a
Αντί προλόγου, μια σύντομη σύνδεση με τα προηγούμενα. Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή είχαμε παρουσιάσει από ετούτη εδώ τη στήλη μια επετειακή συλλογή των Γερμανών thrashers WARPATH με αφορμή 30 χρόνων ύπαρξης με τίτλο “Innocence lost”, μια συλλογή που μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις, με το ομώνυμο κομμάτι που ήταν νέα σύνθεση να μου προξενεί τεράστιο ενδιαφέρον και να με προκαλεί να περιμένω την επερχόμενη κίνηση τους. Ήρθε ο καιρός λοιπόν για τους cult Γερμανούς thrashers να κυκλοφορήσουν το νέο, έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο “Disharmonic revelations” και πραγματικά ήμουν πολύ περίεργος να δω αν η συνθετική τους άνοδος έχει και συνέχεια.
Αρχικά να πούμε ότι το νέο άλμπουμ βρίσκει τους WARPATH με εντελώς ανανεωμένη σύνθεση καθώς από το 2019 έχουν προστεθεί στις τάξεις τους δύο πλέον κιθαρίστες, οι Roman Spinka και Claudio Illanes ενώ στο μπάσο και στα τύμπανα συναντούμε τους, από το 2015 μέλη, Soren Meyer και Norman Rieck αντίστοιχα, με τον τραγουδιστή Dirk “Dicker” Weiss να είναι το μοναδικό σταθερό μέλος από την ίδρυση της μπάντας. Τα πρώτα δείγματα των νέων WARPATH τα ακούσαμε, όπως προανέφερα, στο τραγούδι “Innocence lost” και πλέον εδώ ακούμε την πεντάδα για πρώτη φορά σε έναν ολοκληρωμένο δίσκο.
Το “Disharmonic revelations” αποτελείται από δώδεκα κομμάτια και με το πρώτο άκουσμα αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο ογκώδης και στιβαρός ήχος, αποδεικνύοντας ότι η προσθήκη της δεύτερης κιθάρας μόνο περιττή δεν ήταν. Συνθετικά οι WARPATH εξακολουθούν να κοιτούν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με αυτό το κράμα μεταξύ SEPULTURA και TESTAMENT να αποτελεί την κύρια επιρροή τους. Έχοντας ακούσει όλη τη δισκογραφία τους, εκτιμώ ότι οι WARPATH στο νέο άλμπουμ έχουν εξελίξει κατά πολύ τόσο τον ήχο τους, όσο και τις συνθετικές τους ικανότητες. Τσαμπουκαλεμένες thrash συνθέσεις με μπόλικα groove στοιχεία που δεν ξενίζουν αλλά αντίθετα προσδίδουν περισσότερο ενδιαφέρον στην ακρόαση του δίσκου. Τα περισσότερα κομμάτια κινούνται σε υψηλές ταχύτητες με τα riffs κυριολεκτικά να παίρνουν κεφάλια, χωρίς να ακούγονται παρωχημένα ή μονοδιάστατα. Τραγούδια όπως το εναρκτήριο “The last one”, το ομώνυμο ή το “Parasite” απλά επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Από την άλλη, όταν οι WARPATH αποφασίζουν να κατεβάσουν το ρυθμό σε τραγούδια όπως το “Digitized world” και το “The unpredictable past”, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο σκοτεινή και δυσοίωνη και σίγουρα όχι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Γενικά υπάρχουν πολλές ηχητικές εκπλήξεις στον δίσκο και ενδεχομένως αυτό να ξενίσει τους παλαιότερους οπαδούς της μπάντας που ενδεχομένως να περίμεναν λιγότερους πειραματισμούς. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι WARPATH έκαναν πολύ καλά που δεν ακολούθησαν την πεπατημένη και δημιούργησαν ένα, όχι και τόσο εύπεπτο thrash δίσκο που όμως κερδίζει πόντους σε κάθε ακρόαση.
Για την κιθαριστική δουλειά αναφερθήκαμε παραπάνω και σίγουρα κλέβει την παράσταση, ενώ και ο Rafael Dobbs των συμπολιτών τους DETRAKTOR συμμετέχει με τρία φανταστικά solo στα κομμάτια “Scars”, “MMXX” και “Egos aspire”. Θα ήταν όμως άδικο να μην αναφερθούμε τόσο στον εξαιρετικό ντράμερ Norman Rieck όσο και στα πολυδιάστατα φωνητικά του Dirk Weiss που προσαρμόζονται ανάλογα στις απαιτήσεις κάθε σύνθεσης.
Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι η digipak έκδοση του άλμπουμ περιέχει δύο επιπλέον κομμάτια. Το ένα είναι το “Innocence lost” και το άλλο είναι το “MMXX” σε μια διαφορετική εκτέλεση.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα έναν καλό δίσκο από τους WARPATH αλλά για να είμαι ειλικρινής, το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Το “Disharmonic revelations” είναι ένα εξαιρετικό δείγμα μοντέρνου και σύγχρονου thrash metal που κατακτά με το σπαθί του τον τίτλο του καλύτερου δίσκου στη δισκογραφία των Γερμανών μέχρι σήμερα. Ο πήχης πλέον ανεβαίνει ψηλά και είναι στο χέρι των WARPATH να τον διατηρήσουν στο ίδιο επίπεδο.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
