Αρχές Μαρτίου κυκλοφόρησε το νέο πόνημα των WOLFEART, μπάντας του Φιλανδού multi-instrumentalist Tuomas Saukkonen, το οποίο θα φέρει το τίτλο “Tyhjyys”. Πρόκειται για τη τρίτη κατά σειρά δισκογραφική δουλειά της μπάντας μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο “Winteborn” και το αρκετά καλό διάδοχο του, “Shadow world”. Ο Saukkonen στο “Tyhjyys”, συνεχίζει να πορεύεται με το ίδιο (σοκ!) line up, που είχε και στο προηγούμενο άλμπουμ.
Ο δίσκος μας συστήνεται με το intro “Shores of the lake Simpele” και μας «βάζει» νοερά σε μια παγωμένη μελωδική ατμόσφαιρα, η οποία διέπει όλο τον δίσκο. Ακολουθεί το “Boneyard”, το οποίο έχει επιλέξει η μπάντα για το πρώτο της videoclip, το οποίο κυκλοφόρησε πριν σχεδόν δύο μήνες. Πομπώδη πλήκτρα στο background, επική εισαγωγή και black metal ξέσπασμα, πριν γυρίσει σε ποιο melodeath φόρμες. Στο ίδιο μοτίβο και το “World of fire”, αν και εδώ κυριαρχεί το melodeath στοιχείο. Το συγκεκριμένο κομμάτι μου φέρνει στο μυαλό OMNIUM GATHERUM. Το “The flood” που ακολουθεί, είναι αργό κομμάτι με αρκετή κλασική κιθάρα. Το πρώτο μισό του κομματιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η κορύφωση του είναι πραγματικά από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Επιστροφή στις ταχύτητες, με το “The rift”, το οποίο είναι το πιο πωρωτικό τραγούδι του άλμπουμ, με πολύ ευφάνταστη lead κιθάρα. Στα ίδια μα πιο αργά επίπεδα και το “Call of the winter”, με τη lead να έχει το πρώτο λόγο, ενώ στο κλείσιμο, η δίκαση και οι γέφυρες στα ντραμς σου απογειώνουν τη πώρωση. Στο “Dead white”, μένει μόνο το επαναλαμβανόμενο lead riff, αφού το υπόλοιπο κομμάτι δε προσφέρει κάτι το ιδιαίτερη. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο τραγούδι, αργόσυρτο κατά το πλείστον και μελωδικότατο, με επική διάθεση.
Το “Tyhjyys” γενικά φέρνει στο μυαλό αρκετά τους συμπατριώτες της μπάντας INSOMNIUM, αλλά και λίγο από το riff-άτο melodeath των OMNIUM GATHERUM. Συγκριτικά με τους προκατόχους του, μάλλον είναι πιο κοντά στο “Shadow world” του 2015, ίσως λίγο πιο επιθετικό.
Εν κατακλείδι, είναι ένας σχετικά καλός δίσκος, κοντά στα επίπεδα του προηγούμενου δίσκου, αλλά μακριά από το “Winterborn”, το οποίο και μετά από αυτή τη δουλειά, είναι κατ’ εμέ ότι καλύτερο έχει βγάλει η μπάντα και πάλι λόγω λυρικότητας συνθέσεων. Αν συνεχίσουν έτσι, πιστεύω ότι απλά ο υπερταλαντούχος Tuomas έχει έλθει σε τέλμα έμπνευσης συνθέσεων.
7/10
Γιώργος Δρογγίτης
