Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε συζητήσεις με τα φιλαράκια μας (πολλές φορές έντονα κιόλας) «τι θα συνέβαινε εάν…». Αυτό ακριβώς κάνουμε και τώρα και από κάτω θέλουμε και τη δική σας γνώμη, στα σχόλια. Μετά το «Τι θα συνέβαινε αν ο Cliff Burton ήταν ζωντανός κι έπαιζε στους METALLICA», σειρά παίρνει το επόμενο κλασικό ερώτημα: «Τι θα συνέβαινε αν έμενε ο Paul Di’ Anno στους IRON MAIDEN»; Τίποτα δεν είναι σωστό, τίποτα δεν είναι λάθος. Διαβάστε τι κατέβασε το δικό μας το κεφάλι και στα σχόλια γράψτε μας τη δική σας άποψη!
Κάθε φορά που βλέπω άνθρωπο να φωνάζει «μόνο MAIDEN με Di’ Anno ρε… (και συμπληρώνετε όποιο μπινελίκι θέλετε)» στο άκουσμα του “Prowler” ή του “Running free”, μου έρχεται στο μυαλό αυτό το ερώτημα και με πιάνουν τα γέλια… Δεν έχει να κάνει με το αν μου αρέσουν οι MAIDEN εκείνης της περιόδου, αλλά με το που θα έφταναν. Κατά τη γνώμη μου θα είχαμε τα εξής δεδομένα:
Σίγουρα δεν θα έφταναν τα επίπεδα δημοτικότητας που έχουν τώρα παίζοντας σε αρένες κι έχοντας εκατομμύρια οπαδούς με τον Di’ Anno. Πολύ απλά, επειδή ο Di’ Anno, επιρρεπής στις καταχρήσεις, δεν υπήρχε περίπτωση να επιβίωνε μετά από 4-5 δίσκους, ιδιαίτερα αν είχαν μεγαλύτερη επιτυχία κι έβγαζαν αρκετά χρήματα. Αφήστε που ο ίδιος ο οργανισμός του συγκροτήματος, δεν θα άντεχε ένα τέτοιο βάρος κάνοντας παγκόσμιες περιοδείες μ’ ένα μέλος να είναι τόσο επιρρεπής σε ουσίες και να μην μπορεί να τα καταφέρει να είναι σε καλή κατάσταση σε μικρές, τοπικές περιοδείες μετά από σερί συναυλίες. Φανταστείτε πως θα ήταν στις κτηνώδεις περιοδείες που έκαναν στα 80s. Από εκεί και πέρα, καθαρά μουσικά μιλώντας, αλήθεια, που θα έφταναν οι MAIDEN παίζοντας αυτό το NWOBHM; Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν την έβγαζε καθαρή ο Di’ Anno, να έφταναν το επίπεδο των SAXON, που δεν το λες και χαμηλό, αλλά ουδεμία σχέση έχει με το τωρινό τους status. Επίσης, ο Harris, δεν θα μπορούσε να μας χαρίσει τους ύμνους που έχει γράψει κι έχει ερμηνεύσει μοναδικά ο Dickinson, επειδή ο Di’ Anno, απλά δεν μπορεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το “Clansman” που γράφτηκε μ’ έναν τραγουδιστή περιορισμένων δυνατοτήτων (μπροστά στον Bruce πάντα) και δείτε τι διαφορά έχει όταν το παίζουν live στις πρόσφατες περιοδείες τους. Πως είναι και πως πραγματικά ακούγεται… Φαντάζεστε δηλαδή το “Revelation”, το “Alexander the Great”, το “Powerslave” για να μην πάμε στα “Run to the hills”, “Hallowed be thy name” ή “Aces high” που τα φωνητικά φτάνουν στον Θεό (όχι ότι στα άλλα είναι γήινα). Ευχαριστούμε τον Di’ Anno για τη δόση αλητείας που έβαλε στους MAIDEN, ευχόμαστε να είναι καλά με τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν, αλλά ας μην είμαστε αφελείς.
Σάκης Φράγκος
Θα σου πω εγώ τι θα συνέβαινε. Θα έβγαζαν ακόμα δύο ή τρεις δίσκους χωρίς να αλλάξουν μουσικό ύφος, θα έπαιζαν live στο Ruskin Arms και στο Sound house, θα έκαναν sold out πέντε συνεχόμενες μέρες το Cart & Horses και στις μέρες μας θα γράφανε άπαντες για την πιο αδικημένη μπάντα που είδε το metal.
