Μπορεί στη χώρα μας να είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Kip Winger να ερμηνεύει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας του, όμως μέχρι σήμερα, είχαμε μόνο μία φορά τη δυνατότητα να τον δούμε να εμφανίζεται με τους WINGER. Μπορεί οι Αμερικάνοι να πρωτοεμφανίστηκαν την περίοδο του hair metal και οι επιτυχίες τους να είχαν πολύ από το σιρόπι που περίσσευε εκείνη την εποχή, όμως εμβαθύνοντας λίγο, συνειδητοποιεί κανείς την ποιότητα των πέντε μουσικών που αποτελούν αυτό το συγκρότημα.
Στη δισκογραφική τους πορεία, μπορεί να μην ήταν χρονολογικά συνεπείς, όμως έδειξαν τις σπουδαίες μουσικές τους ικανότητες και συνθετικά, το αφεντικό, επέδειξε σοβαρότητα κερδίζοντας σεβασμό. Αυτό μπορεί να μην συνοδεύτηκε με μεγάλα νούμερα πωλήσεων, όμως έτσι εδραίωσε την υστεροφημία των WINGER. Τόσο το γεγονός πως δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, όσο και το ότι ανακοίνωσαν πως αυτή θα είναι η αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους, με προέτρεψε να τρέξω να τους δω στην Οσάκα.
Ο χώρος με το πολύ ιδιαίτερο όνομα, ήταν στα περίχωρα της πόλης, σε μια περιοχή με διάφορους χώρους αναψυχής, αλλά και αθλητικά γήπεδα. Για πρώτη φορά, ένα συγκρότημα δεν βγήκε ακριβώς στην ώρα του, από όσες συναυλίες έχω δει στην Ιαπωνία. Με περίπου δέκα λεπτά καθυστέρηση, έσβησαν τα φώτα και οι Αμερικάνοι απλά περπάτησαν στο σανίδι και ξεκίνησαν με το “Stick the knife in and twist”, από το τελευταίο τους άλμπουμ, το “Seven”. Ακολούθησε ένα από τα αγαπημένα μου, το “Blind revolution mad”, από το κάπως παρεξηγημένο “Pull”, το οποίο είχε δείξει την αλλαγή της μουσικής τους κατεύθυνσης. Από το συγκεκριμένο άλμπουμ ακούσαμε τόσο το “Down incognito” το οποίο για κάποιον λόγο φάνηκε να λατρεύεται από το κοινό (εμένα δεν με τρελαίνει), όσο και το “Junkyard dog (tears on stage)” που ήρθε στο encore για να μας ξεκάνει.
Σχεδόν με κάθε τραγούδι, ο κόσμος συμμετείχε και δεν σταματούσε να δείχνει την αγάπη του στο συγκρότημα, ενώ και οι πέντε τους, ήταν περισσότερο συγκεντρωμένοι στα τραγούδια, παρά στο να επικοινωνούν με το κοινό. Υπήρχαν στιγμές που ο Reb Beach με τον John Roth έβγαιναν μαζί και κάποιες που ο Kip Winger έκανε μια εισαγωγή για το τραγούδι που θα ακολουθούσε, ενώ στα σόλο, οι κιθαρίστες είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ώστε να διατηρούν την ένταση και την ενέργεια στην ροή της βραδιάς. Εδώ να υπογραμμίσω πως τον John Roth τον αγαπάμε εμείς εδώ, αφού δεν ξεχνάμε πως έχει γράψει το τραγούδι που μπήκε στο “Baywatch”, για τον δίσκο του Jimi Jamison, το “ROCK HARD”!!!
