Μερικές μπάντες σου κλικάρουν με την πρώτη… αυτιά. Και σε αυτήν την κατηγορία είναι για εμένα οι WITHERFALL, το μουσικό παιδί των Joseph Michael (SANCTUARY, ex- WHITE WIZZARD) και Jake Dreyer (ex- ICED EARTH, DEMONS & WIZARDS, WHITE WIZZARD, KOBRA & THE LOTUS), με σταθερό συνοδοιπόρο όλα αυτά τα χρόνια της ύπαρξής τους (από το 2013), τον τρομακτικό μπασίστα που ακούει στο όνομα Anthony Crawford.
Από το ντεμπούτο τους, “Nocturnes and requiems” (2017), είχαν δείξει την πρόθεσή τους για heavy metal μουσική, με έντονο US άρωμα από τη μία, αλλά και progressive στοιχεία από την άλλη, με επιρροές από ονόματα όπως οι SANCTUARY, NEVERMORE και MERCYFUL FATE, σκοτεινό ηχόχρωμα και ταυτόχρονα μία προσωπική σφραγίδα, πάντα με εξαιρετικά παιξίματα, καθώς όλοι τους ήταν πρωτίστως πολύ καλοί μουσικοί. Το 2018 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, “A prelude to sorrow”, δείχνοντας ότι δεν είχαν σκοπό να μείνουν σε ένα πρώτο «μπαμ», αλλά ήθελαν και συνέχεια, για να έρθουμε στο 2021 και στο πιο κομβικό, όπως φαίνεται, άλμπουμ της καριέρας τους μέχρι τώρα, το “Curse of autumn”.
Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε πρώτη από όλα την μεταγραφή αεροδρομίου που έχουν κάνει (κάτι σαν Τζιοβάνι ή Ριβάλντο τότε ένα πράγμα), με τον ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ μου Marco Minneman (μην πούμε πάλι για το «έγκλημα» των DREAM THEATER όταν έψαχναν τον αντικαταστάτη του Portnoy) να παίρνει θέση πίσω από τα τύμπανα και σε συνδυασμό με τον Crawford να δημιουργούν ένα rhythm section πολυτελείας! Πέραν του Minneman όμως, οι Dreyer και Michael αποφάσισαν αυτήν τη φορά να δουλέψουν με συμπαραγωγό και λόγω και της συμμετοχής του πρώτου σε ICED EARTH και DEMONS & WIZARDS (έφυγε αφότου συνέλαβαν τον Schaffer), κατέληξαν στο Jon Schaffer (ICED EARTH). Και πολύ καλά έκαναν βασικά. Τόσο για αυτήν την επιλογή, όσο και για εκείνη των αδερφών Morris (μίξη ο Jim και mastering o Tom), ζωντανής ιστορίας της Αμερικανικής metal σχολής γενικότερα. Σταθεροί έμειναν μόνο στο θέμα του εξωφύλλου, όπου δικαίως εμπιστεύτηκαν για ακόμη μία φορά τον Christian Wahlin. Με αυτό το super team λοιπόν, σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της δυάδας Dreyer-Michael, το αποτέλεσμα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο να είναι πολύ καλό. Και είναι τόσο καλό!
Όσοι έχετε ξανακούσει WITHERFALL, δεν θα απογοητευτείτε ούτε με αυτό το άλμπουμ. Το αντίθετο μάλιστα. Μοιάζει λες και έχουν πάει τη μουσική τους ένα επίπεδο επάνω με τον συνδυασμό των ανθρώπων που τους πλαισιώνουν και η συνεισφορά όλων είναι εμφανής. Αυτή του Schaffer σε αρκετές μελωδικές γραμμές, αλλά και σε ενορχηστρωτικά θέματα, των αδελφών Morris στο ηχητικό αποτέλεσμα που εκπέμπει μία πολύ ωραία φυσικότητα και «δένει» τις συνθέσεις τους, αλλά και του Minneman, που έχει κάτι παιξίματα που κάνει τη μουσικότητα να βαράει ταβάνι σε στιγμές. Όσοι δεν έχετε ακούσει WITHERFALL, αυτό το άλμπουμ είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για να τους μάθετε και να κολλήσετε, γιατί στην ουσία είναι τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους στην πιο κατασταλλαγμένη και ώριμη μορφή τους. Οι NEVERMORE συναντούν τους SANCTUARY, αυτοί τους MERCYFUL FATE και από πίσω υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση θεατρικότητας στη μουσική τους, που θυμίζει σε στιγμές το (πολύ πολύ αγαπημένο μου) “Curse and chapter” (ξεκινάνε και με την ίδια λέξη) των HELL, του 2013. Πολύ λυρικότητα, μεγάλη ποικιλία σε grooves και διάθεση των τραγουδιών που πότε δίνουν «πόνο», πότε επικεντρώνονται στη μελωδία και πότε στην ατμόσφαιρα, η οποία είναι αρκετά σκοτεινή και φέρνει σε NEVERMORE των “Dreaming neon black” και “Dead heart…”, progressive αισθητική ειδικά στα (τρομερά σε στιγμές) παιξίματα, πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις με την κιθαριστική δουλειά του Dreyer να είναι top επιπέδου, είτε με παραμόρφωση είτε χωρίς στην κιθάρα του και με μπροστάρη τη ΦΩΝΑΡΑ του Joseph Michael. Ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιλέχθηκε από τους SANCTUARY σαν αντικαταστάτης του αείμνηστου Warrel Dane, καθώς πέραν του ότι έχει ένα τρομερό εύρος που του δίνει την ικανότητα να είναι το ίδιο καλός στα ψηλά και τα χαμηλά φωνητικά, πέραν του ότι μπορεί να προσαρμόσει τη φωνή του ακριβώς στις ανάγκες του εκάστοτε σημείου (γιατί σε κάθε τραγούδι έχουν και αλλαγές), είναι σαν να έχει μελετήσει τον Dane και στις μελωδικές.