Αρκεί μόνο να ρίξει κάποιος ένα βλέφαρο στα προβλήματα που είχε η μπάντα με τον Di’ Anno σα φωνητικά και φυσικά την πορεία που είχε ο τραγουδιστής μετά την αποχώρησή του από τους IRON MAIDEN. Πιστεύει κανείς πως θα έκαναν κάτι καλύτερο; Άντε, να δεχτώ λόγω του κύματος που τους σήκωσε ψηλά με τα πρώτα δύο άλμπουμ να έμεναν εκεί και σε αυτό το επίπεδο για μερικά χρόνια ακόμα.
Αξίζει να σημειώσει κανείς, πως τα δύο πρώτα άλμπουμ ήταν ΗΔΗ γραμμένα πολύ πιο πριν την επίσημη κυκλοφορία τους. Επίσης, να σημειωθεί, πως τα δύο χρόνια που υπήρχε ο Di’ Anno στην μπάντα πριν από το επίσημο ντεμπούτο, οι IRON MAIDEN δοκίμαζαν σε πρόβες αλλά και επί σκηνής πράγματα τα οποία κολλούσαν στην φωνή του τραγουδιστή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το “Killers” στη βιντεοκασέτα του Rainbow αρκεί. Όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν τι λέω.
Η στιγμή που θα έγραφαν τον τρίτο τους δίσκο θα ερχόταν αργά η γρήγορα. Ο Harris ενδεχομένως να ένιωθε εγκλωβισμένος συνθετικά, αλλά μπορεί και όχι. Ας δεχτούμε πως το “The number of the beast” θα κυκλοφορούσε ούτως ή άλλως, μιας και ο Dickinson δεν έχει γράψει ούτε νότα. Τι απήχηση θα είχε στον κόσμο με τη φωνή του Παυλάρα; Και άντε ότι κολλούσε. Πως θα ανταποκρινόταν ο προβληματικός Paul σε μία περιοδεία 10 μηνών όταν δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει σε ένα απλό UK tour;
Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα. Θεωρώ πως δεν έχει νόημα. Ο Αρχηγός έπραξε σωστά! Σκέφτηκε και κατάλαβε την δυναμική που κουβαλούσαν οι MAIDEN και τι μπορούσαν να πράξουν. Και το κατάλαβε γρήγορα προς όφελος όλων μας. Τώρα κάτι εκφράσεις τύπου «Οι MAIDEN μετά τον Παυλάρα φλώρεψαν ή δεν υπάρχουν» ή «Μόνο Παυλάρας» και σχετικές γραφικότητες μόνο γέλιο προκαλούν. Από τους μόνους που ίσως να το δεχτώ είναι από αυτούς του 10 ή 20, και μιλάμε πάντα για την Ελλάδα, που αγόρασαν το ντεμπούτο τη χρονιά που βγήκε. Και από αυτούς με επιείκεια πάντα!
ΥΓ. Λατρεύω τα δύο πρώτα άλμπουμ. Δισκάρες ολκής! Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως!
Ντίνος Γανίτης
Εντάξει παιδιά, ωραία τα λέμε μεταξύ μας καμιά φορά τα “MAIDEN MONO ME DI’ ANNO” αλλά να σοβαρευτούμε και λίγο. Δεν αμφισβητεί θεωρώ κανείς το ανέμελο της υπόθεσης όσο ο Παυλάρας ήταν τραγουδιστής, ούτε την ευπρόσδεκτη και θετικότατα εννοούμενη ηχητική αλητεία που εξέπεμπαν. Από την άλλη, πιστεύει κανείς σοβαρά ότι το συγκρότημα θα έφτανε στα ύψη που έφτασε αν δεν είχε φύγει ο συμπαθής “frontman” και δεν ερχόταν ο Bruce Dickinson; Δεν είναι μόνο ότι ήρθε και κατευθείαν πρόσφερε την απόλυτη στιγμή του με τη μπάντα. Είναι ότι όλα γίνανε πιο ξεκάθαρα. Οι δομές, το πώς και πόσο μπορούσε να τους κάνει ευέλικτους και φυσικά η σκηνική παρουσία καθότι ο Βρασίδας ήταν κατιτίς πιο αεικίνητος από τον Παυλάρα. Ο δε Παυλάρας καλός, χρυσός, αλλά ρε παιδί μου μυστήριο τρένο. Να το πάρω και λίγο ολντσκουλάδικα άμα θέλετε; Δηλώσεις τύπου «το πράγμα είχε αρχίσει να γίνεται υπερβολικά metal για μένα» είναι όνειδος. ΤΙΜΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΙ ΣΟΥ ΡΕ! ΠΑΝΚΗ! ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ METAL ΚΙΟΛΑΣ! ΠΑΝΚΗ! Ε ΠΑΝΚΗ! Γι’ αυτό επειδή ήταν όλα υπερβολικά μεταλλικά για σένα, σέρνεις το κουφάρι σου εδώ κι εκεί 40 χρόνια παίζοντας ΜΟΝΟ MAIDEN και μερικά δικά σου μια στο τόσο με τα οποία γελάει ο κόσμος (αν όχι κι εσύ ο ίδιος). Μνημειώδες το ομότιτλο ντεμπούτο, συνέβαλλες κι εσύ τα μέγιστα, προφανώς κατώτερο (και όχι δεκάρι για όνομα Χριστού, Παναγίας και Αγίου Πνεύματος) το “Killers”, αλλά όρισαν τη ζωή και την καριέρα σου και θα έπρεπε να λες κι ευχαριστώ. Το μόνο που έκανες ήταν να κράζεις το Βρασίδα (και στις συναυλίες σου να τον κοροϊδεύεις τραγουδώντας κάφρικα λέγοντας πριν “I’ll do it Bruce Dickinson style”). Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να μείνεις στη μπάντα ακόμα κι αν το ήθελες. Θα σε κλώτσαγε ο αρχηγός σαν πέναλτι χωρίς τερματοφύλακα εκεί που το κάνουν οι αράχνες. Άρα τι συζητάμε τι θα γινόταν αν έμενες; Δε θα έμενες και ευτυχώς που δεν έμεινες. Καθίστε οι υπόλοιποι τώρα και κράξτε και πείτε «τι μ@λ@κίες γράφει ο Κατσούρας και οι υπόλοιποι», βγάλτε το αντιδραστικό σας ξεφυλλίζοντας παλιά τεύχη περιοδικών ή σκρολάροντας σελίδες μπας και αποκτήσετε δανεική γνώμη (γιατί δική σας δεν έχετε) και συνεχίστε το γνωστό μοτίβο “MAIDEN MONO ME DI ANNO”. Είναι τόσο άκυρο σαν να βγω εγώ τώρα και να πω “METALLICA MONO ME LLOYD GRANT KAI RON MCGOVNEY”. Και πού ’σαι Παυλάρα, εκεί που φτύνουμε, δε γλείφουμε ποτέ φιλαράκι. ΝΟΜΟΣ! Και με σένα δε θα υπήρχε ποτέ Up The Irons. ΓΚΕΓΚΕ;
Άγγελος Κατσούρας
Τρέφω μεγάλη αδυναμία στους δύο πρώτους δίσκους των IRON MAIDEN. Ειδικά το “Killers” το τοποθετώ άνετα μέσα στους 5 πιο αγαπημένους μου δίσκους των Βρετανών. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Paul Di’ Anno δεν αποχωρούσε από τους MAIDEN το 1981. Τι θα γινόταν; Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Steve Harris θα τον έδιωχνε αργότερα λόγω του αυτοκαταστροφικού του χαρακτήρα. Ακόμα όμως και να υποθέσουμε ότι ο Paul δεν αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού και βίαιης συμπεριφοράς, πάλι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου και θα αποχωρούσε κι αυτό επειδή οι μεταγενέστερες συνθέσεις των MAIDEN ήταν περισσότερο απαιτητικές και δεν νομίζω να μπορούσε να σηκώσει το ειδικό βάρος τους. Ακόμα και αν οι MAIDEN συνέχιζαν να γράφουν κομμάτια προσαρμοσμένα στη φωνή του Di’ Anno, νομίζω ότι η εξέλιξη στη μουσική τους θα ήταν τέτοια που κάποια στιγμή ο Paul θα αποχωρούσε από μόνος του. Και επειδή όλα τα πράγματα γίνονται στη ζωή για κάποιο λόγο, πολύ πιθανόν αν αποχωρούσε αργότερα ο Di Anno να μην είχαμε τον Dickinson ως αντικαταστάτη του και οι MAIDEN να μην γίνονταν το μεγαθήριο που είναι σήμερα. Ευτυχώς για όλους μας όλα έγιναν την κατάλληλη στιγμή.
