Περίεργη μπάντα οι WINTERSUN. Περίεργος βασικά ο mainman τους, ο Jari Maenpaa. Όχι ότι μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το συνθετικό του ταλέντο! Αυτό που μπορεί να αμφισβητήσει είναι το χαρακτήρα του, το κατά πόσο κάνει αυτό που κάνει για τη μουσική την ίδια και άλλα πολλά. Είχαμε και όλο αυτό το χαμό με το crowdfunding που στο τέλος φυσικά η μπάντα δικαιώθηκε, αφού οι ίδιοι οπαδοί της προσέφεραν ούτε λίγο ούτε πολύ 464.000 (!!!!!!) ευρώπουλα. Τώρα τα περί στούντιο κλπ τα ακούω λίγο βερεσέ. Και έπαυλη χτίζει πλέον ο άνθρωπος. Αλλά στην τελική ας τα κάνει και ότι θέλει. Άλλοι του τα δώσανε, δικαίωμά του. Το λιγότερο που έχει να κάνει σαν ανταπόδοση είναι να κυκλοφορεί δίσκους που θα ικανοποιήσουν αυτούς που πλήρωσαν ένα τέτοιο ποσό. Και με το “The forest seasons” τα έχει καταφέρει.
13 χρόνια μετά το ομότιτλο ντεμπούτο τους και 5 χρόνια μετά το “Time I”, οι Φινλανδοί επιστρέφουν με το τρίτο πόνημά τους, του οποίου – σύμφωνα με τους ίδιους – ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το επικό αριστούργημα του Vivaldi, “The four seasons”.
To άλμπουμ διαρκεί 54 λεπτά και είναι χωρισμένο σε τέσσερα κομμάτια, που όπως μαρτυράει και ο τίτλος του, κάθε ένα από αυτά αντιπροσωπεύει και μία εποχή. Η αρχή γίνεται με το “Awaken from the dark slumber (spring)”, το κομμάτι της άνοιξης. Από τα πρώτα ακούσματα του δίσκου και μέχρι και τώρα που το έχω ψιλολιώσει για να είμαι ειλικρινής, το κομμάτι είναι μακράν το πιο αδύναμο της κυκλοφορίας. Θαωρητικά είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, κάτι πέρα ως πέρα σωστό κατ’ εμέ, καθώς σαν ένα ενιαίο κομμάτι δεν είναι και τόσο δυνατό στο σύνολό του. Το πρώτο μισό του είναι μεν up tempo, groove-άτο και με ωραίο drum pattern, όμως είναι πάρα πολύ ίδιο, χωρίς αλλαγές, ενώ τα brutal φωνητικά έχουν τη συντριπτική μερίδα του λέοντος. Μέτριο προς καλό απλά. Ευτυχώς όμως, στο δεύτερο μισό μπορείς να αναφωνήσεις «θα ‘ναι σα να μπαίνει η άνοιξη», καθώς τα πράγματα είναι κατά πάρα πολύ καλύτερα. Και μπορεί να μιλάει για άνοιξη το κομμάτι, αλλά αυτή η ευλογημένη παγωμάρα, η Σκανδιναβίλα, είναι παρούσα! Το δεύτερο κομμάτι, το “The forest that weeps (summer)”, μπορεί να μιλάει για τη χειρότερη εποχή μου, αλλά τα λέει καλά το άτιμο. Εξάρι, up tempo επίσης, ωραίες μελωδίες στην αρχή, groove-άτο, με τα brutal να είναι στο κουπλέ, ενώ επιτέλους στο ρεφρέν ακούμε καθαρά φωνητικά. Ένα πολύ ωραίο ρεφρέν, στο γνώριμο ύφος των WINTERSUN. Εδώ τα πράγματα είναι αντίστροφα περίπου από ότι στο προηγούμενο κομμάτι. Το πρώτο μέρος του τραγουδιού (μπορεί επίσημα να μην είναι χωρισμένο σε μέρη, αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο που δεν είναι) είναι εξαιρετικό. Με το που τελειώνει έχουμε ένα τύποις ιντερλούδιο (ένα χαρακτηριστικό όλου του δίσκου), περνάμε σε ένα πιο folk κάπως δίλεπτο που είναι ΟΚ, για να αρχίσει να σοβαρεύει και πάλι το κομμάτι, ξεκινώντας ατμοσφαιρικά και να εξελίσσεται στο σημείο με τα καθαρά του «πρώτου μέρους» και να κλείνει ως mid tempo με brutal, ωραία leads και όλα τα σωστά βόρεια πράγματα. Μετά το καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο και στην προκειμένη το “Eternal darkness (autumn)”. Εδώ τα πράγματα αγριεύουν. Ίσως δε γουστάρει τόσο το φθινόπωρο ο Maenpaa; Πάντως το κομμάτι είναι full blackened. Up tempo, blast-ίδια για πολύ ώρα, ωραία δουλειά στα πλήκτρα στο κουπλέ και μία ατμόσφαιρα που φέρνει στο majestic λίγο και για 5 λεπτά δεν αλλάζουν και πολλά. Απλά επίθεση. Εκεί στο πεντάλεπτο αλλάζουν κάπως τα πράγματα, όμως τα γκάζια παραμένουν τσίτα. Το κομμάτι είναι θεωρητικά χωρισμένο σε 4 μέρη και πολύ σωστά. Γύρω στο έκτο λεπτό το τραγούδι αλλάζει και γίνεται mid tempo, λυρικό, αλλά σταθερά με brutal φωνητικά και ένα ωραίο θέμα που παίζει συνέχεια μέχρι να δώσει τη θέση του σε ένα άλλο θέμα παιγμένο από τα πλήκτρα/χορωδίες αυτή τη φορά. Σκοτεινίλα πολύ, μέχρι και DIMMU BORGIR θα σου έρθουν στο μυαλό, εκείνων των μαύρων και άραχνων στιγμών τους και όλα αυτά πολύ καλά δομημένα, μέχρι και το 10:30 περίπου. Εκεί τελειώνει αυτό το σημείο (και λογικά το τρίτο μέρος του κομματιού) για να ξαναμπούμε σε blast-ίδια, μετά από ένα ιντερλούδιο. Το κλείσιμο του δίσκου είναι ίσως και το κορυφαίο κομμάτι του. Χειμώνας είναι εκεί που πας και “Loneliness (winter)”. Mid tempo, λυρικό, με ωραίες μελωδίες, χρήση κυρίως καθαρών φωνητικών, με τα 8 πρώτα λεπτά ειδικά να είναι όση Σκανδιναβίλα θέλουμε και πολύ καλά μάλιστα! Μετά έχει ένα σημείο καλό μεν, αλλά όχι σαν το υπόλοιπο, για να επιστρέψουμε μετά το 10 και κάτι στα όμορφα βόρεια πράγματα. Πολύ καλό!
Η παραγωγή του δίσκου θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Θυμίζει έντονα ήχο των 90s και σίγουρα δε δικαιολογείται από τις ατάκες τύπου “να μαζέψω χρήματα να φτιάξω το στούντιο μου κλπ”, “να βάλω σάουνα”, “χρειάζομαι πάνω από 100 κανάλια για κάθε κομμάτι” και διάφορα άλλα τέτοια. Σαφώς βελτιωμένη, αλλά σίγουρα πίσω από αντίστοιχες άλλων συγκροτημάτων του χώρου που δεν κάνουν καμπάνιες πάντως και προτιμάνε να περιοδεύουν και να παίζουν live (κάτι που δεν το συζήταγαν καν οι WINTERSUN μέχρι πριν λίγο καιρό) και να δουλεύουν και να δουλεύουν. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης και δεν αφορά το καθαρά μουσικό κομμάτι.
Εν κατακλείδι, το άλμπουμ θα ικανοποιήσει σίγουρα τους οπαδούς των WINTERSUN. Δεν το συζητάμε καν αυτό! Και επειδή είναι μία χρονιά το 2017 που (δυστυχώς) δεν έχουμε πολλές κυκλοφορίες στο γενικότερο melodeath χώρο (πόσο μάλλον αξιόλογες), το άλμπουμ αυτό μοιάζει λίγο με όαση. Δεν είναι η υπερδισκάρα, δεν είναι το αξεπέραστο έπος, δεν είναι στην τελική και το “Winter’s gate” των INSOMNIUM (αφού κινούνται στα ίδια μονοπάτια), όμως είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ του χώρου (η έλλειψη ανταγωνισμού φέτος και η λειψανδρία του χώρου ίσως του δίνει παραπάνω credit από το πραγματικό πάντως), που ίσως ήθελε λίγο μικρότερη διάρκεια και τα κομμάτια να μην είναι όλα ενιαία και 12 λεπτά και πάνω, καθώς σε κάποια έχει στιγμές που τα χαλάνε. Όμως και πάλι, το αποτέλεσμα είναι μια χαρά. Όσο και αν διαφωνώ με τις κινήσεις και τακτικές του Maenpaa, ο άνθρωπος ξέρει τι κάνει. Και όπως και να το κάνουμε, έχει και φανατικό κοινό. Και δίσκοι σαν αυτόν μιλάνε στους οπαδούς του, επομένως αρκεί.
7.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
