a
Για ακόμη μία φορά ο κλήρος έπεσε στον γενναίο. Και όπου «ο γενναίος» είναι ο υποφαινόμενος, αφού έχω να κατατάξω αξιολογικά ένα πολύ αγαπητό άλμπουμ από ένα εκ των top συγκροτημάτων μου όλων των εποχών. Το συγκρότημα είναι οι WHITESNAKE και το άλμπουμ το “Come an’ get it” από το σωτήριο έτος 1981. Πρόκειται για μία κυκλοφορία που θα την ζήλευαν πολλοί, όμως θεωρώ πως για τους WHITESNAKE ποιοτικά είναι ένα κάπως … άνισο άλμπουμ. Έτσι, αφού είχα την χαρά να το παρουσιάσω στην στήλη μας “Somewhere back in time”, θα το «περιλάβω» και στην στήλη “Worst to best”, ή “Sympathetic to best” όπως θέλω να λέω στον εαυτό μου για να ξεπλένω την λάσπη των ενοχών μου, βαθμολογώντας δημόσια τα δέκα τραγούδια από το «παραλίγο» (και μοναδικό που έφτασε τόσο κοντά, όπως έγραψε η ιστορία) βρετανικό νο. 1 του Λευκού Φιδιού, που τότε είχαν την “dream team” σύνθεση, με τους David Coverdale (φωνητικά), Bernie Marsden και Micky Moody (κιθάρες), Jon Lord (πλήκτρα), Neil Murray (μπάσο) και Ian Paice (ντραμς), ενώ παραγωγός διετέλεσε ο μεγάλος Martin Birch, εξ ου και το άρτιο τελικό αποτέλεσμα.
Ας ξεκινήσουμε το αντίστροφο top-10 του “Come an’ get it”:
The “Come an’ get it” countdown
- “Girl” (3.35)
Το “Girl” αποπνέει μια funky ατμόσφαιρα σαν να βγήκε από τα sessions του “Stormbringer” των DEEP PURPLE, 8 χρόνια πριν. Το μπάσο του Neil Murray παρέχει το groove του τραγουδιού, το οποίο ακούγεται χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Ένα απλό και καλό rock τραγουδάκι, αλλά μέχρι εκεί. Χρησιμοποιήθηκε ως b-side στο δεύτερο single από το άλμπουμ, το “Would I lie to you”.
- “Would I lie to you” (4.29)
To συγκεκριμένο αποτελεί ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της στιχουργικής σχολής David Coverdale και το δεύτερο single του “Come an’ get it”, που έφτασε μέχρι το βρετανικό νο. 37. Έχει χαβαλέ, έχει ένα στιβαρό ρυθμό, αλλά από εκεί και πέρα, δεν έχει και κάτι ιδιαίτερο, πέρα από το break του.
- “Wine, women an’ song” (3.45)
Ποτέ δεν ήμουν fan αυτού του στυλ, πολύ πιάνο στην εισαγωγή και με αρκετά «παλιακό» χαρακτήρα, για να το πω ευθέως. Εξελίσσεται σε έναν ακόμα κλασικό rock ρυθμό των WHITESNAKE, με ξεκάθαρη δήλωση αποστολής…κρασί, γυναίκες και τραγούδι! Πονηροί στίχοι, ωραία κιθαριστικά σόλο αλλά περισσότερο μου φέρνει σε τίτλους έναρξης αμερικάνικου serial των 70s, παρά σαν αυτόνομο τραγούδι των WHITESNAKE. Κακό δεν το λες, αλλά filler μπορείς να το πεις.
- “Hit an’ run” (3.23)
Το πρώτο «ZEPPELINικό» τραγούδι της λίστας μας, ίσως ακόμα να μπορούσε να είχε γραφτεί και από τους AEROSMITH λίγα χρόνια πριν. Ένα fillerάκι που δεν είναι κακό, απλά δεν έχει το ειδικό βάρος που θα άρμοζε σε ένα τραγούδι των WHITESNAKE. Είχε ξεκινήσει την ζωή του ως “Love for sale” κατά τις ηχογραφήσεις του “Ready an’ willing”, αλλά ο Coverdale ξανάγραψε τους στίχους του, ο Marsden έδωσε ένα solo στο “voice box” και, ακόμα καλύτερα, ο Micky Moody έπαιξε ένα slide σόλο στην κιθάρα, κάτι που γενικά το είχε πάρα πολύ (όποιος έχει ακούσει το “Lovehunter” στο “Live … in the heart of the city”, ξέρει για τι μαεστρία μιλάμε).