Θοδωρής Κλώνης
Δεν είμαι οπαδός της λεγόμενης “what if” ιστορίας. Ποτέ δεν ήμουν και είχα πραγματικά εξοργιστεί όταν σε πολλά αμερικάνικα πανεπιστήμια στα τέλη του προηγούμενου αιώνα είχε θεσπιστεί ως μάθημα ενώ είχε ταυτόχρονα αυξηθεί και η βιβλιογραφία πάνω στο εν λόγω αντικείμενο. Χωρίς νόημα. Η ιστορία έχει γραφτεί…τέλος. Όμως δεν παύει να είναι αγαπημένο θέμα συζήτησης ανάμεσα σε όλους τους fans της μουσικής (γενικότερα και όχι μόνο του classic rock, hard rock, metal) στους καφέδες που κάποτε πίναμε εκτός σπιτιού. Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν έμενε ο Di’Anno στους MAIDEN…καταρχάς, οι MAIDEN θα συνέχιζαν να είναι ένα κορυφαίο συγκρότημα αλλά σαφέστατα με ένα πολύ περιορισμένο ακροατήριο. Η φωνή και το όλο attitude του Di’Anno δεν θα συγκινούσε -ούτε κατ’ελάχιστο- το κραταιό ακροατήριο της Αμερικής η οποία στη δεκαετία του ‘80 ήταν το απόλυτο βαρόμετρο και ο διακαής πόθος όλων των σοβαρών συγκροτημάτων που ήθελαν να κάνουν διεθνή καριέρα και όχι να παίζουν σε τοπικά clubs. O Αρχηγός θα συνέχιζε να γράφει κομματάρες αλλά με γνώμονα το περιορισμένο εύρος της φωνής και την punk αισθητική του Di’Anno ξεχάστε κάθε επική ή progressive διάσταση από πλευράς συνθέσεων. Ο Smallwood θα κατεύθυνε όσο γινόταν καλύτερα το συγκρότημα αλλά και εκείνος κάπου θα σταμάταγε ενώ προσωπική μου άποψη είναι ότι και ο Martin Birch δεν θα δεχόταν να συνεχίσει να δουλεύει μαζί τους. Με λίγα λόγια, στην καλύτερη να είχαμε μία επανάληψη ενός “Killers” (δισκάρα αλλά ξέρετε τι εννοώ) και όλα αυτά με ένα προαπαιτούμενο: να κατάφερνε ο Di’Anno να τιθασεύσει τους δαίμονες του και να βγει αλώβητος από το απαιτητικό πρόγραμμα μιας μπάντας που ηχογραφούσε και περιόδευε ασταμάτητα. Πάντως είναι απορίας άξιο που υπάρχουν εκεί έξω άτομα που βρίσκουν -έστω και ανυπόστατα ή σαθρά- επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τη Di’Anno εποχή έναντι των ένδοξων χρόνων με τον Dickinson. Είναι σα να μου λέει κάποιος ότι προτιμάει ένα Fiat από μία Ferrari ή ότι του αρέσουν περισσότερα τα φασόλια από μία μακαρονάδα. Κάποια πράγματα δεν μπορεί και δεν πρέπει να σχετικοποιούνται…ούτε χάριν κουβέντας!
Σάκης Νίκας
Η στήλη μας αυτή τη φορά, μας μεταφέρει στο East End. Την εποχή ‘81 – ‘82, όπου οι MAIDEN, μετά από δύο δισκάρες αλήτικου heavy metal, θέλοντας να βρουν έναν τραγουδιστή που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει καλύτερα στις λυρικές συνθέσεις που θέλανε να γράψουνε, απολύουν τον Di’ Anno, και προσλαμβάνουν τον Dickinson, για να εκτοξευτούν αρχής γενομένης με το “The number of the beast” στη κορυφή. Ως εδώ, έχουμε την επίσημη, γνωστή εκδοχή της ιστορίας των Λονδρέζων θρύλων. Στα πλαίσια αυτής της στήλης, θα κάνουμε μια υπόθεση: αν δεν έφευγε ο Di Anno εκείνη την εποχή από τους IRON MAIDEN, ποια θα ήταν η εξέλιξη τους;
Προκειμένου να απαντήσουμε αυτή την ερώτηση, ας αναλογιστούμε τη φάση στην οποία βρίσκονταν οι IRON MAIDEN το 1981. Το New Wave Of British Heavy Metal (τέλη 70s – αρχές 80s), ήταν στα πάνω του. Μπάντες όπως οι ANGELWITCH, πρώιμοι DEF LEPPARD, DEMON, DIAMOND HEAD, SATAN, SAXON και φυσικά οι IRON MAIDEN μεταξύ αυτών, επωφελούνται της προώθησης του περιοδικού Sounds και της κατασκευής της ταμπέλας N.W.O.B.H.M από εκείνο, προκειμένου να βγάλουν τους πρώτους τους δίσκους και να κάνουν το ντόρο στα πλαίσια της χώρας τους. Μέσα σε μπάντες αυτού του ρεύματος, υπήρξαν και μπάντες που εν τέλει, πέρασαν στην αφάνεια με τη δύση της δεκαετίας του ‘80 κι έμειναν ως cult ονόματα του ενός single/EP/δίσκου για τους γνώστες/μύστες και πάει λέγοντας. Αναλογιστήκατε ποτέ γιατί φτιάχνονται οι “αδικημένοι”/”τίμιοι” αυτού του κόσμου; Η απάντηση, ενώ έχει πολύπλοκη επεξήγηση, συνοψίζεται στην απλή φράση: “δεν ήταν στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, με τους σωστούς ανθρώπους”.
