Έχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να πιστεύω ότι αχνοφαίνεται η στιγμή θα αποδοθεί δικαιοσύνη εντός της μεταλλικής κοινότητας… Έχω συμβιβαστεί λόγου χάριν με την ιδέα πως οι WOLF όσα άλμπουμ και να θέσουν σε κυκλοφορία, ότι προώθηση και αν τύχουν από την εκάστοτε δισκογραφική τους, θα παραμείνουν μία ειλικρινής και τίμια μπάντα με συνέπεια και αφοσίωση στο έργο τους. Ως εκεί. Και πάλι όμως… Δεν μου αρκεί… Απορώ και εξίσταμαι πάμπολλες φορές με το σινάφι μας. Που αποθεώνει τριτοτέταρτες ρέπλικες και βάζει “πάγο” σε όσους μπορεί να μην πρωτοτυπούν μεν αλλά εδώ και μια εικοσαετία και βάλε δισκογραφούν ανελλιπώς και προοδεύουν διαρκώς συνθετικά αλλά και εκτελεστικά. Και στην περίπτωση των Σουηδών, έχουμε πέσει σε φοβερή περίπτωση. Έχουν κλείσει τα αυτιά τους σε μόδες και πανηγύρια εντός των τειχών και παράγουν ευθυτενές, καθαρόαιμο heavy metal υψηλών οκτανίων. Και βλέποντας πως πολλοί –επαναλαμβάνω, εντός των τειχών- σφυρίζουν αδιάφορα, προσπερνώντας με έπαρση και αλαζονεία δίσκους συνώνυμα της διαχρονικότητας και της πεμπτουσίας της μουσικής μας στηρίζοντας αλεξιπτωτιστές –ενδεικτικά αναφέρω τα “Evil star”, “The black flame”, “Ravenous”, “Devil seed” και από τις δύο περιόδους τους- θλίβομαι βαθύτατα…
Την ίδια στιγμή βέβαια και επειδή η τσαντίλα ανεβάζει επικίνδυνα ρυθμούς, φροντίζω να ρίχνω τους παλμούς με την κλασική ρήση “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”… Και δικαιολογώ αυτό που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι συμβαίνει. Την αδικία… Επειδή όμως είναι σίγουρο πως άκρη δεν θα βγει και η ζωή θα εξακολουθεί να κυλά στους γνώριμους της ρυθμούς στον πλανήτη heavy metal, ας ανοίξουμε το κεφάλαιο “Shadowland”. Το δεύτερο άλμπουμ με το ίδιο line up όπως μας είχε συστηθεί με την ανάληψη των καθηκόντων σε μπάσο και τύμπανα από νέα μέλη μεν, εμπειρότατους μουσικούς δε (με συμμετοχή σε μπάντες όπως οι King Diamond, HAMMERFALL, TREAT, DARK ILLUSION, LION’S SHARE), έρχεται να σβήσει την “ανορθογραφία” του “Feeding the machine”, που περισσότερο δίχασε παρά συσπείρωσε το fan base της τετράδας… Μία “γκρίζα” σελίδα στο ενεργητικό τους, που δεν στάθηκε όμως ικανή να αποτρέψει το αυτονόητο. Πως οι WOLF τους αδιαμφισβήτητου ηγέτη τους κιθαρίστα/τραγουδιστή Niklas Stalvind θα ανέκαμπταν αργά ή γρήγορα. Και το έπραξαν με πάταγο. Διαλύοντας κάθε πιθανή και απίθανη ενδόμυχη σκέψη που μας γυρόφερνε πως είχε έρθει προφανώς η ώρα για τους Σουηδούς να αναπροσαρμόσουν ορισμένες από τις παγιωμένες συνθετικές τους πρακτικές. Το “Shadowland” όμως λειτουργεί εν είδει οδοστρωτήρα. Δίχως να αποτελεί το απαύγασμα της πολυετούς πορείας τους, κατορθώνει να ηχεί τόσο σύγχρονο και ελκυστικό, τόσο κλασικό αλλά και τόσο φιλόδοξο ταυτόχρονα…
Προφανώς και η δυναμική του κουαρτέτου είναι μη συζητήσιμη. Το νιώθεις, το ακούς και κατ’ επέκταση το απολαμβάνεις. Με μια παραγωγή ζεστή και πλούσια σε ηχοχρώματα, με κάθε μέλος χωριστά να καταθέτει το ταλέντο, την εξυπνάδα, τις επιρροές και την ίδια του την ψυχή και που δίνει την δυνατότητα στον Stalvind σε αγαστή συνεργασία με τον Simon Johansson των MEMORY GARDEN να εξαπολύσουν riffs και solos κατά ριπάς και ένα σύνολο έντεκα κομματιών – ωδές στην ανόθευτη υπόσταση του metal όπως το μάθαμε από τους παλαιούς! Και καταγράφουμε… Το “Dust” με τα καθηλωτικά του τεχνικά μέρη, το break στο δεύτερο μισό του “The time machine”, τα riff “χταπόδια” και τα αλλεπάλληλα solos στο “Evil lives”. Την βουτιά στο παρελθόν με το συγκινητικό “Seek the silence”, τον θρίαμβος της απλότητας μέσα από το ομώνυμο, την κιθαριστική πανδαισία στο “The ill-fates Mr Mardrake”. Αλλά και την “βαρβατίλα” του “Into the black hole” και τον ιδανικό επίλογο όπως καταγράφεται στο μελωδικότερο όλων “Trial by fire”… Δίσκος γροθιά στο στομάχι και σημείο αναφοράς για την χρονιά που διανύουμε. Παιγμένο από μεταλλάδες για μεταλλάδες! “Κορεκτίλα”, αυτοσυγκράτηση, ψύχραιμες προσεγγίσεις και λοιποί συγγενείς ας πάνε περίπατο προς Ανδρομέδα μεριά… Εδώ έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά με πυρακτωμένο heavy metal the Swedish way!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
