a
Οι WASP του καλού μας Blackie Lawless, μεγαλώνουν και ωριμάζουν μετά από τρία άλμπουμ που μας δίνουν την αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε κυρίως με μια animal party μπάντα που πιο πολύ έχει να κάνει με το sex, τα ωμά κρέατα και το αίμα πάρα με πιο σοβαρή προσέγγιση της μουσικής. Στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο “Inside the electric circus” και μέχρι το “The Headless children” ο Blackie θα σκεφτεί πολύ σοβαρά το τι θέλει να κάνει στο μέλλον με την μπάντα του αλλά και κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό. Θυμώνει με όλους και με όλα, αποφασίζει να αλλάξει ύφος και στυλ τόσο στην θεματολογία των WASP όσο και στο ύφος τους. Οι WASP αλλάζουν, γίνονται πιο heavy, πιο επιθετικοί, πιο πολιτικοποιημένοι και λιγότερο θεατρικοί! Το “Headless children” αποτελεί την απαρχή μιας νέας εποχής για την μπάντα, που τους οδηγεί σε μια ακόμα σειρά τριών, θεαματικών, άλμπουμ υψηλού επιπέδου, που ουσιαστικά και εδώ καταγράφεται και το ζενίθ της δημιουργικότητάς τους. “Headless children”, “Crimson Idol”, “Still not black enough” μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια όλους τους ανταγωνιστές και συνοδοιπόρους τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Θέμα μας εδώ το “Headless children” ένα από άκρη σε άκρη εξαιρετικό άλμπουμ, που άρεσε σε όλο τον κόσμο… Όλο; Εχμ… εκτός του Ken Hensley, που όταν άκουσε τους στίχους και την τελική μίξη πόσο heavy metal ήταν …του έπεσαν τα μαλλιά!
Μια από τις φορές που είναι εξαιρετικά δύσκολη μια «αξιολογική» σειρά στα τραγούδια, όσο υποκειμενική και είναι.
“The headless children” countdown
- “Mephisto Waltz”
Δεν χρειάζονται πολλά εδώ. Ακουστικές κιθάρες που δεν κολλάνε με την μπάντα γενικότερα, λειτουργεί ως εισαγωγή για το “Forever free”, λογικό να είναι στην τελευταία θέση.
9. “Forever free”
Συγχωράτε με, αλλά δεν νομίζω πώς αυτό το στυλ μπαλάντας κολλάει με το γενικότερο ύφος της μπάντας. Να πω την αλήθεια ποτέ δε με άγγιξε ως τραγούδι, ούτε κατάφερε με τον χρόνια να με κάνει να βελτιώσω την άποψή μου γι’ αυτό. Γραμμένο για μια κοπέλα, φίλη του Blackie, που της άρεσαν οι μηχανές και έφυγε εκείνα τα χρόνια από τη ζωή, έχει μια γενικότερη αναφορά και στο “Free bird” των LYNYRD SKYNYRD. Όταν έχεις στο παρελθόν σου ένα “Sleeping in the fire” και στο μέλλον θα γράψεις ακόμα μερικές καταπληκτικές μπαλάντες, (“Breath” για παράδειγμα), τι να σου πει αυτό εδώ, που τίμιο μεν, αλλά είναι πολύ πιο μέτριο τραγούδι;
- “The real me”
Ο συναγωνισμός εδώ είναι πολύ μεγάλος και επειδή εδώ δεν έχουμε δική τους σύνθεση, αλλά διασκευή στους THE WHO, δεν θα του δώσω πιο ψηλή θέση. Το φέρνουν στα μέτρα τους, ο Blackie κάνει μια σοβαρή και επιθετική ερμηνεία, όλο το κλίμα είναι καλό, μα δε θα το βάλω σε σύγκριση με δικές τους συνθέσεις που υπάρχουν εδώ. Το κυκλοφόρησαν και σαν single, του έκαναν video και το υποστήριξαν πολύ. Καλό, αρκετά καλό, μα άλλωστε δεν μου άρεσαν ποτέ και ιδιαίτερα οι WHO. Πάμε γι’ άλλα… Ηχογράφησαν διασκευές, αυτό και το “Locomotive breath”, το οποίο δεν μπήκε στο άλμπουμ, αλλά μόνο σε b’ side και στην expanded επανακυκλοφορία. Την αλήθεια να την πούμε πάντως, το “The real me”, ταιριάζει πολύ περισσότερο με το ύφος του άλμπουμ σε σχέση με την κλασσική σύνθεση των JETHRO TULL.
- “Rebel in the F.D.G”
Ωραία σύνθεση, χωρίς κάτι το τρομερό βέβαια, αλλά ωραία. Βασισμένο στο “Wild child” τόσο στην δομή όσο, κυρίως, και στο ρεφρέν. Ένα ακόμα τραγούδι που το αγαπάμε και το ακούμε πάντα ευχάριστα, αλλά επειδή έχει δανειστεί τόσα στοιχεία από το “Wild child” δεν ανήκει και στις πρώτες επιλογές από το συγκεκριμένο άλμπουμ.
