“See the light, in a ceremony of fire!”
Οι σύγχρονοι θεοί του αμερικανικού power/progressive metal, WITHERFALL, έρχονται στην Αθήνα για μια μοναδική, από όλες τις απόψεις, συναυλία, την Τρίτη 5 Νοεμβρίου, στο Piraeus Club Academy. Έχοντας στις αποσκευές τους το πρόσφατο, εκπληκτικό “Sounds of the forgotten”, μαζί με διαλεχτές στιγμές από την υπόλοιπη, απίστευτη δισκογραφία τους, εγγυόνται μια “one of a kind” βραδιά (την οποία θα ανοίξουν οι Έλληνες DESERT NEAR THE END), για όποιον θεωρεί εαυτόν καλόγουστο, μουσικά. Ως «ορεκτικό», διαλέξαμε δέκα (10) από τις καλύτερες συνθέσεις τους, που θα θέλαμε οπωσδήποτε να ακούσουμε, μαζί με τα video clips τους. Πάμε λοιπόν μια νοητή βόλτα μέχρι το L.A και τα υπόλοιπα, από κοντά, στο Γκάζι!
Portrait (“Nocturnes and requiems”, Century Media, 2017)
Πολύ κοντά σε αυτό που ακούμε από συγκροτήματα σαν τους SYMPHONY X, το “Portrait” που ανοίγει το ντεμπούτο της μπάντας, είναι ενδεικτικό των δυνατοτήτων της και οιωνός του τι θα ακούγαμε στην συνέχεια, σε συνεχώς βελτιωμένο επίπεδο. Οι εναλλαγές από δυναμικά σε ήπια, ατμοσφαιρικά μέρη, είναι πραγματικά αριστοτεχνικές και θα εξελίσσονταν στο δυνατότερο, ίσως, χαρτί του group, όσον αφορά το οργανικό μέρος.
What we are dying for (“Nocturnes and requiems”, Century Media, 2017)
Κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο ξεκινά εδώ, είσαι πια σίγουρος. Στο fade out του “Portrait”, έρχεται «καπάκι» το “What we are dying for” να «πάρει την σκυτάλη» με ένα ξέφρενο, οργισμένο, γεμάτο αναβολικές ουσίες, neo-classical στυλ που προκαλεί έκπληξη, ενθουσιασμό και εν τέλει θαυμασμό. Το «ήπιο» μέρος του, με τις latin κιθάρες, είναι θεϊκό…
We are nothing (“A prelude to sorrow”, Century Media, 2018)
Έναν χρόνο μετά το ντεμπούτο τους και ξεπερνώντας τον άδικο χαμό του drummer τους Adam Sagan, ο οποίος απεβίωσε στα 36 του χρόνια, οι WITHERFALL κάνουν το 2/2, με τον Steve Bolognese πίσω από το drum kit, ο οποίος αποδεικνύεται άξιος αντικαταστάτης του. Εδώ έχουμε ξανά ένα εναρκτήριο έπος, διάρκειας 11 λεπτών παρακαλώ (πόσοι ξεκινούν έναν δίσκο με τέτοιας διάρκειας τραγούδια, αλήθεια;), όπου η επιθετικότητα συνυπάρχει με έναν απίστευτο, σκοτεινό λυρισμό. Το ατμοσφαιρικό, χαμηλών ταχυτήτων πέρασμα στη μέση αξίζει Oscar, μιλάμε για ανατριχιαστικό σημείο…
Moment of silence (“A prelude to sorrow”, Century Media, 2018)
Άλλη μια σπουδαία στιγμή. Συντριπτική riff-ολογία, σε πάει από τους NEVERMORE στους DEATH σε χρόνο dt. Το καταπληκτικό refrain, είναι το αποκορύφωμα ενός συνθετικού οίστρου που ξεκινά από το power metal και φτάνει ως το black (!). Τέτοιος σκοτεινός λυρισμός, απορώ πως τους «γεννήθηκε» στο μυαλό… εκπληκτικό!
