a
Ζωντανή Κάθαρση ήταν η συγκεκριμένη συναυλία για μένα προσωπικά, καθώς διάφορα προσωπικά ζητήματα με φέρανε προ των ορίων μου και πέρασα δύσκολο τριήμερο, επειδή όμως αυτό που οφείλει –και πρέπει- να ενδιαφέρει τον κόσμο είναι το τι έγινε στο Gagarin και όχι τα δικά μου, ας περάσουμε στο διά ταύτα. Πόλος έλξης για αρκετό κόσμο σ’ αυτήν την πρώτη Κυριακή του Μάη, ήταν οι Σουηδοί μαυρομεταλλικοί μάστορες WATAIN, οι οποίοι επέστρεψαν στη χώρα μας μετά από 5 περίπου χρόνια και με αφορμή την περιοδεία για το περυσινό –και ξανά φοβερό- άλμπουμ τους “Trident wolf eclipse”. Το συγκρότημα με τους φανατικούς οπαδούς και τους φανατικότερους εχθρούς, είναι πλέον εγνωσμένης αξίας σε ζωντανό περιβάλλον και αρκετοί που μπορεί να μην τους πέτυχαν στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας (2004 και 2014 αντίστοιχα), τους πέτυχαν έξω σε φεστιβάλ (καλή ώρα ο υποφαινόμενος το 2010 στην Τσεχία) και μείνανε με το στόμα ανοιχτό. 9 χρόνια πέρασαν και το θυμόμουν σαν να ήταν χθες, εντυπωσιακό σόου στην περιοδεία για το “Lawless darkness” ως headliners στο Brutal Assault, βγήκανε μέσα στη νύχτα και την έκαναν μέρα καίγοντας ανάποδους σταυρούς, βίβλους, κεριά, μία ωραία φωτεινή ατμόσφαιρα που θα έλεγε κάποτε μία ιερή και κοινώς αποδεκτή απ’ όλους ψυχή.
Αρχή της βραδιάς με τους φοβερούς THY DARKENED SHADE τους οποίους για να πω τη διπλή μου αμαρτία, ενώ τους πέτυχα στο πρώτο τους άλμπουμ το 2012 αν δε με απατά η μνήμη μου, ούτε τους είχα δει ποτέ, ενώ δε θυμάμαι κιόλας κατά πόσο ενεργοί ήταν συναυλιακά. Σ’ αυτή την εμφάνιση πάντως έδειξαν πανέτοιμοι να πιάσουν την ευκαιρία που τους δόθηκε από τα μαλλιά και μέσα σε 40 (και κάτι) λεπτά, έδειξαν ότι είναι ένα πολύ ικανό και τεχνικά καταρτισμένο στο να αποδώσει σωστά τον black ήχο τους. Υπάρχει μία ξεκάθαρη μουσικότητα στις συνθέσεις τους το οποίο προσωπικά πάντα με τραβάει σε μία μπάντα του είδους –εκτός αν όλοι παίζανε σαν το “De mysteriis dom sathanas” ή το “Battles in the north, αλλά έλα που δεν παίζει κανείς πλέον έτσι- και οι τύποι ξέρουν τι θέλουν σαν μπάντα και πώς να το μεταδώσουν στο κοινό κι επί σκηνής. Χειροκροτήθηκαν από τον κόσμο, ο οποίος προς τιμήν του είχε αξιομνημόνευτη παρουσία από την πρώτη support μπάντα κι έδειξαν ότι μπορούν να λογίζονται ως μία υπολογίσιμη δύναμη του είδους και της Ελληνικής σκηνής γενικά. Ο τραγουδιστής στιβαρός, ο ντράμερ μπετό, οι έγχορδοι ίδρωσαν τη φανέλα, με συχνότερες εμφανίσεις και άλμπουμ έχουν ευκαιρία να κάνουν ξεπέταγμα που δε θα το περιμένει κανείς.
