Μερικές φορές μια εμπειρία ζωής, όπως η πρόσφατη μεταμόσχευση ήπατος του κιθαρίστα Walter Trout, μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή σου. Γνωστός στο μπλουζ κύκλωμα από την εποχή που ήταν μέλος του σχήματος του John Mayall (BLUESBREAKERS), ο Trout έχει έναν αξιόλογο κατάλογο από προσωπικές δουλειές. Το στυλ του είναι αρκετά κοντά σε αυτό του Clapton με κάποιες επιρροές από τον στεγνό ήχο του Τέξας, αλλά σχετικά πιο μεστός και βαθύς. Ηλεκτρικός και ηλεκτρισμένος, επιστρέφει έχοντας ξεφύγει πραγματικά από τα δόντια του χάρου. Οι επιπλοκές στην επέμβαση και η απώλεια αρκετών κιλών μυικής μάζας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πιάσει την κιθάρα και να αναγκαστεί να ξαναρχίσει από την αρχή, μαζί με την βελτίωση της υγείας του αποτελούν τον κεντρικό θεματικό πυρήνα του άλμπουμ. Τραγούδια για τον θάνατο που ίσως είναι κοντά, την αναμονή στην μονάδα μεταμοσχεύσεων, παρακολουθώντας ανθρώπους που πεθαίνουν λόγω απόρριψης μοσχεύματος, τραγούδια για όσα φοβάται ότι δεν θα προλάβει να κάνει.
Ο Trout επιστρέφει πιο ώριμος, πιο επικεντρωμένος, πιο μεστός, πιο ζεστός και συναισθηματικός στο παίξιμο του με ένα μπλουζ άλμπουμ γεμάτο δεξιοτεχνία και συναίσθημα. Δεν πρόκειται να ακούσετε τον νέο Θεό της κιθάρας, ούτε καν της μπλουζ κιθάρας. Δεν είναι ο πολυδιαφημισμένος Bonamassa, είναι όμως ένας κιθαρίστας που τα άλμπουμ του έχουν ποιότητα και τον κλασικό Βρετανικό μπλουζ ήχο σε περίσσεια.
Για τους φίλους του ιδιώματος ένα πολύ καλό άλμπουμ, με συνθέσεις που βγήκαν πραγματικά από τα δόντια του χάρου.
7 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