- “Hot stuff” (3.22)
To “Hot stuff” συνεχίζει μία μακρά παράδοση τραγουδιών που έχει τραγουδήσει ο Coverdale, ήδη από το “Lay down, stay down” των PURPLE, καθώς και του “Take me with you” και “Sweet talker” των WHITESNAKE, το δυναμικό, γεμάτο ενέργεια τραγούδι που ανεβάζει την ταχύτητα στο άλμπουμ και προσφέρεται (εννοείται) για live εκτελέσεις (όπου παραδοσιακά παίζεται μιάμιση φορά γρηγορότερα). Ο Jon Lord γράφει ξανά με τα πλήκτρα του, επιδεικνύοντας αυτό που τον έκανε αγαπητό στις λεγεώνες των οπαδών των PURPLE και των WHITESNAKE (εκείνη την εποχή).
- “Come an’ get It” (3.59)
Περήφανα ο Coverdale αναρωτιέται στην αρχή εάν “are you woman enough, to take a man like me”. Εδώ συμπυκνώνεται όλη η ουσία του συγκροτήματος και των σεξουαλικά φορτισμένων, πονηρών υπονοούμενων (και όχι μόνο) που χαρακτήρισαν τον ηδονισμό των WHITESNAKE όλα τα χρόνια που ήταν ενεργοί ως συγκρότημα. “If you want it, come an’ get it, I’ve got something for you” …. πόσο πιο ξεκάθαρα να το πει ο άνθρωπος; Από τα αγαπημένα κομμάτια του δίσκου, το “Come an’ get it” αναδίδει μία χαλαρή, παιχνιδιάρικη, ερωτική διάθεση, χωρίς περιστροφές και περίπλοκα νοήματα, με μαγκιά και περισσή αυτοπεποίθηση.
- “Till the day I die” (4.23)
Κάπως έτσι θα ακουγόντουσαν οι LED ZEPPELIN στο τρίτο τους άλμπουμ ή στο “Physical graffiti” αν είχαν τον Coverdale στα φωνητικά, αντί του Robert Plant. Ένα πολύ όμορφο τραγούδι που πολλοί – δυστυχώς- έχουν αγνοήσει, πολύ κοντά μελωδικά στο εξίσου όμορφο “Ain’t gonna cry no more” του προηγούμενου άλμπουμ. Γλυκό, με τις ακουστικές του πενιές στην αρχή, διακριτικά πλήκτρα και αρκετά συναισθηματικό, κλείνοντας το άλμπουμ με τον ιδανικό τρόπο, μετριάζοντας λίγο την ωμή, σεξουαλική αύρα από τα τραγούδια του άλμπουμ που προηγήθηκαν. Κάτι ανάλογο με το “Sailing ships” που θα ακούγαμε χρόνια αργότερα, πάλι στο “Slip of the tongue”.
- “Child of Babylon” (4.42)
Βάλσαμο η φωνή του David, μας μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τον γιο της ακολασίας, το «Παιδί της Βαβυλώνας», που η μοίρα τον θέλει στο έλεος του Ύψιστου. Το “Child of Babylon” θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα άλμπουμ των PURPLE, με φοβερή κιθάρα από τους Marsden και Moody. Ένα αργόσυρτο, τύπου LED ZEPPELIN/BAD COMPANY (άκου και το “ In my time of dying” των ZEPPELIN για να συγκρίνεις) ατμοσφαιρικό blues έπος, με το μπάσο του Murray να συνοδεύει απευθείας τον Coverdale στα φωνητικά και τον Bernie Marsden σε μεγάλα κέφια, διεγείρει τα εγκεφαλικά κύτταρα των fans της βρετανικής (και όχι μόνο) blues σκηνής. Απλά φοβερό και κάπως σαν το “Judgment day”, από το τελευταίο άλμπουμ τους στα 80s, “Slip of the tongue”.