Tempest (“Curse of autumn”, Century Media, 2021)
Κατάμαυρη αισθητική (ίσως το πιο σκοτεινό κομμάτι της μπάντας ως εκείνη την στιγμή), υπερ-πληθώρα διαφορετικών στοιχείων, πραγματικό progressive attitude, θεϊκές φωνητικές ερμηνείες… Με τους WITHERFALL «χάνεις τη μπάλα». Και όχι τίποτ’άλλο, αλλά διαρκεί σχεδόν οκτώμισι λεπτά, οπότε βγαίνεις διαλυμένος από αυτό το ιδιαίτερο… pig in the middle!
The river (“Curse of autumn”, Century Media, 2021)
Ονειρική power μπαλάντα το “The river”, με τους στίχους να είναι για το χαμό του πατέρα του Joseph Michael. Όπως είναι λογικό, το συναίσθημα χτυπά «κόκκινο» και δεν χρειάζονται περισσότερα από τρία και κάτι λεπτά, για να καταλάβεις πως μόλις άκουσες ένα μικρό (σε διάρκεια) αριστούργημα, σε αυτό το εξ ορισμού τέλειο μείγμα SAVATAGE και QUEENSRYCHE.
They will let you down (“Sounds of the forgotten”, DeathWave Records, 2024)
Νομίζω πως το πιο ταιριαστό και εύστοχο σχόλιο, το έχει κάνει ένας οπαδός, κάτω από το video του “They will let you down”: “I missed Nevermore, but now we have Witherfall”. Μόνο που οι WITHERFALL είναι, κατά προσωπική πάντα άποψη, εξίσου ικανοί! Και αν είσαι έτοιμος να εκτοξεύσεις ανάθεμα για αυτό το σχόλιο, θα σε προλάβω και θα σου πω ένα πράγμα: Ζήσε την εποχή, όλα αλλάζουν και τους καλούς, οφείλουμε να επιζητούμε να τους διαδέχονται ισάξιοι ή και καλύτεροι.
A lonely path/Insidious (“Sounds of the forgotten”, DeathWave Records, 2024)
Extreme progressive metal; Μπορείς να το πεις κι έτσι, γιατί εδώ ακούμε ένα από τα καλύτερα «ακραία» (πραγματικά ΑΚΡΑΙΑ όμως) τραγούδια της φετινής χρονιάς, από ένα σχήμα που θεωρητικά, δε λογίζεται ως μέρος/μέλος του extreme metal.
Where do I begin (“Sounds of the forgotten”, DeathWave Records, 2024)
– Φίλε, φαντάζεσαι μια μίξη SAVATAGE στις μπαλάντες τους, μαζί με DREAM THEATER εποχής “Metropolis Pt.II”, τότε που κυριαρχούσαν παγκοσμίως;
– Θεωρητικά ναι, αλλά πρακτικά θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να αγγίξει αυτά τα δυο, πόσο μάλλον να τα ενώσει και να κάνει κάτι δικό του…
– Το καινούργιο album των WITHERFALL, το έχεις ακούσει; Δες αυτό το video και θα έχεις αμέσως τις απαντήσεις που ζητάς!
Sounds of the forgotten (“Sounds of the forgotten”, DeathWave Records, 2024)
Good, old USPM… Όλοι οι μεγάλοι της σχολής παρελαύνουν από μπροστά σου, από τους SANCTUARY και τους JAG PANZER μέχρι τους NEVERMORE, λες και θέλει η μπάντα με το κομμάτι αυτό, να τιμήσει τη μουσική (και όχι μόνο) καταγωγή της. Πανέμορφο, λυρικότατο, πιστοποιεί την ικανότητα των WITHERFALL να συνθέτουν φαινομενικά ήρεμα κομμάτια, τα οποία όμως εμπεριέχουν «τόνους» ενέργειας. Καθηλωτικό!
Δημήτρης Τσέλλος
