a
Να περιμένεις στην γωνία με το δίκανο για να θάψεις αυτό το άλμπουμ κι αυτό να σου βγαίνει όχι εφτάψυχο, αλλά αθάνατο. Δηλαδή, είχα όρεξη να κλείσω το κεφάλαιο των W.E.T., να γράψω πως από το δεύτερο άλμπουμ είχαν πάρει την κατιούσα και ό,τι δεν μας χρειάζονται άλλο πια, αυτά τα στημένα project της Frontiers, με μουσικούς που το αφεντικό απλά πιστεύει πως μπορούν να ταιριάξουν. Έλα όμως που το “Retransmission” με έκανε όχι μόνο να δαγκώσω αλλά και να καταπιώ την γλώσσα μου!
Θα ακουγόταν υπερβολή να ξεκινήσω γράφοντας πως είναι ο καλύτερος δίσκους αυτής της συνεργασίας, όμως πολύ απλά, αυτή – η τέταρτη απόπειρα – είναι η πιο άρτια και ουσιαστική κυκλοφορία τους. Μετά από μια σειρά συναυλιών και με άλλα 3 άλμπουμ πίσω τους, οι W.E.T. είναι πιο συνειδητοποιημένοι για την δυναμική του καθενός από τα τρία βασικά μέλη, όσο και πιο ώριμοι για το πώς να προσδώσουν χαρακτήρα στην συνεργασία τους.
Τόσο ο Robert Sall (των WORK OF ART) όσο και ο Erik Martensson (ECLIPSE) γράφουν πιο ποικίλα και πιο δεμένα, καθώς δεν διακρίνονται όσο στο παρελθόν οι διαφορές μεταξύ των δύο βασικών συνθετών. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως στο “Big boys don’t cry” το οποίο έχει το γνώριμο μοτίβο των ECLIPSE (κι ένα βασικό riff καρά-TALISMAN) και τον Martensson να συμμετέχει και στα φωνητικά, μαζί με τον Soto. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το “What are you waiting for” που θα ταίριαζε στους WORK OF ART, αλλά σημασία έχει το σύνολο. Με κέρδισε η θετική διάθεση που διακατέχει το “Retransmission” και το μελωδικό rock την χρειάζεται, ιδιαίτερα λόγω των συνθηκών της εποχής μας. H μουσική αυτή, ήταν και παραμένει, μια ευχάριστη διέξοδος από την καθημερινότητα.
Ο Jeff Scott Soto, που έχει ανεβάσει τις μετοχές του με τους SONS OF APOLLO και είχε βαρύνει τον ήχο του με τους SOTO, πέρυσι μας έδωσε το πιο μελωδικό “Wide awake” και τώρα το πάει ακόμα παραπέρα, με ερμηνείες που πίστευα πως είχε αποβάλλει από το ρεπερτόριό του. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε εκτός του στούντιο να αναπαράγει πιστά τις ψηλές νότες στο τέλος του “One final kiss” για παράδειγμα, όμως αποτέλεσμα αυτού είναι το “Retransmission” να ηχεί ενδιαφέρον και να προσθέτει άλλη μια εξαιρετική κυκλοφορία στην τεράστια καριέρα του.
Tα “Moment of truth”, “Big boys don’t cry” και “The call of the wild” (πολύ TALISMAN) είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Το “How far to Babylon” είναι το πιο διαφορετικό (άκρως Αμερικάνικο) της 12άχρονης πορείας τους και φέρνει χαμόγελα αισιοδοξίας, ενώ το “Beautiful game” είναι το highlight. Το πρώτο single, το “Got to be about love” μπορεί να είναι και το ναδίρ του άλμπουμ, τουλάχιστον για μένα, ίσως επειδή τα υπόλοιπα 10 κομμάτια, είναι τόσο πετυχημένα. Επίσης μια μικρή γκρίνια που έχω είναι με τους στίχους. Θα μπορούσαν να ήταν πιο δημιουργικοί (για να μην το πω αλλιώς).
Αν αυτό κυκλοφορούσε το 1989 θα γινόταν πολυ-πλατινένιο, διότι διέπεται από την ανάλαφρη και μελωδική τάση που επικρατούσε εκείνη την εποχή, ενώ είναι γεμάτο με όμορφα, καλογραμμένα τραγούδια. Επίσης η παραγωγή του “Retransmission” είναι εύστοχη, τόσο στα 5 όργανα που συνυπάρχουν αρμονικά, αν και αυτά που λάμπουν περισσότερο είναι τα φωνητικά, ακόμα και τα δεύτερα. Όντας το πρώτο νέο άλμπουμ του χώρου που ακούω στο 2021, είναι ο ιδανικός οιωνός για μια καλύτερη χρονιά. Κλασικό άλμπουμ για το μελωδικό hard rock και πρέπει να γίνει «Φάρος» για την συνέχεια των “W.E.T.”.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
