Αυτή η μπάντα είναι άξια θαυμασμού, ασχέτως σε ποιους αρέσει και σε ποιους όχι. Εξαιρετικοί μουσικοί, χωρίς κανέναν μα κανέναν περιορισμό εδώ και χρόνια, μία χαρισματική (η πλέον χαρισματική –προσωπικά- στο συνολικό πακέτο, φωνή/σύνθεση/στίχοι/τρέχω και το μαγαζί) τραγουδίστρια που δεν είναι εκεί απλά για να τραγουδάει πράγματα άλλων και ένα σχήμα που με σταθερά βήματα και χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στο «αφού πέτυχε ας ξανακάνουμε το ίδιο» κατάφερε και ανέβηκε δικαίως στην κορυφή του χώρου τους. Και μπορεί δίσκο με το δίσκο να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον πιο αμιγώς metal χώρο ηχητικά, όμως η αποδοχή τους σε αυτό το κοινό είναι εκεί. Το να πειραματίζεσαι, να αλλάζεις εντυπωσιακά πολλές φορές τον ήχο σου και να μη σε «παρατάνε» οι (πολυάριθμοι) οπαδοί σου, δείχνει το λιγότερο ταλέντο. Τα προσωπικά γούστα είναι άλλο πράγμα, το έχουμε πει άπειρες φορές.
Η αλήθεια είναι ότι μία φορά με έχουν απογοητεύσει (για τα δεδομένα τους) δισκογραφικά και αυτή ήταν με την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ τους, “Hydra”. Eπομένως είχα αρκετές αμφιβολίες και για το νέο, 7ο άλμπουμ τους, που ακούει στο όνομα “Resist”. Όμως τελικά, μέσα στο περίεργο τοπίο του, το “Resist” είναι μία χαρά.
Η αγάπη της Sharon Den Adel για την pop και electro μουσική είναι γνωστή. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι μετά το burnout που έπαθε και τα όσα προβλήματα αντιμετώπισε η κοπέλα και τελικά ξεπέρασε, το πρώτο δημιουργικό πράγμα που έκανε, ήταν η κυκλοφορία του σόλο άλμπουμ της, “My indigo”, που είναι καθαρά indie pop ήχου. Όμως οι WITHIN TEMPTATION ήταν και είναι το «σπίτι» της και εκεί επέστρεψε αφού ξαναπάτησε τα πόδια της.
Στο “Resist” οι Ολλανδοί είναι σαν να μπλέκουν το προσωπικό project της Sharon με τον ήχο που έχουν υιοθετήσει κυρίως στα δύο τελευταία άλμπουμ τους. Πολλές pop αισθητικής μελωδίες, κάτι που είχαν βέβαια, όμως εδώ με αντίστοιχη ενορχήστρωση πολλές φορές και σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι παλαιότερα, electro και indie περάσματα, ατμοσφαιρικός ήχος, mid tempo τραγούδια στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εναλλαγές από πιο «άδεια» και ατμοσφαιρικά σημεία σε πιο ζωντανά και ηλεκτρικά, μία dark αισθητική σε όλο το άλμπουμ, λιγότερη βάση στα συμφωνικά μέρη που ξέραμε, τα οποία «παρεμβαίνουν» όποτε χρειάζεται για να δώσουν το κάτι περισσότερο και πιο πομπώδες και περισσότερος χώρος για τη φωνή της Sharon που για ακόμη μία φορά κάνει τρομακτική δουλειά. Η γυναίκα έχει ταλέντο στο να γράφει ωραίες μελωδίες, πολλές ωραίες μελωδίες και φυσικά να τις ερμηνεύει με την ιδιαίτερη και σαγηνευτική χροιά της. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το άλμπουμ ακούγεται σαν “WITHIN INDIGO” και να είναι μέσα, αλλά όχι απόλυτα και θα το αδικούσε σε σημεία. Υπάρχουν πολλές rock/metal επικαλύψεις σημείων και μελωδιών που θα μπορούσαν πχ να είναι και της Lady Gaga (μου ήρθε στο μυαλό αρκετές φορές ακούγοντας το δίσκο), όμως διατηρώντας με κάποιο τρόπο τον ήχο των WITHIN TEMPTATION. Είπαμε. Αυτοί οι τύποι και η τύπισσα ότι και να κάνουν, καταφέρνουν και το κάνουν δικό τους. Και το άλμπουμ βγάζει ένα σοβαρό χαρακτήρα, αν σας βγάζει νόημα η λέξη. Ίσως και επειδή αυτή τη φορά επέλεξαν και στιχουργικά να ασχοληθούν με πράγματα που δεν είχαν πολυκάνει στο παρελθόν, όπως την πολιτική, την εποχή που ζούμε, τη μαζοποίηση του κόσμου.
