a
Ποιος θα το περίμενε πριν από ελάχιστα χρόνια, ότι αυτή τη στιγμή το κύριο μουσικό άρμα του Bob Katsionis, θα ήταν ουσιαστικά οι WARRIOR PATH; Ένα συγκρότημα βασισμένο στο όραμα και τις συνθέσεις του κιθαρίστα Ανδρέα Σινάνογλου, που με το “The mad king”, ορθά κοφτά, κοιτάζει στα μάτια όλες τις μεγάλες power metal κυκλοφορίες των τελευταίων ετών.
Ήμουν απ’ αυτούς που είχα υψηλότερες προσδοκίες από το ντεμπούτο τους, με τη συνύπαρξη δύο από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της Ελλάδας, του Bob Katsionis (ex-FIREWIND, ex-SERIOUS BLACK, OUTLOUD) και του Γιάννη Παπαδόπουλου (BEAST IN BLACK). Όταν διαπίστωσα ότι ο Παπαδόπουλος δεν ανήκε πλέον στο σχήμα, είχα θεωρήσει ότι θα ήταν δύσκολο να συνέχιζαν, αφού είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αντικατασταθεί ένας τόσο χαρισματικός τραγουδιστής. Κι εκεί έρχονται οι WARRIOR PATH, να μου κλείσουν το στόμα, αφού τον αντικαθιστούν με κάποιον τουλάχιστον ισάξιο. Τον Daniel Heiman, τραγουδιστή στα δύο άλμπουμ των Σουηδών LOST HORIZON, αλλά πρέπει να πω ότι τον λατρεύω για την απόδοσή του στο μοναδικό άλμπουμ των HEED, με τίτλο “The call”, που θεωρώ από τα καλύτερα power metal άλμπουμ της πρώτης δεκαετίας του millennium.
ΟΚ όμως, και το πρώτο άλμπουμ υπήρχαν ο Κατσιώνης κι ένας φοβερός τραγουδιστής. Τι γίνεται όμως τώρα; Τώρα, φίλοι μου, οι συνθέσεις είναι μακράν καλύτερες, τεράστια ρεφρέν και μοναδικές ερμηνείες από τους μουσικούς. Το intro “It has begun”, σε βάζει στο κλίμα και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης (ομολογώ ότι το RUSH πέρασμα με τα πλήκτρα στην εισαγωγή, βοήθησε πολύ!!!). Οι IRON MAIDEN συναντούν τους MANOWAR, οι οποίοι κάνουν παρέα με τους SAVATAGE και τους WARLORD. Ωραίο δεν ακούγεται το σενάριο; Τόσο ωραίος είναι και ο δίσκος.
Θέλεις compact, in your face power metal τραγούδια; Πάρε το “The mad king”, το φοβερά πιασάρικο “Beast of hate” και το Savatage-ικό “Neverending fight”. Θέλεις πιο μακρόσυρτα έπη; Σε πιάνει με το “Last tale”, το “Don’t fear the unknown”, το “Savage tribe”. Πολύ σημαντικό, θεωρώ το γεγονός ότι το tracklisting, έχει μία πάρα πολύ ωραία ροή που δεν το αφήνει να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, κάτι που υποδεικνύει και πόσο πολύ δουλεμένος είναι αυτός ο δίσκος.
Στο παρελθόν, έχουμε ακούσει πολλούς και μεγάλους δίσκους στο ιδίωμα. Ακούστε το “The mad king” όμως και πείτε μου: Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει πολλούς καλύτερους δίσκους από αυτόν, στον συγκεκριμένο ήχο, από μεγάλα συγκροτήματα του χώρου; Υπάρχουν πολλά κι ενδιαφέροντα σχήματα στον χώρο που περιμένουν να τα ακούσουμε και οι WARRIOR PATH, μας δίνουν το έναυσμα να ασχοληθούμε μαζί τους, χάρη στο πρόσφατο άλμπουμ τους. ΠΟΛΥ ωραία δουλειά. Από μένα, είναι ΝΑΙ, με χέρια και με πόδια.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
