Οι WILDERUN, μπορεί να ιδρύθηκαν το 2008, κυκλοφόρησαν όμως τον πρώτο τους δίσκο, το “Olden tales & deathly trails” το 2012. Ένα άλμπουμ με ξεκάθαρη folk κατεύθυνση, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Έκτοτε, μεσολάβησαν άλλα δύο άλμπουμ, το 2015 και το 2019, για να φτάσουμε μία δεκαετία μετά το πρώτο τους πόνημα στον τελευταίο τους δίσκο, το “Epigone” του 2022.
Το “Epigone”, παρότι διατηρεί (ελάχιστα) στοιχεία από την πρώτη εποχή του σχήματος και τις folk καταβολές του, ουσιαστικά, οι Αμερικανοί, έχουν πάρει πλέον τελείως διαφορετική κατεύθυνση, ασχολούμενοι κυρίως με ανθρωποκεντρικού περιεχομένου θέματα, όπως την απομόνωση, την εσωστρέφεια και θέματα ψυχικής υγείας. Μουσικά, το progressive στοιχείο είναι πλέον κυρίαρχο, κάνοντας την νέα τους δουλειά να φαντάζει ως πολύ ώριμη, μεστή περιεχομένου και νοημάτων, τέτοιων που είναι ικανή να προβληματίσει τον ακροατή, να τον βάλει στη διαδικασία της σκέψης και να τον οδηγήσει σε συμπεράσματα που άπτονται των βαθύτερων σκέψεων του. Η δε εναλλαγή καθαρών φωνητικών με death metal βρυχηθμούς και η παράλληλη ύπαρξη γυναικείων χορωδιακών μελών και συμφωνικών πινελιών, δένουν τόσο καλά μεταξύ τους, γεγονός που τονίζει την μεγάλη προσοχή που έχει δοθεί στην σύνθεση.
Αν μη τι άλλο, αυτό το άλμπουμ είναι σίγουρα προσανατολισμένο σε όσους έχουν την τάση να αφιερώνουν χρόνο και μεγάλη προσοχή σε αυτό που ακούνε. Από το ακουστικό opener “Exhaler” και τα πυκνογραμμένα ορχηστρικά μέρη του, σε συνδυασμό με τα απαλά φωνητικά του Berry, που αν οι παραπάνω προϋποθέσεις απουσιάζουν για τον ακροατή θα ακουστεί βαρετό, μέχρι το 14λεπτο progressive διαμάντι “Woolgatherer” το οποίο σε σημεία μπορεί να θυμίσει έναν ήπιο ψίθυρο, το άλμπουμ μόνο εύπεπτο και απλό δεν είναι. Όπως και να έχει, κατά τη διάρκεια του δίσκου, συναντάμε μια εντυπωσιακή ποικιλία από ακραία metal στοιχεία αναμεμειγμένα με το εναπομείναν από την πρώτη εποχή στυλ της μπάντας για να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά περίτεχνο και δυναμικό αποτέλεσμα ηχητικής αρχιτεκτονικής.
Το άλμπουμ το χαρακτηρίζουν μεγάλες αντιθέσεις. Από δυναμικά metal σημεία, μέχρι υπνωτιστικά, πολύ διακριτικά ακουστικά momentum. Το “Epigone” είναι ίσως το πιο παράξενο άλμπουμ των WILDERUN μέχρι στιγμής, που βασίζεται πολύ περισσότερο στην ατμόσφαιρα, τα συγκρατημένα synths και τις απλές ακουστικές μελωδίες.
Τα εκπληκτικής σύνθεσης “Identifier”, “Distraction III” και “Passenger” (και μόνο αυτά να ήταν, δεν χρειάζεται κάτι άλλο), επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι χρειάστηκαν δέκα χρόνια ωρίμανσης για το συγκρότημα. Δέκα χρόνια αλλαγών, πειραματισμών, διαφορετικών προσεγγίσεων και σχεδόν πλήρους απομακρύνσεως από τα πρώτα τους βήματα, για να φτάσουν στο σήμερα και να παρουσιάσουν ένα πλήρες, ολοκληρωμένο, γεμάτο συγκινήσεις άλμπουμ. Να δώσουν αυτό που πραγματικά τόσα χρόνια προφανώς προσπαθούσαν να πετύχουν. Και το κατάφεραν.
Κατάφεραν να προσφέρουν μια δουλειά που θα προβληματίσει, θα πρέπει να επαναληφθεί πολλές φορές για να γίνει αντιληπτή, θα πρέπει να της αφιερωθεί πολύς χρόνο για να ωριμάσει και ο ακροατής παράλληλα με την ωρίμανση του συγκροτήματος.
Αν αντιμετωπιστεί όπως πρέπει, αν δεν αντιμετωπιστεί επιδερμικά, σίγουρα θα κερδίσει τον ακροατή και ο ακροατής θα κερδίσει μία μαγική μουσική δίοδο, φτιαγμένη με πολύ μεράκι και πολύ έμπνευση.
8 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