Το ωραίο με το “Resist”, είναι ότι το βάζεις να παίζει και περνάει πολύ ευχάριστα η ώρα ακούγοντάς το. Ακούγοντάς το πιο προσεκτικά, υπάρχουν τραγούδια διαφόρων ταχυτήτων. Στην πρώτη ανήκει σίγουρα το “The reckoning” με τη συμμετοχή του Jacoby Shaddix (PAPA ROACH), που έχει και το πολύ ωραίο ρεφρέν που περιμένεις από τους W.T. και είναι πιο “rock/metal” από αρκετά, το “Raise your banner” με τον Anders Friden (IN FLAMES) με επίσης πολύ ωραίο ρεφρέν και ωραία ενορχήστρωση, το “Firelight” με τη συμμετοχή του Jasper Steverlinck (ARID), που θυμίζει μέχρι και new age ή dark folk/pop αλλά σε κολλάει, το “Mad world” που groove-άρει και είναι τίγκα pop, αλλά κολλητικό και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Trophy hunter” (προσωπικό αγαπημένο) που μπαίνει πιο «βαρύ», έχει τα πιο ατμοσφαιρικά και ζωντανά σημεία του, ένα πολύ καλό ρεφρέν και μία Αμερικανίλα στον ήχο του. Τα υπόλοιπα 5 κομμάτια είναι απλά ένα σκαλί πιο κάτω, έχοντας τα σκαμπανεβάσματά τους ποιοτικά. Όμως στο σύνολο και τη ροή του δίσκου, τα πράγματα κυλάνε μία χαρά.
Δεν εντυπωσιάζει το “Resist”, τουλάχιστον όχι όπως άλλα άλμπουμ τους. Δεν είναι ούτε “Enter” (επιμένω στον υπεραδικημένο δίσκο τους), ούτε “Silent force”, ούτε “The unforgiving” που δεν ήξερες ποιο κομμάτι πχ θα γίνει χιτ και στο τέλος ήταν πολλά αυτά. Ο χρόνος βέβαια θα δείξει και για αυτό το δίσκο ποια θα τον πάρουν από το χεράκι, αφού ήδη τραγούδια όπως το “Raise your banner” ή το “In vain” δείχνουν ικανά γι’ αυτό, σύμφωνα με το γιουτούμπι. Όμως, μας δείχνει μία ακόμα πιο pop αισθητική της, μπασταρδεμένη με κλασικά στοιχεία της και εκμεταλισμένη στο δικό της βαθμό, που λειτουργεί, γιατί έχει αυτήν την τόσο ωραία ατμόσφαιρά και φυσικά πολλές ωραίες μελωδίες, που σε κάνουν να το γουστάρεις. Ωραίος δίσκος. Δεν θα βγεις στους δρόμους με το μποξεράκι με τα χελωνάκια ουρλιάζοντας από χαρά ότι “η αλήθεια κρύβεται στους WITHIN TEMPTATION”, όμως θα το ακούσεις αρκετές φορές. Και στο τέλος θα ανέβει ακόμα περισσότερο. Αυτό.
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
