Δεν ξέρω για εσάς αλλά για μένα τουλάχιστον, η χρονιά εξελίσσεται σε μια από τις πιο συναρπαστικές στον ακραίο ήχο, με τη μία φοβερή κυκλοφορία να διαδέχεται την άλλη, κάθε μήνα! Και όλα αυτά ενώ αναμένονται και νέες κυκλοφορίες από θρυλικές μπάντες του χώρου όπως οι DARK ANGEL και οι CORONER. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και νεότερες μπάντες που αφήνουν και αυτές το στίγμα τους με πυρακτωμένα γράμματα στο thrash βιβλίο που διαβάζουμε.
Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και οι Αμερικανοί WARBRINGER που, ακόμα και από το άγουρο ντεμπούτο τους το “War without end” του 2008, έδειξαν ότι προορίζονται για μεγάλα πράγματα. Η πορεία τους δικαίωσε τις προσδοκίες του κόσμου καθώς οι WARBRINGER ανέβαιναν επίπεδο σε κάθε κυκλοφορία τους, με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία τους άλμπουμ “Woe to the vanquished” και “Weapons of tomorrow” του 2017 και 2020 αντίστοιχα, και με τα οποία έφτασαν στο peak τους… ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα!
Βλέπετε, το νέο, έβδομο άλμπουμ των WARBRINGER, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες με τον τίτλο “Wrath and ruin”, φιλοδοξεί να εδραιώσει για τα καλά τους Αμερικανούς στην thrash metal ελίτ, και τα καταφέρνει περίφημα. Από το φανταστικό εξώφυλλο δια χειρός Andreas Marschall καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα εδώ είναι επικίνδυνα. Όταν μάλιστα σκάει η riffάρα του εναρκτήριου “The sword and the cross” τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι λεβέντες δεν αστειεύονται καθόλου, μα καθόλου όμως.
Το ξύλο πέφτει ανελέητο σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, ενώ οι συνθέσεις ακούγονται πιο άρτια δομημένες από ποτέ. Κιθάρες που παραπέμπουν άμεσα στους EXODUS και λιγότερο στους TESTAMENT, χωρίς όμως να μπαίνουν στην παγίδα του ξεπατικώματος, εξάλλου οι WARBRINGER έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν τη δική τους ταυτότητα όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχουν κομμάτια όπως τα “Neuromancer”, ”Through a glass, darkly” που φανερώνουν μια πιο σκοτεινή αλλά και ελκυστική πτυχή των Αμερικανών και από την άλλη έχουμε headbanging μέχρι λιποθυμίας σε κομμάτια όπως το “The jackhammer” (μόνο εγώ βλέποντας τον τίτλο σκέφτηκα τον Goldberg από το WWE;), “A better world” και κυρίως το πορωτικό “Strike from the sky” με το φανταστικό old school riff του.
Τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια όμως είναι αυτά που κλείνουν τον δίσκο, το “Cage of air” με τις καταπληκτικές εναλλαγές του και τη σχεδόν black metal χροιά του με τα blastbeats στο τέλος του να σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, και το “The last of my kind”,το πιο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) επικό τραγούδι του δίσκου, ένα κομμάτι που είμαι σίγουρος ότι θα “μιλήσει” στις καρδιές πολλών. Μικρή παύση…
On the path I tread
There are none but I
I raised a clenched fist to an unconquered sky
And each step I walk
I walk it alone
I defy the lords, I spit on their thrones
Η μπάντα ακούγεται κυριολεκτικά φρενιασμένη, με την κιθαριστική δουλειά να κλέβει τις εντυπώσεις, πράγμα άδικο για την φοβερή απόδοση των υπολοίπων μελών και κυρίως του τραγουδιστή John Kevill αλλά πραγματικά, τα riffs και τα solos που ακούγονται σε αυτόν τον δίσκο θα έκαναν τον Gary Holt πολύ υπερήφανο!
Αξίζει, τέλος, να αναφέρουμε ότι στην limited edition του δίσκου υπάρχει και ένα bonus CD με τίτλο “Ravaging Europe 2023” με επιλεγμένα live κομμάτια από την Ευρωπαϊκή περιοδεία των WARBRINGER εκείνη τη χρονιά, που αξίζει και με το παραπάνω να επενδύσετε σε αυτήν καθώς οι λεβέντες είναι καταιγιστικοί επί σκηνής.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν το “Wrath and ruin” είναι ο καλύτερος δίσκος των WARBRINGER μέχρι στιγμής, αν και όλα τα σημάδια οδηγούν σε αυτήν την επιλογή. Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για έναν δίσκο αστείρευτης έμπνευσης που δείχνει ξεκάθαρα ότι οι WARBRINGER έχουν ακόμη πολλά να μας δώσουν στο μέλλον. Αν νομίζατε ότι με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους έπιασαν ταβάνι, το “Wrath and ruin” οδηγεί τους Αμερικανούς ακόμα ψηλότερα, Sky is the limit!
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