Πάμε στην επεξήγηση τώρα: η ικανότητα να προβλέπεις τις συγκυρίες που θα έρθουν (όπως οι IRON MAIDEN), ή να τις δημιουργείς, προκειμένου να πας το βήμα παραπέρα, με τη βοήθεια των κατάλληλων συμβούλων (Rob Smallwood εδώ), είναι αυτό που ξεχωρίζει τις μεγάλες μπάντες της μουσικής μας, από τις μπάντες που ανέφερα παραπάνω ως τους “αδικημένους” της ιστορίας. Αν οι MAIDEN λοιπόν, προτιμούσαν να κρατήσουν τον Di Anno το σωτήριον έτος 1981 και να ηχογραφούσαν μαζί του τον διάδοχο του “Killers”, δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η εκτόξευση που έγινε με τον Dickinson. Θα παρέμεναν εγκλωβισμένοι σε ένα status μπάντας που θα έπαιζε στη καλύτερη στο Rainbow, σε μικρές pub και θα φυτοζωούσε. Εν τέλει όλο το δυναμικό που είχε στα χέρια της, θα πήγαινε χαμένο, καθώς με ένα τραγουδιστή συγκεκριμένων/περιορισμένων δυνατοτήτων αλλά και αμφίβολου επαγγελματισμού όπως ο Paul Di’ Anno, δεν ξέρω κατά πόσον θα μπορούσε ποτέ να πάει παραπέρα.
Και εκεί, εμφανίζονται τα ακόλουθα δύο σενάρια:
1) Τσακωμός με Steve Harris και έξοδος Di Anno κακήν κακώς από το συγκρότημα: Έστω ότι μετά από ένα ή δύο δίσκους, ο Harris αποφασίζει ότι “ως εδώ” και αποφασίζει να τον διώξει. Το τρένο ήδη θα έχει περάσει, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή επιλέξει τον Dickinson για να τραγουδήσει στον τέταρτο ή πέμπτο δίσκο των IRON MAIDEN αντίστοιχα. Μπορεί απλά να βγάλουν καλύτερους δίσκους από αυτούς που διαδέχτηκαν τα 2 πρώτα τους, ως εκεί όμως. Και κάνοντας ένα ωραίο fast forward, σε ένα υποθετικό 2020, όπου η ιστορία έχει γραφτεί διαφορετικά, οι IRON MAIDEN θα είναι ευχαριστημένοι αν γεμίζουν ένα Gagarin σε billing τύπου Up The Hammers ή ένα Κύτταρο μόνοι τους. Οι κολλημένοι NWOBHM-άδες θα τους λένε πουλημένους που διώξανε τον Di’ Anno και θα αρνούνται να τους δουν live. Αντιθέτως, θα προτιμούσαν τον Di’ Anno να παίζει IRON MAIDEN σε μια pub στο Λονδίνο, όπου η αμοιβή είναι μια μπύρα, ένα γεύμα και μια groupie για το σπίτι!