DEAD CONGREGATION τους λένε κι όλοι οι φασαίοι κλαίνε! Η αρχιμπαντάρα μας σε άλλη μία εμφάνισή της –αρκετές τα τελευταία χρόνια ευτυχώς- στην Αθήνα, πιστεύω να έπεισε και τον τελευταίο –αν υπάρχει- αμφισβητία γιατί είναι κατάσταση παγκόσμιας ελίτ του death metal. Εκνευριστικά υπέροχοι και old school σε βαθμό κόμπλεξ για διάφορους άλλους αποτυχημένους μιμητές, ξεκινάνε τον οχετό τους κατά τις 9 και για περίπου 50’ που δε φτάσανε αλλά ήταν αρκετά για να δείξουν τι εστί βερίκοκο σε μερικούς εκεί έξω, όρισαν εξ αρχής τι θα πει σκηνική κυριαρχία και μεγαλεπήβολη ατμόσφαιρα, ακόμα και σε σύγκριση με τον ήχο των δίσκων τους. Δεν μάσησαν καθόλου από ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα στο μπάσο και σαν αφηνιασμένοι επέστρεψαν καταστρέφοντας το κοινό και τους σβέρκους όσων τους τίμησαν με ακόμα πιο φρενήρη και ογκώδη απόδοση, η λύσσα του “Only ashes remain” θα μου μείνει ανεξίτηλη, ενώ στο τελειωτικό “Teeth into red”, τα σιελογόνα γαμψά τους σαγόνια βυθίστηκαν βαθιά σε ανυπεράσπιστες σάρκες, σκίζοντάς τες με περίσσεια ευκολία και τελειώνοντας την ύπαρξη όπως την έχουμε γνωρίσει σε πολλές της μορφές μέσα στα χρόνια. Αισθάνομαι πως ότι και να γράψω θα τους αδικήσω, ή απλά τους βλέπεις, η καταριέσαι τη στιγμή που τους χάνεις. Από τους βασικούς ελάχιστους λόγους την τελευταία δεκαετία που μπορεί κάποιος να χαίρεται που είναι Έλληνας._
Τα κεριά ανάβουν, οι ψαλμωδίες ηχούν, η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και η δάδα στα χέρια του Erik Danielsson τραβάει την προσοχή με τη μία. Το νιώθεις ότι δε θα δεις συναυλία αλλά ένα τελετουργικό που αν και όχι ξεκάθαρα φανερό, είναι προς τιμήν του κερασφόρου άρχοντα της κόλασης. “Storm of the Antichrist” για αρχή με φοβερό ήχο, χωρίς να μπουκώνουν οι κιθάρες, με τον ντράμερ να κατεδαφίζει οικοδομικά τετράγωνα και με τον Danielsson να φτύνει κάθε στίχο προς το κοινό με περίσσιο πάθος αλλά και αποθέωση επαγγελματισμού. Έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να το κρατάει κι αυτός ο στραβός τρόπος που τραγουδάει και τον βοηθάει να κοπανιέται όταν δεν τραγουδάει, είναι όλα τα λεφτά. Άσε που λες και μαλώνει με τη βάση του μικροφώνου, το βιδώνει/ξεβιδώνει συνέχεια, κοινώς λες κι έχει βάλει νέφτι στον κώλο, δε μπορεί να σταθεί ακίνητος. Η χαρά του που βρέθηκε στην δεδηλωμένα αγαπημένη του Ελλάδα εμφανέστατη, αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για αγάπες. “Nuclear alchemy”, ύμνος, κόμματος, πριονοκορδέλα, Κάστρα και πολιορκητές μαζί, εκπληκτικό κομμάτι που άνοιξε το τελευταίο τους άλμπουμ και ήδη έχει αγαπηθεί πολύ προκαλώντας αρκετές κραυγές και σβερκοζέσταμα.