Δεν λέμε τυχαία πως όλοι τους είναι μουσικάρες. Ο Reb Beach για δυο δεκαετίες ήταν με τους WHITESNAKE, πέραν συγκρίσεων. Είναι από τους hard rock κιθαρίστες που απολαμβάνουν τεράστιας εκτίμησης στο χώρο. Από την άλλη, έχουμε ένα ντράμερ, που είναι διαστημικής τεχνικής και διαγαλαξιακής αρτιότητας. O Rod Morgenstein, μπορεί να αγνοείται από κάποιους, αφού δεν αποτέλεσε ποτέ μέλος κάποιας υπερ-επιτυχημένης μπάντας, όμως με τους DIXIE DREGS (από το 1975 παρακαλώ) έχει γράψει ιστορία. Βέβαια, για τους περισσότερους από εμάς, αναγνωρίζεται από την συμμετοχή τους στους PLATYPUS και τους JELLY JAM (με τον John Myung των DREAM THEATER και τον Ty Tabor των KING’S X). Είχε πολύ πλάκα, όταν του είπα πόσο είχα εντυπωσιαστεί από την πρώτη φορά που τον είδα, πίσω στο 1998, να παίζει τότε με τον Jordan Rudess, στο RUDESS/MORGENSTEIN PROJECT, ως support στους DREAM THEATER πριν ο πληκτράς ενσωματωθεί στο συγκρότημα. Η σχέση τους φάνηκε πως είναι στενή ακόμα και σήμερα, κρίνοντας από τις ιστορίες που μου είπε.
Νωρίς στην βραδιά ήρθε και το “Seventeen”, για να ανεβάσει την θερμοκρασία βέβαια, μαζί με το αγαπημένο μου “Can’t get enuff”. Μπορεί εγώ να διάλεγα διαφορετικό setlist, όμως σίγουρα ευχαριστήθηκα τα παλαιότερα “Madaleine”, “Hungry”, “Heading for a heartbreak”, “Easy come, easy go” (για πάντα «Μουσικόραμα»), και το νεότερο “Pull me under” από το “Karma” (μα τι απίστευτο τραγούδι πραγματικά). Στο υπερ-χιτ “Miles away” ο Kip Winger μοιράστηκε την ιστορία του τραγουδιού, προσφωνώντας τον Paul Taylor. Αυτός είναι που συνέθεσε και είχε στο συρτάρι του αυτό το τραγούδι, για πολλά χρόνια, μέχρι να το κυκλοφορήσουν οι WINGER. Μάλιστα, όπως είπαν, το πρώτο ντέμο, το είχε κάνει με τον Eric Martin, όταν αυτός έμενε με τον Taylor, και οι δυο τους, ως νεαροί μουσικοί, προσπαθούσαν να καταξιωθούν.
Όπως καταλαβαίνετε, η βραδιά κύλησε υπέροχα, με ελάχιστες αλλά ιδιαίτερες ιστορίες και πολλή, καλή μουσική. Οι WINGER πιστεύω πως θα εξακολουθούν να εμφανίζονται σποραδικά στο μέλλον, όμως αυτή είναι τελευταία τους περιοδεία και ο λόγος είναι ξεκάθαρος. Η φωνή του αρχηγού, μπασίστα και τραγουδιστή, είναι δύσκολο να ανταπεξέλθει μεγάλων περιοδειών. Ακούγοντάς τον όμως αυτή την ανοιξιάτικη βραδιά, στην πρώτη εμφάνιση από τις τρεις στην Ιαπωνία, ήταν σχεδόν αλάνθαστος, σε κομμάτια που είναι πραγματικά απαιτητικά. Αποχαιρετούμε λοιπόν και τους WINGER, όπως πολλούς από τους καλλιτέχνες με τους οποίους μεγαλώσαμε. Ευτυχώς όμως, μας αφήνουν, όσο μπορούν ακόμα να αποδίδουν σε υψηλό επίπεδο.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
SETLIST
“Stick the knife in and twist”
“Blind revolution mad”
“Seventeen”
“Can’t get enuff”
“Down incognito”
“Hungry”
“Miles away”
“Rainbow in the rose”
“Black magic” (Reb Beach – “A view from the inside”)
“Pull me under”
“Time to surrender”
“Headed for a heartbreak”
“Easy come easy go”
“Madalaine” (outro – “Saints solos”)
“Junkyard dog (tears on stone)”