2) Απογοήτευση των μελών και διάλυση του συγκροτήματος: Έστω ότι είναι τόσο παγιδευμένοι εντός του συγκροτήματος με τη κατάληξη της απόφασης τους, που αποφασίζουν από τη στιγμή που δεν “τραβάει” η μπάντα, να κλείσουν το μαγαζί μέχρι νεωτέρας. Ο Di’ Anno καταλήγει σε pub του East End να μεθοκοπάει και να ωρύεται για το πως θα γινόταν μεγάλος αλλά η “κακή μουσική βιομηχανία” και ο “κακός Steve Harris” του στερήσανε την ευκαιρία. Οι λοιποί, αφού θα ασχολούνταν με ψάρεμα (Murray/Smith), ποδόσφαιρο (Steve Harris), stand up comedy (Nicko McBrain) θα φτιάχνανε συγκρότημα που θα έπαιζε σε κανένα Keep It True μετά από 30 χρόνια (REMEMBER TOMORROW plays IRON MAIDEN special ‘80 – ‘81 setlist – σαν να τη βλέπω τυπωμένη την αφίσα), με τον Di Anno να απασχολεί μόνο τους προαναφερθέντες NWOBHM-άδες που ψάχνουν για τις αδικίες της άτιμης κοινωνίας που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει στα Τάρταρα. Tο χαβά τους κοινώς! Φήμες που θέλουν τους SAMSON, τους REMEMBER TOMORROW και τον Paul Di Anno (σαν θεατή) να συναντιούνται σε κοινό billing του ΚΙΤ την ίδια χρονιά, ελέγχονται ως ανακριβείς.
Όλα αυτά, είναι φυσικά υποθέσεις και σενάρια, αποκυήματα της φαντασίας του υποφαινομένου (ο οποίος όπως έχετε καταλάβει, δεν είναι και πολύ στα καλά του!). Βλέπετε, η ιστορία γράφτηκε ήδη, και έβγαλε νικητές και χαμένους (“Losers and winners” που λένε και οι ACCEPT), αλλά είχε πλάκα που το σκεφτήκαμε, έτσι δεν είναι; Όπως και να ‘χει, UP THE IRONS!
Γιάννης Σαββίδης
Είμαι σίγουρος πως όλοι έχουμε κάνει αυτήν την σκέψη. «Τι θα γινόταν αν είχε μείνει ο Παυλάκης στους IRON MAIDEN;» Έλα μου ντε… τι θα γινόταν; Η απάντηση πιθανότατα να ήταν διαφορετική ανάλογα με την εποχή που θα γινόταν η ερώτηση, ή αν κάποια γεγονότα είχαν διαδραματιστεί διαφορετικά. Έχοντας πλέον εικόνα και γνώση για συγκεκριμένα πράγματα, θα φτιάξω ένα (όχι τόσο) φανταστικό σενάριο και θα σας πω για ένα μέλλον που ποτέ δεν ήρθε. Είμαστε λοιπόν στο 1981, έχουν τελειώσει όλες οι υποχρεώσεις του “Killers”, και οι IRON MAIDEN συνθέτουν υλικό για το νέο, άτιτλο ακόμη άλμπουμ τους, το οποίο δεν θα λέγεται (εννοείται) “The number of the Beast” αλλά “Invaders” (έτσι γουστάρω) και θα έχει μέσα σίγουρα το ομώνυμο κομμάτι, το “Gangland”, το “22, Acacia Avenue” και το “Twilight zone” που έμεινε εκτός “Killers”. Τα υπόλοιπα κομμάτια θα ήταν ανάλογης κοπής και ο δίσκος θα έσπερνε. Η μπάντα θα συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο για άλλους δύο δίσκους ακόμη, με ήχο μεταξύ “Killers” και “ The number of the Beast”, θα έπαιζε σε καλή θέση σε διάφορα φεστιβάλ ανά την υφήλιο, και θα έδινε τα δικά της headline shows σε χώρους 1.000-3.000 θεατών. Κάπου στο 1988, η θέληση του Steve Harris να κάνει κάτι διαφορετικό και πιο προοδευτικό, θα ερχόταν σε ευθεία ρήξη με την πλευρά των Di Anno – Burr οι οποίοι θα ήθελαν να συνεχίσουν σε κλασσικό ύφος και να βάλουν και ορισμένα A.O.R στοιχεία στην μουσική τους. Μοιραία, θα ερχόταν το τέλος για τους IRON MAIDEN. O Harris θα έκανε ένα νέο σχήμα με τους Murray/Smith και θα κυκλοφορούσε