- “Lonely days, lonely nights” (4.16)
Χωρίς να απέχει πολύ από το “Child of Babylon” αλλά με λιγότερη «μεταφυσική» αλληγορία, το “Lonely days, lonely nights” σε κάνει να ταυτίζεσαι με ένα συναίσθημα που πολλοί εξ’ ημών έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Συνοδεία της εξαιρετικής κιθάρας του Micky Moody, που χρωματίζει ιδανικά τις φράσεις του Coverdale, το mid-tempo blues διαμαντάκι του άλμπουμ λειτουργεί ως μοχλός να πάμε παραπέρα. “Someday baby it’s gonna be allright”, τραγουδάει ο ερμηνευτής (ο Coverdale, αλλά θα μπορούσε να είναι και ο καθένας μας), όμως ξεκάθαρα σιγοβράζει από την αδικία της μοίρας του. Το απόλυτο blues κομμάτι του “Come an’ get it” και επίσης, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, φοβερά υποτιμημένο στην συνολική δισκογραφία των WHITESNAKE. Ύμνος!
- “Don’t break my heart again” (4.03)
Το απόλυτο hit του άλμπουμ και των pro-MTV/«αμερικανοποιημένων» WHITESNAKE (μαζί με το “Fool for your loving” από το “Ready an’ willing” του 1980), το “Don’t break my heart again” δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα. Μία μαγική στιγμή για τους David Coverdale και Bernie Marsden, ένας ρυθμός και μία μελωδία που έγραφαν “hit” φαρδιά-πλατιά σε όλη την διάρκεια των τεσσάρων και κάτι λεπτών του τραγουδιού. Ο Jon Lord ξεκινάει σε μία από τις καλύτερες εισαγωγές της καριέρας του, με το μπάσο του Neil Murray να ακολουθεί. Στιχουργικά, το «λάδι στην φωτιά», τόσο για το συγκεκριμένο όσο και για το προαναφερθέν “Fool for your loving”, ήταν ο πόνος και το βάσανο από το επικείμενο (τότε) διαζύγιο του David, από την πρώτη του σύζυγο. Μία σπαραχτική παράκληση προς την γυναίκα της ζωής του, ένας επικός βρετανικός hard rocking blues ύμνος, απαραίτητο μέρος κάθε κλασικού rock set list σε dj sets και ραδιοφωνικά προγράμματα. Ιδιαίτερα λάμπει και το κιθαριστικό και νότα-προς-νότα πετυχημένο σόλο του Marsden, ηχογραφημένο με την πρώτη. Είναι πολύ κρίμα που στην Αμερική, η οποία ζούσε τότε την έκρηξη του AOR με συγκροτήματα-μύθους όπως οι JOURNEY, οι FOREIGNER και οι REO SPEEDWAGON, το “Don’t break my heart again” (αλλά και όλο το “Come an’ get it” εδώ που τα λέμε) δεν εκτιμήθηκε όπως θα του άξιζε, σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, που έκανε το τραγούδι επιτυχία ως single, με τους οπαδούς των WHITESNAKE να το ανεβάζουν μέχρι το νο. 17 των charts.
Αν δεν είχε κυκλοφορήσει το “Kings of the Wild Frontier” των ADAM & THE ANTS (!) την ίδια περίοδο, το “Come an’ get it” θα είχε αλλάξει την ιστορία των WHITESNAKE ήδη από τον Απρίλιο του 1981. Είχε προηγηθεί η μεγάλη έκπληξη με το “No sleep ‘till Hammersmith” των MOTORHEAD και χρειάστηκε ένας χρόνος ακόμα για να κατακτήσει το νο. 1 ένα άλμπουμ της hard n’ heavy σκηνής, το οποίο έμελλε να είναι το “Number of the Beast” των IRON MAIDEN. Αυτή η «αποτυχία» (σίγουρα το νο. 2 δεν το λες και κακό) πείσμωσε τον Coverdale και σε συνδυασμό με τις βλέψεις που είχε για τις ΗΠΑ, ήδη από τότε, μπήκε σε μία διαδικασία αναθεώρησης του μοντέλου των WHITESNAKE, που κάποιους τους ξένισε και άλλους τους κέρδισε. Για πολλούς, όμως, το “Come an’ get it” παραμένει η τελευταία μεγάλη στιγμή αυτής της σύνθεσης του συγκροτήματος και ένα μεγάλο “what if?”.
Κώστας Τσιρανίδης
