a
Περίπου μία δεκαετία πριν, οι AMENRA, ίδρυσαν μία κοινότητα, υπό το όνομα “Church of Ra”. Στην κοινότητα αυτή, προστέθηκαν διάφορα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, όπως οι OATHBREAKER,οι BLACK HEART REBELLION, η χορεύτρια Natalia Pieczuro, η ποιήτρια Sofie Verdoodt, ο φωτογράφος Stefaan Temmerman και η κινηματογραφίστρια Tine Guns. Οι παραπάνω, μοιράζονταν κοινές ιδέες σχετικά με τους συμβολισμούς, το επέκεινα της ζωής και την «μορφή» του Θεού ή καλύτερα του «Θείου» όπως οι ίδιοι το αναζητούσαν ή το προσδιόριζαν.
Μέλος της ανωτέρω κοινότητας, είναι και οι Βέλγοι Black Metallers WIEGEDOOD, των οποίων το όνομα, είναι η ολλανδική λέξη για το SIDS, σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου, επίσης γνωστό ως θάνατος σε βρεφική κούνια ή θάνατος στην κούνια.
Οι WIEGEDOOD, ιδρύθηκαν το 2015 και κυκλοφόρησαν ως το 2021 μία τριλογία από άλμπουμ με τίτλο “ De doden hebben het goed”, μέρη Ι, ΙΙ και ΙΙ, της οποίας τριλογίας τους ο τίτλος μεταφράζεται ως «Οι νεκροί είναι καλά». Κάθε άλμπουμ περιείχε μόλις τέσσερις συνθέσεις συνδεόμενες νοηματικά και οι συνολικά δώδεκα μεταξύ τους, για να κυκλοφορήσουν το 2022 το τέταρτο άλμπουμ τους, “There’s always blood at the end of the road”. Κοινός σύνδεσμος των τεσσάρων άλμπουμ τους και της “Church of Ra”, αυτή η αναζήτηση, η μεταθανάτια πορεία του ανθρώπου και η προθανάτια αγωνία του, όπως αυτές τις εκφράζει το συγκρότημα μέσα από την μουσική και τους στίχους του.
Το “There’s always blood at the end of the road”, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις και η διάρκεια του είναι επίσης μεγαλύτερη, στα 45 περίπου λεπτά.
Εκτός από αυτά, παράλληλα διαφοροποιείται όμως και στο μουσικό επίπεδο, μιας και εδώ βρίσκουμε τους Βέλγους να υπηρετούν και πάλι το Black Metal ιδίωμα μεν, έχοντας αρκετά ανεβασμένες τις ταχύτητες τους όμως και προσθέτοντας παράλληλα αρκετά ιδιαίτερα και παράξενα σημεία στην μουσική τους κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Στο “Nuages”, συναντούμε Jazz Fusion στοιχεία στις κιθάρες, που θα μπορούσαν να παραπέμπουν στους IMPERIAL TRIUMPHANT, στα “Carousel” και “Now Will Always Be”, τα φωνητικά θυμίζουν παραδοσιακές μογγολικές μουσικές, ενώ τα απότομα κοψίματα από τα γρήγορα τύμπανα και τα άγρια φωνητικά σε αργά περάσματα με παράξενους ήχους στο φόντο και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, δημιουργούν μια αίσθηση σταδιακά αυξανόμενης αγωνίας.
Όλα αυτά τα πράγματα, αν μη τι άλλο κατορθώνουν το βασικό. Να κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο, κάνοντας τον να περιμένει την επόμενη «έκπληξη» σε αυτό που ακούει. Και πραγματικά, ο δίσκος σηκώνει και πολύ προσοχή, αλλά και επαναλήψεις.
Η κυκλοφορία των Βέλγων, μόνο αδιάφορη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αντίθετα, στο είδος της και τον χώρο της, είναι μάλλον κυκλοφορία που θα απασχολήσει και θα κάνει τους φίλους του ιδιώματος να θέλουν να την εξερευνούν συχνά.
8 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