To σετ κυλάει, παίζουν πειραματικές κομματάρες (“The child must die”), παλιές κορυφαίες τους στιγμές (“Puzzles ov flesh” ορυμαγδός, “Angelrape” σκ@τόψυχο βρωμόξυλο), νέα έπη (“Furor diabolicus”) και η συναυλία είναι ούτε στο μισάωρο. Η υπόλοιπη μπάντα σε τρομερή κατάσταση, με τον Pelle Forsberg να κλέβει την παράσταση λόγω και του θηριώδους παρουσιαστικού, ενώ κάπου στο συνεχές ράπισμα του “Malfeitor” (η στιγμή που σε 7’ νομίζεις ότι ζεις ξανά το 2010 σαν να μην έχει περάσει μία μέρα, τι τραγούδαρος) και του νέου οδοστρωτήρα “Towards the sanctuary”, αρχίζεις και καταλαβαίνεις πόσο έχουν ξεφύγει από το μέσο όρο και του black metal και της ακραίας μουσικής γενικά. Κι αν στο “Sworn to the dark” περιμένεις απλά το μοιραίο να σταυρωθείς υπό τους ήχους του, στο “The serpent’s chalice” κλείνει μία μεγαλειώδης εμφάνιση που τα είχε όλα, που θέλαμε λίγο παραπάνω, που αναφέρθηκαν ως αδέρφια των WATAIN οι δικοί μας DEAD CONGREGATION, ROTTING CHRIST και LUCIFER’S CHILD, που ο Danielsson στο τέλος έσβησε τα κεριά με τα γυμνά του χέρια, γονάτισε με πλάτη στο κοινό κάνοντας μία προσευχή, σηκώθηκε χαιρετώντας σχεδόν στρατιωτικά και υποκλίθηκε στο λάβαρο με το σύμβολο-τρίαινα της μπάντας –σε ποιόν κερατούκλη άραγε- και στη συνέχεια δείχνοντας την καρδιά του, υποκλίθηκε και στο Αθηναϊκό κοινό που τόσο τους τίμησε.
Μία καταπληκτική εμφάνιση σε μία χορταστικότατη από την αρχή ως το τέλος συναυλία, που πιστεύω θα τη θυμάται ο κόσμος πολύ ευχάριστα μελλοντικά και που προσωπικά για μένα έδιωξε από πάνω μου τόνους άγχους και με επανέφερε βίαια έστω, στην πραγματικότητα. Θυμόμουν μέσα στα χρόνια την εμφανισάρα του 2010 όταν ακόμα πολλοί νομίζαμε ότι απλά κάνουν ένα τρομερό σερί το οποίο κάποτε θα σταματήσει, αλλά παρά το πείραμα του “The wild hunt” και το πιο ευθύ και άμεσο στυλ του “Trident wolf eclipse”, η μπάντα γίνεται μεγαλύτερη με τα χρόνια και ξεκάθαρα δολοφονικότερη επί σκηνής. Μπορώ να γκρινιάξω για τη διάρκεια και για κάνα-δυο κομμάτια που μπορεί να ήθελα, αλλά ειλικρινά είναι από τις λίγες φορές που το τόσο-όσο με βρίσκει σύμφωνο, γιατί απλά αυτό που είδαμε ήταν αψεγάδιαστο σε κάθε του δευτερόλεπτο. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία πάντως, έχουν ξεπατωθεί στη δουλειά –και τις περιοδείες βεβαίως βεβαίως- κι έχουν γίνει ζωντανές μηχανές του κιμά που αλέθουν τα πάντα σαν να είναι από βούτυρο. Μετά κι από αυτή την εμφάνιση, έχουμε βασικότατο λόγο να γελάμε σε βαθμό δημιουργίας κοιλιακών με όσους αμφισβητούν τους WATAIN, την ώρα που οι Σουηδοί ουρούν πάνω τους και οι παθόντες νομίζουν ότι βρέχει.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
