Απογυμνωμένος, απλά με τη συνοδεία μίας ακουστικής κιθάρας, ο William Duvall αποκόπτεται προσωρινά από τους ALICE IN CHAINS και στην πρώτη του προσωπική δουλειά, εντυπωσιάζει με το πόσο άμεσος ακούγεται και πως λειτουργεί αυτή η τεχνοτροπία ως τρόπος έκφρασης για τον ίδιο.
Ενώ βρίσκεται τόσο εκτεθειμένος ο ίδιος, ακούγεται αρκετά συνειδητοποιημένος, προσφέροντας μεστές συνθέσεις, ενώ την ίδια στιγμή, εξορκίζει τους δαίμονές του, μέσω των στίχων. Υπάρχουν τραγούδια που αν τα έδειχνε στον Jerry Cantrell θα αποτελούσαν τραγούδια πρώτης γραμμής για τους A.I.C., ή, ακόμα καλύτερα, θα άναβε την σπίθα μέσα του να δουλέψουν πάνω σε ένα ακουστικό EP, όπως ήταν το μαγευτικό “Jar of flies” ή το “SAP”.
Όλα τα παραπάνω δε θα είχαν σημασία, εάν τα τραγούδια δεν μαγνήτιζαν τον ακροατή και περιορίζονταν απλά σε ένα καπρίτσιο του Duvall. Η ευαισθησία του Jeff Buckley, η americana/folk αύρα του Neil Young, αλλά και η πιο εύθραυστη πλευρά του Chris Cornell, γίνονται διακριτές σε στιγμές, αλλά αυτό που ξεχωρίζει, για εμένα, είναι ο γεμάτος ήχος και η βαριά ατμόσφαιρα που καταφέρνει και δημιουργεί.
Εκ του αποτελέσματος, το “One alone” αποτελεί μία επιβεβλημένη και λυτρωτική κυκλοφορία για τον Duvall, ικανή να συνεπάρει όποιον βρίσκεται σε ανάλογη διάθεση και δικαιώνει την επιλογή του να εκφραστεί μέσω της unplugged οδού.
7/10
Κώστας Αλατάς