δίσκους προοδευτικού heavy metal, οι οποίοι μικρή σχετικά ανταπόκριση θα έβρισκαν. Κάποια στιγμή, εκεί κατά το πρώτο μισό των 00s – 10s, η ολοένα και αυξανόμενη ζήτηση για τον βέρο heavy metal ήχο των 80s θα έφερνε και πάλι μαζί τους IRON MAIDEN, χωρίς δυστυχώς τον Clive Burr. Επανασύνδεση – δίσκος – κονόμα – headline show σε μεγάλα για το είδος festivals – ένας ακόμη δίσκος (κατώτερος του προηγούμενου) – κάποιες ακόμη εμφανίσεις, οριστική διάλυση. Γενικά, αν δεν κατάλαβες, οι IRON MAIDEN θα είχαν το status των DIAMOND HEAD και TYGERS OF PANG TANG. Και πού θα ήταν ο Bruce, θα με ρωτήσεις τώρα… ε, πού αλλού; Θα τον είχε αρπάξει ΣΙΓΟΥΡΑ ο Blackmore. Όπως με βλέπεις και σε βλέπω. Αυτά. ΥΓ: όλα τα παραπάνω, ισχύουν με υγιή Di Anno, ναι;
Δημήτρης Τσέλλος
Τι θα γινόταν αν ο Paul Di’ Anno έμενε στους IRON MAIDEN; Θα έφευγε ξανά και πολύ σύντομα. Τόσο απλό. Για να μην φανώ εμπαθής, o Di’ Anno γι’ αυτό που έπαιζαν οι IRON MAIDEN στο ξεκίνημα τους ήταν μια χαρά. Αλητεία, punk επιρροές, γρεζάτη φωνή και το πιο σημαντικό, κόλλαγε άψογα με την μουσική της μπάντας. Εκ του ασφαλούς πλέον, επειδή όλοι γνωρίζουμε την πορεία και την εξέλιξη της σιδηράς παρθένου, είναι πολύ εύκολο να πούμε ότι ο Di’ Anno δεν θα έμενε στους IRON MAIDEN για πολύ ακόμα. Ακόμα και να τα έβρισκαν ως χαρακτήρες μαζί του, ακόμα και αν όλα πήγαιναν καλά, ο Harris αργά η γρήγορα θα άλλαζε το μουσικό στιλ τους. Να καθυστερούσε να βγει το “The number of the beast” δεν νομίζω. Αλλά να το έκαναν να ακούγεται διαφορετικό λόγω Di’ Anno; Ίσως. Επειδή όμως μιλάμε υποθετικά, ας σκεφτούμε μόνο ένα τραγούδι από το “The number of the beast”. Πως θα τραγουδούσε ρε παιδιά ο Di’ Anno το “Hallowed be thy name”; Πως θα συνέχιζε στην μπάντα, όταν συνθετικά ο Harris άρχιζε να παίζει μπάλα επιπέδου Premier League και ο frontman του ήταν σέντερ φορ Β’ Εθνικής; Τίμιος, ακούς το “Killers” και γουστάρεις τσαμπουκαλίκι, αλλά με ότι ακολούθησε, ο Di’ Anno θα ήταν ένα βάρος αν έμενε και ίσως οι MAIDEN θα συνέχιζαν να παίζουν σε pub και όχι σε αρένες. Και επειδή ο μεγάλος αρχηγός αυτό το γνώριζε καλύτερα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο που ξέρουμε.
Δημήτρης Μπούκης
Άραγε πόσες φορές όλα τα προηγούμενα χρόνια έχει συζητηθεί από οπαδούς τι θα γινόταν αν ο Paul Di’Anno δεν έφευγε από τους IRON MAIDEN αλλά παρέμενε στο συγκρότημα και δισκογραφούσε μαζί τους; Το αιώνιο αυτό ερώτημα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο αν σκεφτούμε ποιος «μπήκε στα παπούτσια» του, αφού όπως και να το κάνουμε, ο Bruce Dickinson που τον διαδέχτηκε, θα είναι για πάντα μια από τις εμβληματικότερες μορφές στο heavy metal και μια φωνή και χαρακτήρας πρότυπο για πολλούς. Αν λοιπόν έμενε ο Di’Anno μάλλον το group δεν θα είχε την εξέλιξη που όλοι ξέρουμε. Ο ιθύνων νους του, Steve Harris, νομίζω ότι από την αρχή σύστασης του group είχε ένα πλάνο στο μυαλό του, που ήθελε να το υλοποιεί συνεχώς με κινήσεις που θα είχαν μεγάλο όφελος για το σχήμα. Έτσι μάλλον έβλεπε ότι το «αλήτικο» στυλ των πρώτων δυο δίσκων δεν θα «κρατούσε» για πολύ.