Αν εξαιρέσουμε ίσως το τύπου ιντερλούδιο με ακουστική και φωνητικά “Curse of autumn” και το instrumental “The unyielding grip of each passing day” (που είναι και «πακέτο» στο δίσκο), τα οποία είναι ένα κλικ κάτω από τα υπόλοιπα, όποιο κομμάτι και να πάρεις είναι εξαιρετικό, το καθένα με το χαρακτήρα και τα στοιχεία του. Αν ακούσεις τα τρία πρώτα κομμάτια του δίσκου, “The last scar” (δικαίως πρώτο single), “As I lie awake” και “Another face”, έχεις μία πολύ καλή εικόνα για το σύνολο του δίσκου, τα στοιχεία και τη νοοτροπία του. Αν μείνεις εκεί βέβαια, θα έχεις χάσει πολλά πράγματα που υπάρχουν στα υπόλοιπα κομμάτια. Απλά παίρνεις την εικόνα.
Προσωπικές αγαπημένες στιγμές σε ένα δίσκο σχεδόν ισάξιων τραγουδιών πάντως, είναι το “Tempest” με την κατάμαυρη αισθητική του και ένα blackened riff που σκάει από το πουθενά μετά από το ακουστικό intro του (έχει και ένα απίθανο μεσαίο σημείο και πολύ ωραία ρεφρέν με τις κιθάρες να είναι εξαιρετικές), το “As I lie awake” με τα πολύ ωραία grooves και το πολύ καλό μελωδικό ρεφρέν του, η power ballad “The river”, με τους στίχους να είναι για το χαμό του πατέρα του Michael, αλλά και το mid tempo “Another face” που είναι τόσο NEVERMORE (ειδικά το τελείωμα). Αλλά αυτά είναι επιλογές μεταξύ ισάξιων ξαναλέω τραγουδιών. Ειδική μνεία στο διάρκειας 15:28 “… And they all blew away”, που είναι το τελευταίο δικό τους κομμάτι στο δίσκο (αυτός κλείνει με μία ακουστική έκδοση του “Long time” των BOSTON, που είναι απλά ΟΚ), που είναι σαν την περίληψη όλου του άλμπουμ και επίδειξη της μουσικότητας της μπάντας.
Τελευταία βάζω πολύ υψηλούς βαθμούς είναι η αλήθεια. Αλλά τι να κάνω που οι δίσκοι που παρουσιάζω είναι τόσο καλοί; Ευλογία το λες. Ειδικά σε μία εποχή που η μουσική μας δεν περνάει και την καλύτερη περίοδό της, σαφέστατα επηρεασμένη σε όλες τις εκφάνσεις της (δημιουργία, αποδοχή, ενασχόληση κόσμου) από την κωλοκατάσταση που συνεχίζουμε και ζούμε. Οι WITHERFALL κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας τους και δείχνουν ότι είναι μία τόσο μουσική μπάντα, με τόση ουσία ταυτόχρονα, που είναι κρίμα να προσπεράσει κάποιος που γουστάρει και τις μπάντες που ανέφερα πιο πάνω, αλλά και νέες μπάντες (με 3 δίσκους, νέα μπάντα είναι φυσικά) με άποψη και προοπτική, που τιμούν το παρελθόν μεν, αλλά βρίσκονται στο σήμερα δε. 3 στα 3 λοιπόν και δείχνουν ότι έχουν ακόμα να δώσουν. Απολαυστικοί…
8,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