- “Maneater”
Σύνθεση σε ρυθμούς και ύφος του πρώτου άλμπουμ, αλλά με ύφος “Headless children”. Δεν είναι κακό απλά έρχονται καλύτερα μετά και επειδή έχει και πολύ «άρωμα» του παλιού τους ύφους σε ένα μοντέρνο περιτύλιγμα (όχι πως είναι κακό αυτό ε;) απλά θα το βάλω λίγο πιο χαμηλά στην κατάταξη. Κατά τα άλλα μια χαρά τραγούδι είναι, φασαριόζικο, ογκώδες, γρήγορο με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Blackie που νομίζεις ότι θα ξεράσει τα λαρύγγια του σε κάθε ρεφρέν. Προσωπικά από εδώ και κάτω πιστεύω πως δεν υπάρχει κανένα μέτριο τραγούδι και οι θέσεις είναι μόνο για τυπικού λόγους.
- “The Neutron bomber”
Αρχικά ο Blackie είχε πει ότι το είχε γράψει για τον Ronald Reagan, αλλά στην συνέχεια ανέφερε πως ήταν για έναν πυρομανή φίλο του, ο οποίος κάθε τρεις και λίγο άναβε και μια, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.. Δεν ξέρω τι πραγματικά ισχύει, αλλά εδώ έχουμε ακόμα μια πολύ καλή σύνθεση, χαρακτηριστική της νέας ηχητικής προσέγγισης της μπάντας. Ρυθμός, εναλλαγές, πολύ ωραίο μεσαίο μέρος, ένταση, ατόφιο metal και άριστη ερμηνεία η οποία σε βάζει στο κλίμα με την μία και η αφήγηση της ιστορίας είναι συναρπαστική.
- “Mean man”
Το αγαπημένο rock n’ roll τραγούδι που θέλει σε κάθε άλμπουμ να έχει ο Blackie. Γραμμένο και αφιερωμένο στα έργα και τις ημέρες του κιθαρίστα τους Chris Holmes (παιδί από οικογένεια λέμε..), είναι απλά ένα κλασσικό WASP n’ roll τραγούδι, που αγάπησαν πολύ οι οπαδοί και έμεινε κλασικό και αυτό. Όσο το ακούς τόσο πιο πολύ σου κολλάει στο μυαλό! Highlight απλά!
- “The heretic (The lost child)”
Νομίζω πως αυτή την εισαγωγή κανείς δεν την περίμενε, ε; Μην λέτε ψέματα! Κανείς δεν περίμενε, από τους WASP, τέτοια πρόοδο και αλλαγή ύφους σε ακόμα πιο heavy, αλλά και πιο τεχνικούς δρόμους θα τολμούσα να πω! Ακόμα μια επική στιγμή που μας προφέρει αυτό το άλμπουμ και όλοι αυτομάτως καταλάβαμε ότι εδώ κάτι αλλάζει προς το καλύτερο! Στίχοι που ουσιαστικά αναφέρονται στον ίδιο του τον δημιουργό, προπομπός του τι ακολουθεί. Εδώ βρίσκουμε τις ρίζες και την έμπνευση του “Crimson Idol”. Για πρώτη φορά διαπιστώνουμε ότι ο Chris Holmes μπορεί να παίξει ριφ και το κάνει καλά! Άλλωστε όπως λέει και ο Banalli, μπορεί να ήταν παρτάλι μεγάλο, αλλά είναι πολύ αδικημένος ως κιθαρίστας. ‘Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρο documentary έκαναν γι’ αυτόν, το “Mean man: The story of Chris Holmes”.
- “Thunderhead”
Το τραγούδι που ξεκινά με πιάνο ωραία και απλά, πλήκτρα φωνητικά χορωδίας και φαντάζομαι, να τον κάνω εικόνα τον φτωχό τον Ken Hensley, μόλις ακούει πως σκάνε οι κιθάρες και τα drums… Είναι το πρώτο τραγούδι σε πολλές επαναλήψεις όταν πρωτοαγόρασα την κασέτα από ένα δισκάδικο στην Φλωρεντία. Πήγε το repeat και το back κουμπί στο Walkman μου τότε σύννεφο! Εξακολουθεί να μου αρέσει πάρα πολύ και το θεωρώ υπερκόμματο. Πολύ χαρακτηριστικό της φάσης που ήθελε να εντάξει τους WASP τότε ο Blackie και τα κατάφερε με τραγούδια σαν και αυτό εδώ περίφημα. Επικό που λένε και στο χωριό μου!
1.“The headless children”
Θυμίζει λίγο SABBATH, έτσι; Δεν είναι ντροπή να το πούμε… Ειδικά στην αρχή είναι αρκετά SABBATH-ικό κομμάτι, αλλά το καλύτερο του άλμπουμ. Αργό, επικό, βαρύ και ασήκωτο στην εισαγωγή του, εκπλήσσει το Hammond του Hensley εκεί που πέφτουν κεραυνοί γύρω – γύρω και όταν μπαίνει η φωνή του Blackie όλα έρχονται και δένουν. Δεδομένα το πιο επηρεασμένο από BLACK SABBATH τραγούδι τους, προσπαθώ να το φανταστώ με την φωνή του Dio! Μετά την πρώτη γέφυρα θα γυρίσει στο κλασικό Αμερικάνικο στυλ των WASP για λίγο μόνο όμως. Το “Headless children” είναι από τις κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας και ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια των οπαδών τους!
Δημήτρης Σειρηνάκης
