a
Δεύτερος δίσκος μόλις μέσα σε ένα χρόνο για τους Καλιφορνέζους power metallers, μετά το ντεμπούτο τους “Nocturnes and Requiems”. Οι WITHERFALL έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση στον ευρύτερο χώρο με εκείνο το άλμπουμ, τόσο μουσικά, καθώς παρουσίασαν ένα εξαιρετικό τεχνικό power metal υλικό, όσο και με την δυσάρεστη πραγματικά ιστορία του θανάτου του ικανότατου drummer τους Adam Sagan ο οποίος απεβίωσε στα 36 του χρόνια, ενώ ολοκληρωνόταν το “Nocturnes…”. Φέτος λοιπόν, με τον Steve Bolognese υπεύθυνο της «ατμομηχανής», φιλοδοξούν να κάνουν το δύο στα δύο και να εδραιώσουν το όνομά τους στα κορυφαία του είδους.
Ακούγοντας το “A Prelude…”, αυτόματα καταλήγεις σε διάφορα, αβίαστα συμπεράσματα. Καταρχάς, ας μιλήσουμε για τον Jake Dreyer, που μαζί με τον Fili Bibiano συνδυάζονται υπέροχα στις κιθάρες. Απορώ πραγματικά με τον Jon Schaffer των ICED EARTH. Δεν γίνεται να έχεις έναν τέτοιο παίκτη στη σύνθεσή σου, και να τον οριοθετείς στα δικά σου, χαμηλά τεχνικά standards. Άστον ελεύθερο, δώσε του χώρο και δεν θα βγεις χαμένος. Τώρα βέβαια, είχες Di Giorgio και Christy για ένα φεγγάρι και τους θεώρησες «λίγους και μη ξεχωριστούς» για την μπάντα σου, τι να λέμε τώρα. Ο Jake λοιπόν, τεχνικότατος, ευφάνταστος, αναμειγνύει στο στυλ του διάφορους γνώριμους ήχους καταλήγοντας σε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα το οποίο μπορεί να μην είναι πρωτότυπο, αλλά διακατέχεται από ζηλευτή ποιότητα. Οι κιθάρες των WITHERFALL αποτελούν σίγουρα το ένα από τα δύο μεγάλα ατού τους. Το άλλο, είναι ο…
… Joseph Michael στα φωνητικά. Ρεσιτάλ ερμηνείας, με συνεχείς εναλλαγές σε οκτάβες, χροιά, συναίσθημα. Θα ακούσεις από «μοχθηρά», εντελώς «evil» φωνητικά, μέχρι «θεόρατες» ερμηνείες, με ιδιαίτερη έμφαση να δίνεται, και σωστά, στις μεσαίες δυναμικές. Για ποιο λόγο; Μα διότι είναι τέτοιος ο όγκος και η δύναμη του “A Prelude…”, που δεν γίνεται να υπάρξει διαφορετική προσέγγιση στα φωνητικά. Έκανα και μία σκέψη… «Τοποθέτησα» τον ακμαίο Dane σε αυτόν εδώ το δίσκο, όπως επίσης «τοποθέτησα» τον Michael στο τελευταίο SANCTUARY (live τα πηγαίνει εξαιρετικά έτσι κι αλλιώς) ή ακόμη καλύτερα στον δίσκο των CONTROL DENIED. Τι θα ακούγαμε, πόσο ταιριαστοί θα ήταν. Μπα, άστο, τελικά είναι τόσα τα «αν», που καλύτερα να μη τα σκεφτόμαστε, δεν οδηγεί πουθενά κάποιες φορές.
Πίσω στον δίσκο ο οποίος έχει στοιχεία από όλη την αφρόκρεμα των Η.Π.Α. Όχι οπαδέ των MACHINE HEAD και PANTERA, έγραψα «την αφρόκρεμα». Τη πραγματική. Την ορθόδοξη. Τους SANCTUARY, NEVERMORE και DEATH (NAI) που ηγούνται των επιρροών, ακολουθούν από κοντά οι SAVATAGE και οι CRIMSON GLORY οι οποίοι συμβάλλουν τα μέγιστα στο τομέα της «ατμόσφαιρας» και οι TITAN FORCE για το λυρικό σημείο το οποίο συμβαδίζει σε μια progressive οδό. Και σαν να μην έφταναν αυτά, διάσπαρτα ακούμε thrash και black στοιχεία (blast beats) που ανοίγουν ακόμη περισσότερο τους ήδη ανοικτούς ορίζοντες της μπάντας και την καθιστούν ιδιαίτερα ελκυστική.
Με τα 11λεπτα έπη “We Are Nothing” (το «ήπιο» μέρος στη μέση αξίζει Oscar, μιλάμε για ανατριχιαστικό σημείο) και “Vintage” να βρίσκονται στην αρχή και στο τέλος και τρομερές στιγμές σαν τα “Moment of Silence” και “Maridian’s Visitation”, το νέο πόνημα των WITHERFALL διατυμπανίζει πως ο όρος «κορεσμός» δεν θα συμβαδίσει ποτέ με το λατρεμένο ιδίωμα που ονομάζεται U.S power. Αυτά είναι για τις ευρωπαϊκές «τσιχλόφουσκες» που έχουν μείνει στο 1997 και αρνούνται να δουν πέραν της μύτης τους. Πρόοδος, πίστη σε βασικές αρχές, θέληση για μεγάλα πράγματα και περίσσιο ταλέντο. Αυτοί είναι οι WITHERFALL και το “A Prelude To Sorrow” είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς. ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ.
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