Δυστυχώς ο Di’Anno δεν είχε τρομερές φωνητικές ικανότητες. Σαφώς είχε ερμηνεία, και τον τρόπο να ξεσηκώνει τον κόσμο με το «στήσιμο» του στην σκηνή, αλλά δεν είχε έκταση στην φωνή του, τέτοια που να μπορεί να πει τις όποιες υψηλές οκτάβες και να «ανεβάσει» ένα τραγούδι προς τέρψη του σύνθετη και των οπαδών. Αυτό φάνηκε και από την μετέπειτα πορεία του που η φωνή του ήταν κάπως «επίπεδη» χωρίς να ξεφεύγει από ορισμένα στεγανά. Ο Di’Anno είχε μια πιο τραχιά φωνή, που ταίριαζε περισσότερο σε πιο «επιθετικά» τραγούδια, παρά σε κομμάτια που να συνδύαζαν και την μελωδία. Η φωνή του ναι μεν ήταν καλή αλλά ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων, έχοντας ένα πιο «γηπεδικό» χαρακτήρα, παρά τραγουδιστή σ’ ένα group που ο αρχηγός του ήθελε, και κατάφερε, να το κάνει το κορυφαίο στον πλανήτη. Αν έμενε νομίζω ότι θα τους «κράταγε πίσω» και οι IRON MAIDEN θα ήταν μια μικρομεσαία μπάντα που θα έκανε καριέρα σε pubs ή μικρά venues, έχοντας πιο κλειστό κύκλο οπαδών που θα τους άκουγαν μόνο για εκτόνωση και μάλλον πολύ λιγότερες πωλήσεις δίσκων. Όπως δυστυχώς είναι μέχρι και σήμερα πολλά συγκροτήματα του κινήματος του New Wave Of British Heavy Metal. Σκέπτομαι πολλές φορές ότι αν είχαμε ένα album-αδελφάκι των δυο πρώτων ο οπαδός δεν θα ανακάλυπτε την ηχητική «μαγεία» της δισολίας στις κιθάρες, δεν θα άκουγε πιο επικές συνθέσεις, τραγούδια που έχουν ορίσει ένα ολόκληρο είδος και φυσικά δεν θα απολάμβανε το φαινόμενο Dickinson. Από ότι φάνηκε, ο Harris ήθελε να κάνει ένα βήμα μπροστά με το group και να συνθέσει άλλου είδους τραγούδια, και αντιλήφθητε σωστά ότι ο Di’Anno δεν θα μπορούσε να «δώσει ζωή» στα δημιουργήματα του. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Θοδωρής Μηνιάτης
Δεν θα ξεχάσω τι μου είχε πει ο αρχισυντάκτης του γερμανικού Rock Hard στο Rock Hard festival του 2010 σε μια συνέντευξη που είχα κάνει μαζί του: «Βλέποντας τους IRON MAIDEN το 1980 στη Γερμανία, έγινα κατευθείαν οπαδός τους και εμπνεύστηκα την έναρξη ενός περιοδικού με θέμα το heavy metal». Επίσης οι KISS τρόμαξαν όταν τους είχαν support εκείνη την περίοδο, που είπαν ότι μια μέρα αυτή η μπάντα θα γίνει μεγαλύτεροι από εκείνους! Όλα αυτά με Di’ Anno στα φωνητικά και όχι με Dickinson! Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστώ το ίδιο, αλλά τα παραθέτω σαν στοιχεία που δείχνουν ότι οι MAIDEN ήταν τρομεροί και πριν τον Dickinson! Όμως με Di’ Anno δεν θα ήταν παρά μια φοβερή NWOBHM μπάντα και το “Killers” θα είχε την ίδια θέση με το “Lightning to the nations” των DIAMOND HEAD! Δηλαδή θα ήταν ένα θρυλικό album για ένα περιορισμένο κοινό. Επίσης η εξέλιξη τους δε θα ήταν η ίδια, δηλαδή προς πιο επικά και μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια όπως έκαναν με τον Dickinson. Και όπως είχαμε συζητήσει σχετικά και με τον Δημήτρη Τσέλλο, θα ήταν μια από τις μπάντες που θα προκαλούσε ντόρο σε festivals όπως το Up The hammers ή το Keep it true! Η εξελικτική πορεία των MAIDEN που κορυφώθηκε στα “Somewhere in time” και “Seventh son of a seventh son” απλά δεν θα υπήρχε! Καταληκτικά θεωρώ τα albums που ηχογράφησε με τους MAIDEN ως φοβερά, αλλά όχι αρκετά για να γίνουν γιγαμπάντα οι MAIDEN.
Λευτέρης Τσουρέας
