Ξανά στον ίδιο χώρο μέσα σε διάστημα τριών ημερών, εντελώς διαφορετικά τα συναισθήματα… Το Piraeus Club Academy, με νωπές ακόμη (αλλά και για πολύ καιρό, πίστεψέ με) τις μνήμες από το απίστευτο live των FM, άνοιξε ξανά τις θύρες του για να υποδεχτεί τη φορά αυτή όχι έναν θρύλο του παρελθόντος, αλλά ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της γενιάς του, τους Αμερικανούς WITHERFALL. Χαράς ευαγγέλια, θεωρητικά, για τους φίλους του τεχνικού, προοδευτικού power metal, αυτού που λέμε power/progressive, αμερικανικής κοπής. Θεωρητικά, ξαναλέω. Γιατί πρακτικά… τέλος πάντων, θα τα πούμε παρακάτω αναλυτικά.
Ως πρώτοι οικοδεσπότες, επί της υποδοχής, οι Έλληνες DESERT NEAR THE END. Για την ιστορία, οι πάλαι ποτέ EVENTIDE, αν σου λέει κάτι αυτό. Μπάντα των έξι συνολικά δίσκων, πέντε με το τωρινό τους όνομα και ηχητικό προσανατολισμό που έχει ουκ ολίγες φορές αποθεωθεί από τον Έλληνα οπαδό: USPM με τέρμα ICED EARTH επιρροές και δυναμικά, βαριά φωνητικά που λατρεύουν τον Matt Barlow. H διαφορά τους; Τα ουκ ολίγα thrash/death στοιχεία με τα οποία διανθίζουν το προαναφερθέν μέταλλό τους, σαφέστατα περισσότερα από τα αντίστοιχα των ICED EARTH (γιατί ok, κι αυτοί το είχαν το thrash-άκι τους στην αρχή αλλά μη ξανακούσω να τους λέμε power/thrash, όχι, δεν είναι).
Δυστυχώς, μπήκα στο club περασμένη ώρα και δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα από όσο είδα. Καθημερινή παιδιά, λυπάμαι που δεν σας πρόλαβα παρά λίγο και ζητώ συγγνώμη για αυτό. Υπό κανονικές συνθήκες και ξέροντας τις ικανότητες του group, λογικά θα έβλεπα κάτι καλό, τη δεδομένη στιγμή όμως οι DESERT NEAR THE END φαίνονταν να παλεύουν να βγουν νικητές από τη μάχη με έναν ΚΑΚΙΣΤΟ ήχο που τους έβαζε διαρκώς τρικλοποδιές. Αμφιβάλω αν άκουγαν το παραμικρό και οι ίδιοι στην σκηνή. Συνεπώς, δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, πέραν της ευχής μου για καλή συνέχεια και κάθε επιτυχία όταν βγει ο νέος δίσκος. Να ενημερώσω εδώ πως το επερχόμενο “Tides of Time” που θα κυκλοφορήσει στις 6/12, θα είναι θεωρώ μια καλή ευκαιρία να τους ξαναδούμε σε δικό τους live, σε εννοείται απείρως καλύτερες συνθήκες.
Συνέχεια με τους headliners WITHERFALL, οι οποίοι πραγματικά, έσκισαν! Μιλάμε για διαστημική απόδοση, για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της χρονιάς είτε σε ανοικτό, είτε σε κλειστό χώρο! «Μπάσιμο» με το “Tempest” από το “Curse of Autumn” (μη αναμενόμενη κίνηση, κάτι από το φετινό τους, “Sounds of the Forgotten”, θα ήταν πιο λογικό, αλλά ποιος νοιάζεται για τη λογική σε τέτοια συναυλία;), συνέχεια με “Moment of silence” και “Ode to despair” και δεν υπάρχει ούτε ένας από τους παρευρισκόμενους που να μην έχει μείνει με ανοικτό το στόμα με αυτό που βλέπει!
Ο ήχος; Ακόμη χειρότερος από πριν και ολοένα και χειρότερος όσο περνά η ώρα… Άλλος ένας «πόντος» για τη μπάντα, που έδειξε να μην πτοείται και συνέχιζε να παίζει σαν να μην συμβαίνει το παραμικρό, αλλά και σαν να μην υπάρχει αύριο! Ειδικά ο τραγουδιστής Joseph Michael, που με τα φωνητικά του απλά έκανε Ό,ΤΙ ΗΘΕΛΕ και «μεταφερόταν» από την brutal πλευρά στην εξωφρενικά high pitched σε δευτερόλεπτα! Λογικές τέτοιες αρετές, ξάδερφός του ήταν ο Dio, «σόι πάει το βασίλειο» όπως λένε! Κι όλα αυτά, κινούμενος σε κάπως… νωχελικούς ρυθμούς, εμφανώς επηρεασμένος από το κοκκινέλι που τον είχε ενθουσιάσει τόσο, σε βαθμό που δε γινόταν να αποχωριστεί το ποτήρι του! Κατάλαβες…
Ο Jake Dreyer, είναι ένας guitar hero και δε δέχομαι καμία αντίθετη άποψη. Ξέχασε όσα έκανε με τους ICED EARTH, εκεί υπήρχε ένας Jon Schaffer να τον «φρενάρει» που συγγνώμη, μα δεν τον λες και πολύ «ξύπνιο» στις εκάστοτε συνεργασίες του (η υπόθεση Di Giorgio και μόνο, φτάνει). Εδώ, ξεδιπλώνει κάθε πτυχή του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ταλέντου του και είναι το σημείο όπου ενώνονται ο Malmsteen, ο Petrucci, o Loomis και ο Broderick. Μπορείς να φανταστείς έναν κιθαρίστα που να συνδυάζει αυτούς τους τέσσερις θεούς της εξάχορδης; Αν όχι, αυτός υπάρχει, είναι ο Jake Dreyer!
