2 Απριλίου, 2020 – 09:30
Με τον Tuomas Saukkonen, ένα πράγμα δεν είναι διαπραγματεύσιμο και αυτό είναι η παραγωγικότητα του. Η συχνότητα κυκλοφορίας νέων άλμπουμ διατηρείται σε πολύ κοντινά χρονικά διαστήματα και μάλιστα φέτος, εκτός από το “Wolves of Karelia” που διαδέχεται το “Constellation of the black light” στους WOLFHEART, προηγήθηκε το πολύ καλό “Waves” (την παρουσίαση του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ, από τον αγαπητό κ. Δρογγίτη), με το οποίο στην ουσία αναβίωσε τους DOWN OF SOLACE.
Ο Saukkonen, φανερώνει ότι είναι ένας ανήσυχος καλλιτέχνης και αυτό που θέλει να βγάλει μουσικά, ανάλογα με τα κέφια του και το πως αισθάνεται, είναι μάλλον και ο λόγος που δημιουργεί και διαλύει τα projects του. Νιώθει ότι θέλει να γράψει σε πιο μελωδικές doom καταστάσεις, αναβιώνει τους DOWN OF SOLACE. Θέλει να ξεφύγει από το melodic death, διαλύει τους BEFORE THE DAWN (μεγάλο έγκλημα). Ξεκινάει τους WOLFHEART, παίζοντας φυσικά melodic death, στην πορεία γουστάρει αγριάδες, τους αλλάζει άλμπουμ με το άλμπουμ, προς πιο melodic death/black metal. Και αν αυτό ήταν πλέον εμφανές στο “Constellation of the black light”, στο “Wolves of Karelia” ολοκληρώθηκε η μεταμόρφωση.
Στην ουσία, με το “Wolves of Karelia”(πρώτο άλμπουμ με τον Βαγγέλη Καρζή ως επίσημο μέλος της μπάντας), φαίνεται ότι οι WOLFHEART ακολουθούν μία πεπατημένη. Περιορίζουν τις μελωδίες, προσθέτουν πολλά blast beats, αναπαράγουν τα πλέον αναγνωρίσιμα riffs του Saukkonen και προσθέτουν ατμοσφαιρικά πομπώδη πλήκτρα, με ιδιαίτερη έμφαση στα ρεφρέν, για να προσδώσουν το αίσθημα του επικού. Το πρόβλημα είναι πως, από ότι φαίνεται, ο Saukkonen εγκλωβίζεται σε αυτήν τη λογική και πλέον είναι πολύ προβλέψιμος σε αυτό που θα ακούσουμε από αυτόν. Κοινώς, κυκλοφορεί καλούς δίσκους, που όταν τους ακούς δε σου κάνουν αρνητική εντύπωση, αλλά ρε γαμώτο, δεν ενθουσιάζεσαι κιόλας. Αλήθεια μπορεί κανείς να ξεχάσει τη μαγεία του “Routa pt 2” από το “Winterborn”; Την απίστευτη κομματάρα “The hunt”; Αναφέρομαι σε τραγούδια που καρφώνονται στο μυαλό με το πρώτο άκουσμα. Αυτό πλέον δε γίνεται και μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι όλα αρχίζουν και μοιάζουν μεταξύ τους. Και αυτή η επανάληψη, αργά ή γρήγορα, θα κουράσει και δε φτάνουν μόνο συνεχόμενοι, απλά καλοί δίσκοι, για να μη χαθούν οι WOLFHEART μαζί με τα άπειρα συγκροτήματα του είδους που έχουν πέσει σε κορεσμό. Στο “Wolves of Karelia”, για την ιστορία, τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα “Born from fire”, “Arrows of chaos” και το καλύτερο όλων, το “Ashes”, που είναι τα τρία τελευταία του δίσκου.
Σε τελική ανάλυση, το “Wolves of Karelia” δεν είναι ένα κακό άλμπουμ. Προβλέψιμο ναι, όχι όμως και βαρετό. Και η παρτίδα σώζεται αρκετά με την εντύπωση που αφήνουν τα τελευταία τρία τραγούδια του άλμπουμ. Όμως, ενώ οι WOLFHEART έχουν καταφέρει να φτιάξουν τη δική τους ταυτότητα, χρειάζονται ένα μουσικό αέρα ανανέωσης.
7/10
Δημήτρης Μπούκης
