο με πολύ τσαμπουκά, σε ένα κομμάτι που είναι κατά βάση ατμοσφαιρικό, επιβλητικό και ογκώδες. Σε αυτό βοηθάνε και τα αποσπάσματα από ομιλίες, καθώς και μια απαγγελία στα ελληνικά από τον τραγουδιστή της μπάντας Σάκη Πρέκα, προτού έχουμε ένα γερό ξέσπασμα με μανιασμένα blastbeats για φινάλε.
Τίτλους τέλους σε αυτό το άλμπουμ, ρίχνει το instrumental “December 13th“. Όλοι μας έχουμε συνδυάσει την ημερομηνία αυτή με το θάνατο του Chuck Schuldiner (DEATH, 2001), του Warrel Dane (NEVERMORE, SANCTUARY – 2017) και, σύμφωνα με τον ίδιο τον Σάκη, “πρόκειται για μια πολύ θλιβερή ημερομηνία”. Ενώ ξεκινάει επιβλητικά, μπαίνουν στο τελευταίο λεπτό οι ακουστικές αποκλιμακώνοντας το κομμάτι, και με μια lead μελωδία οδηγούν το δίσκο σε ένα κάπως μελαγχολικό κλείσιμο που σου αφήνει μια πολύ όμορφη μα ιδιαίτερη γεύση. Να σημειώσουμε εδώ, το καταπληκτικό εξώφυλλο του Γιάννη Τούσσα (γνωστός και ως Graphic No Jutsu), που απεικόνισε ιδανικά το όραμα της μπάντας. Συνοψίζοντας, σε κάθε ακρόαση, κάτι προσέχω που δεν είχα προσέξει στη προηγούμενη, που ανεβάζει το δίσκο ψηλότερα στην εκτίμηση μου. Και αυτό είναι τεράστιο ατού ενός πραγματικά σπουδαίου αποτελέσματος. Οι W.E.B. κατάφεραν κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο και ίσως οξύμωρο: να βγάλουν τον μικρότερο σε διάρκεια δίσκο στη καριέρα τους και ταυτόχρονα τον καλύτερο κατ’ εμέ. Δίσκος που παρουσιάζει την ουσία, το απόσταγμα αν θέλετε αυτής της σπουδαίας μπάντας. Εμείς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ακούσουμε και να το απολαύσουμε. Μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