Αφανής μεν, ήρωας δε κι ο μπασίστας Anthony Crawford. Έβλεπα την συναυλία με μπασίστα και εξέχον μέλος της ελληνικής σκηνής και στην ερώτησή μου πως του φαίνεται ο τύπος, δεν είχε τι να πει! Ο Anthony μάλιστα ήταν ο ένας από τους δυο, πλην του Michael, που πήραν το μικρόφωνο και μίλησαν στο κοινό. Ο άλλος ήταν ο συμπατριώτης μας Chris Tsaganeas, ο οποίος μίλησε με ειλικρινή και συγκινητικά λόγια για το πόσο ευτυχής ένιωθε που επιτέλους έπαιζε στην πατρίδα του. Τα σπαστά του Ελληνικά ακούστηκαν «ζεστά» στα αυτιά μας και το χειροκρότημα ήταν κάτι που τον έκανε να κοκκινήσει από ντροπή! Last but not least, o Gerry Hirshfeld. Πλήκτρα, κιθάρα, δεύτερα φωνητικά, ένας άτυπος δεύτερος frontman που όλες οι μπάντες αυτού του στυλ, θα τον ήθελαν στο roster τους!
Οι WITHERFALL «την ίδρωσαν τη φανέλα». Μπορεί να ακούσαμε (τρόπος του λέγειν) μόλις έντεκα τραγούδια μέσα στα περίπου ογδόντα λεπτά που κράτησε η εμφάνισή τους, ωστόσο ήταν τραγούδια από όλες τους τις κυκλοφορίες, κατά βάση μακροσκελή, παιγμένα όλα με τρόπο εξαίσιο. Και κάτι ακόμη: Έτσι όπως αυτά είναι γραμμένα και έτσι όπως παίζει η μπάντα, δε νομίζω να μπορούν πολλοί εκεί έξω να ανταποκριθούν σε τέτοιες απαιτήσεις! Μιλάμε για πραγματικά ακραίο metal, που βάζει κάτω πολλούς θεωρητικά ακραίους, οι οποίοι στην πράξη είναι τόσο επικίνδυνοι όσο ένα τσαντισμένο Στρουμφάκι.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια «σούμα» και να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς. Όσον αφορά τον ήχο, δεν περίμενα με τίποτα τέτοιο χάλι και σίγουρα δε φταίει το Piraeus Club Academy ως χώρος. Οι FM έπαιξαν μόλις τρεις μέρες πριν στο ίδιο μέρος και είχαν έναν ήχο απίστευτο, λες και έβγαινε από CD. Νομίζω έγινα κατανοητός. Ως προς τους WITHERFALL τώρα, γίναμε μάρτυρες μιας σπουδαίας εμφάνισης. Εκεί εντοπίζεται και το δεύτερο αρνητικό της βραδιάς, η απογοητευτική προσέλευση του κόσμου…
Δεν θέλω να κάνω υποδείξεις. Δεν μου αρέσει και δεν είναι σωστό. Ούτε κουμάντο μου αρέσει να κάνω, στα γούστα και στις προτεραιότητες του καθενός. Μα είναι στ’ αλήθεια κρίμα, η καλύτερη (και το τονίζω αυτό), μπάντα αυτήν την στιγμή σε ένα ολόκληρο ιδίωμα, να έχει τόσο λίγο κόσμο από κάτω, την ώρα που παίζει. Πού είναι οι οπαδοί του power, του progressive, του neoclassical; Δε γεμίζουν έναν χώρο 350 ατόμων; Τι έφταιξε, κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά… Η επιλογή της ημέρας, έπαιξε ρόλο. Καθημερινή γαρ. Το ότι γενικά σαν κοινό δεν είμαστε ιδιαίτερα ανοικτό και προτιμούμε να ακούμε τα ίδια και τα ίδια που ακούγαμε στο σχολείο, κι αυτό γνωστό είναι. Δεν μας αρέσει να ψάχνουμε το νέο, το καινοτόμο, αυτό που βρίσκεται πίσω από τις κουρτίνες του (πολύ) mainstream.
Για τον λόγο τούτο, γυρνάμε την πλάτη σε μπάντες σαν τους WITHERFALL. Και όταν μετά από κάποιο διάστημα αυτές γίνονται γνωστές, οι πενήντα, εκατό άνθρωποι που τους είδαν, γίνονται ως διά μαγείας χίλιοι, αν διαβάσεις το ελληνικό Facebook. Σαν την συναυλία του Rory στη Φιλαδέλφεια, όπου πρέπει να είχε 100.000 θεατές όχι, αλλά κατάλαβες. Ας είναι. Οι λίγοι τυχεροί που βρεθήκαμε στο Piraeus Club Academy, θα έχουμε να λέμε για την εκπληκτική τους εμφάνιση. Ελπίζω μόνο, να μην ήταν η πρώτη και τελευταία… κάτι που πολύ το φοβάμαι, για να είμαι ειλικρινής.
SETLIST: 1. “Tempest” 2. “Moment of silence” 3. “Ode to despair” 4. “They will let you down” 5. “Portrait” 6. “Insidious” 7. “Where I begin?” 8. “Shadows” 9. “Nobody sleeps here…” 10. “Vintage” 11. “Ceremony of fire”
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: mymlivestories / Rock Overdose
