Γερμανικού ήχου το ανάγνωσμα σήμερα. Στο παρόν κείμενο, μας συστήνονται οι Γερμανοί WOLFCHANT, κινούμενοι στο χώρο του ακραίου ήχου με τα έντονα folk στοιχεία, αλλά και με αρκετές μελωδίες. Δεν ξέρω τι να περιμένω από τέτοια είδη να σας είμαι απολύτως ειλικρινής, μια και δεν είναι 100% το στοιχείο μου συνήθως (χωρίς προφανώς να είμαι αρνητικά προδιατεθειμένος, αλίμονο!). Ας δούμε τι θα μας βγει. Οι WOLFCHANT, έχουν άλλες 6 studio δουλειές, ξεκινώντας από το 2005, δείγμα μιας άκρως εργατικής μπάντας αν μη τι άλλο. Αρχές Απριλίου λοιπόν, κυκλοφόρησε ο δίσκος υπ’ αριθμόν επτά, με τίτλο “Omega: bestia”, και ντεμπούτο τους με την Reaper ως τη δισκογραφική τους στέγη.
Από το μπάσιμο του ομώνυμου ιντερλούδιου, στη συνέχεια του “Komet” με στίχους στα Γερμανικά, έρχομαι αντιμέτωπος με ένα μείγμα melodeath και power metal με έντονο folklore στοιχείο. Μια μίξη WINTERSUN και ELUVEITIE κατά προσέγγιση, μείον τις πολλές ορχήστρες των πρώτων. Αποτέλεσμα κατεξοχήν “Βόρειο”, όχι ωστόσο Φινλανδικό/Σουηδικό όπως θα το περίμενα αν μου έκλειναν τα μάτια και μου έλεγαν να μαντέψω από που είναι. Κάτι που είναι σαφέστατο στο πολύ καλό ρεφρέν του “Into eternal darkness”, που κάνουν κουμάντο τα φοβερά καθαρά φωνητικά, απογειώνοντας το κομμάτι.
Το “Im zeichen des tiers”, αφήνει χώρο στο μπάσο να ακουστεί, στα πολύ ωραία κοψίματά του, με μια πολύ ωραία μελωδία στο ρεφρέν. Μια εισαγωγή αλά CHILDREN OF BODOM μας επιφυλάσσει το ντουέτο “Die geist und die dunkelheit”/”Bestie” που επαναφέρει τη βία στον δίσκο στα γρήγορά του ξεσπάσματα, και τα εντυπωσιακά solos. Άλλη μια Φινλανδική μπάντα εμφανίζεται στον ήχο των WOLFCHANT, οι σπουδαίοι AMORPHIS, μια και η μελωδία της εισαγωγής του “Jager der Nacht” όσο και του “Out in the dark”, παραπέμπουν ευθέως εκεί, προτού στο μεν πρώτο ξεσπάσει βίαια στο κουπλέ του κομματιού, στο δε δεύτερο διατηρήσει ένα μεσαίων ταχυτήτων tempo. Θα το έλεγα πιο “ραδιοφωνικό” με μια καλή έννοια, με το μελωδικό ρεφρέν, να είναι ιδανικό για single. Τέλος, το “The flame” συνδυάζει το ραδιοφωνικό συναίσθημα με το πιο βίαιο στοιχείο, καταλήγοντας στα πλήκτρα που ανοίξανε το κομμάτι, να μένουν μόνα τους στα τελευταία δευτερόλεπτα, και να ρίχνουν με όμορφο τρόπο τους τίτλους τέλους στο “Omega: bestia”
Ένα καλό αποτέλεσμα από τους WOLFCHANT εν τέλει, οι οποίοι δείχνουν πως αποτελούν μια μπάντα που αξίζει να ασχοληθούν, αν δε το έχουν κάνει ήδη οι θιασώτες και σεσημασμένοι οπαδοί του είδους. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ο βαθμός ενδεικτικός, και καλείστε να προσθέσετε/αφαιρέσετε σε σχέση με τη πρότερη δισκογραφία της μπάντας ή/και σύμφωνα με τα γούστα σας.
7,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
