Τους αγαπάμε τους WITHERFALL εδώ στο Rock Hard. Από το 2017 μας απασχολούν με τον πλέον θετικό τρόπο και δε βλέπω αυτό να αλλάζει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Το “Nocturnes and Requiems” ήταν παραπάνω από εντυπωσιακό για ντεμπούτο, το “Prelude to sorrow” έκανε ένα ζηλευτό “back to back” και το “Curse of Autumn” διέλυσε κάθε υποψία «ξεφουσκώματος», ως το τρίτο και καλύτερο όλων. Μέχρι τώρα, γιατί το “Sounds of the forgotten”, αν είναι δυνατόν, έρχεται να το ξεπεράσει! Διάβασε παρακάτω, θα στα εξηγήσω όλα «με το νι και με το σίγμα».
Θα ξεκινήσω από κάτι που είναι όντως εντυπωσιακό και ίσως καινοτόμο. Από τις δέκα συνθέσεις του album, οι WITHERFALL έχουν ανεβάσει στο κανάλι τους στο YouTube, ως επίσημα ολοκληρωμένα video clips (όχι lyric), τις οκτώ! Άφησαν εκτός μόνο τα δύο ιντερλούδια. Με τον τρόπο αυτό, θέλουν να παρουσιάσουν και οπτικά το άκρως πεσιμιστικό και «θυμωμένο» concept τους, προϊόν κι αυτό, όπως και τόσα άλλα, των δύσκολων και πιεστικών ημερών της covid περιόδου. Δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο με κάποια άλλη μπάντα ή κάποιον άλλον καλλιτέχνη! Ίσως ο Φράγκος και ο Νίκας, που κρατούν πολύ μεγαλύτερο αρχείο από μένα (ναι, ισχύει, υπάρχουν και σπαστικότεροι εμού), να θυμούνται κάτι αντίστοιχο. Εγώ πρώτη φορά το συναντώ και μπορώ να πω πως το βρήκα πανέξυπνο.
Βέβαια, όσο καλές κι αν είναι οι ιδέες του marketing και όσα κόλπα και τερτίπια να χρησιμοποιήσει κάποιος δεν έχουν καμία σημασία, αν η μουσική δεν είναι καλή. Και εδώ, οι Αμερικανοί παίζουν τα ρέστα τους στο μεγάλο τραπέζι της έμπνευσης. Ως “dark melodic metal” περιγράφουν οι ίδιοι τη μουσική τους και ναι, είναι εύστοχος ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Επειδή όμως ουδέποτε μου άρεσε να είμαι γενικόλογος όσον αφορά τέτοιες περιγραφές, θα παρακάμψω, θα προσπεράσω το συγκρότημα (sorry guys!) και θα σου δώσω τη δική μου, περισσότερο συγκεκριμένη, περιγραφή, υπό την προϋπόθεση πως ανασηκώνεις τους ώμους δηλώνοντας άγνοια. Ενημερώνω λοιπόν πως οι WITHERFALL παίζουν ένα καταπληκτικό power/progressive metal, όντως θεοσκότεινο, με μια ιδιαίτερη (neo) classical αλλά και extreme (!) προσέγγιση.
SYMPHONY X, NEVERMORE, KING DIAMOND, CONTROL DENIED, DREAM THEATER, power metal «σφύρες» που ισοπεδώνουν τα πάντα, progressive στην ουσία του κι όχι για το θεαθήναι, power ballads, blastbeats και thrash/death «αλατοπίπερο»… Αυτό είναι το εξαιρετικό χαρμάνι των WITHERFALL! O Jake Dreyer έχει καταφέρει να κάνει δικό του μέρος της μαγείας των Yngwie Malmsteen, Michael Romeo, Chuck Schuldiner, Andy LaRocque και Jeff Loomis και με αυτό, να φτιάξει το δικό του ύφος. Απίθανη απόδοση, πραγματικός, ουσιαστικός guitar hero. Ο τραγουδιστής – φαινόμενο Joseph Michael, ερμηνεύει με απίστευτο πάθος, αλλάζοντας τη φωνή του όπως και όποτε θέλει. Αν υπήρχαν οι CONTROL DENIED, είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως αυτός θα ήταν ο τραγουδιστής τους. Τσιρίδες, growls, κάθε είδους συναίσθημα, κάθε είδους χροιά, τα πάντα θα βρεις στις ερμηνείες του!
Σε ακόμη ένα show εκνευριστικής τελειότητας, τα «χταπόδια» Anthony Crawford και Marco Minnemann, στην τελευταία τους παράσταση ως δίδυμο στο group, μιας και ο Marco αποχώρησε μετά τις ηχογραφήσεις. Είμαι σίγουρος πως ο νέος drummer, ο δικός μας Chris Tsaganeas (βεβαίως βεβαίως – συγγνώμη μα δε γινόταν να μην το γράψω αυτό, με τέτοιο επίθετο) θα καλύψει απόλυτα το κενό. Extra νέο μέλος, ο πολυοργανίστας Gerry Hirschfeld, υπεύθυνος για την κινηματογραφική ατμόσφαιρα του δίσκου, χείρα βοηθείας στις ενορχηστρώσεις, δε διστάζει να προσπαθήσει και β’ φωνητικά, με επιτυχία, οφείλω να ομολογήσω! Αν του δοθεί επιπλέον «χώρος», τούτος ο μουσικός έχει πολλά να δώσει.
Πιότερο όλων, με τα δικά μου, προσωπικά κριτήρια, με κέρδισε η επιθετικότητα των “They will let you down” και “Insidious” και ο λυρισμός των “Where do I begin”, “Ceremony of fire” και “Sounds of the forgotten”. Θα σε προτρέψω όμως να ακούσεις το album προσεκτικά και να προσπαθήσεις να διαλέξεις κι εσύ την αγαπημένη σου σύνθεση. Με κάθε ακρόαση, ο αγώνας μεταξύ τους θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος και συ, εκτός του ότι θα παιδευτείς πολύ για να δώσεις το βραβείο της πρώτης θέσης, όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύπτεις.
Με το “Sounds of the forgotten” οι WITHERFALL πέτυχαν ένα μικρό θαύμα. Κάθε πήχης ξεπεράστηκε και κάθε προηγούμενη δισκογραφική τους απόπειρα, είναι κατώτερη και χάνει σε κάθε σύγκριση. Με το “Sounds of the forgotten”, το power metal που λατρεύουμε, έρχεται εις γάμου κοινωνίαν με το progressive που μας λείπει. Με το “Sounds of the forgotten”, το metal ως ολότητα, αποθεώνεται. Τί μουσική, τί ήχος, τι άλμπουμ… τι μπάντα!
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
