Οι Αμερικάνοι black metallers WOLVES IN THE THRONE ROOM επισκέπτονται τη χώρα μας για δεύτερη φορά και μάλιστα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Με νωπές ακόμα τις αναμνήσεις από την πρώτη τους φοβερή εμφάνιση, αποφασίσαμε να δώσουμε στο κοινό να καταλάβει για ποιο λόγο δεν πρέπει να τους χάσει. Σε συνδυασμό ότι θα μας έρθουν σε μεγάλη φόρμα, υποστηρίζοντας τους AMORPHIS και DIMMU BORGIR στην κοινή τους περιοδεία, και με το νέο τους άλμπουμ στα σκαριά, έχουμε μεγάλες πιθανότητες να μας χαρίσουν μία ακόμα πιο καθηλωτική βραδιά. Παρακάτω εξιστορούμε την πορεία τους όσο λιτά γίνεται με έξι άλμπουμ, ένα ΕΡ και ένα επερχόμενο άλμπουμ για το οποίο πολλοί περιμένουν να τους επιστεγάσει ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της τελευταίας 15ετίας κι επισήμως.
“Diadem of 12 stars” (Vendlus Records, 2006)
H γνωριμία των WITTR στο ευρύ κοινό έγινε με το ντεμπούτο τους το 2006, όπου ο βασικός πυρήνας των αδερφών Weaver, Nathan (κιθάρες/φωνή) και Aaron (τύμπανα) μαζί με τον κιθαρίστα Rick Dahlen, εξαπέλυσαν ένα άλμπουμ μεγαλεπήβολου αλλά και συνάμα μινιμαλιστικού black metal ήχου. 4 μόλις κομμάτια με διάρκεια μίας ώρας στο σύνολο με το ομότιτλο κομμάτι των 20 λεπτών και 22 δευτερολέπτων να κλέβει την παράσταση. Με αρκετά προσωπικό ήχο και μία υποβόσκουσα AGALLOCH αισθητική, επιστρατεύουν και την Jamie Myers (τότε HAMMERS OF MISFORTUNE, νυν SABBATH ASSEMBLY, φωνάρα/θεάρα) στα φωνητικά και το πάντρεμα είναι ιδανικό. Ο δίσκος απέσπασε την προσοχή της Southern Lord Recordings, η οποία τους υπέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες και επανέκδωσε το δίσκο, ενώ οι ίδιοι οι WITTR το επανέκδωσαν με τη σειρά τους μέσω της δικής τους Artemisia Records το 2016. Πολύ καλή αρχή, ακόμα καλύτερη η συνέχεια τους.
7,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
“Two hunters” (Southern Lord Recordings, 2007)
Συνέχεια για το συγκρότημα και εμφανής βελτίωση. Οι μεγάλες συνθέσεις είναι δουλεμένες καλύτερα και το πρωτόλειο black metal της σχολής των BURZUM «διανθίζεται» με ambient ατμόσφαιρα και μελωδικά μέρη που θα ζήλευαν πολλές μπάντες του «majestic στρατοπέδου», o αέναος και συνεχής τυμπανισμός δηλώνει και εδώ το «παρών», ενώ κάπου στο βάθος αν ακούσετε προσεκτικά θα εντοπίσετε και επιρροές από τους πρώιμους ROTTING CHRIST. Σε αυτά, προσθέστε και ένα έντονο folk συναίσθημα το οποίο θα σας κερδίσει, αν είστε οπαδοί συγκροτημάτων όπως οι λατρεμένοι μου AGALLOCH, ή οι συμπατριώτες τους folk blacksters FALLS OF RAUROS και PANOPTICON. Πολύ καλή δουλειά που δείχνει πως τελικά το black δεν είναι μόνο σκανδιναβική ή ελληνική υπόθεση και πως οι Η.Π.Α μπορούν να γίνουν καλές με οτιδήποτε αποφασίσουν να καταπιαστούν.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
“Malevolent grain” (Southern Lord Recordings, 2009)
Μετά την παγκόσμια επιτυχία του “Two hunters” και το φιλόδοξο εγχείρημα με την κυκλοφορία του “Live at Roadburn” το 2008, οι Λύκοι κυκλοφόρησαν το μοναδικό μέχρι στιγμής ΕΡ τους ως πρόγευση για τη συνέχεια. Και τι ΕΡ! Πιο post metal από ποτέ στον ήχο τους, περιλαμβάνουν δύο τραγουδάρες, τα “A looming resonance” (πάλι με συμμετοχή της Jamie Myers) και “Hate crystal”, όπου το στυλ τους παίρνει την ουσία του “Two hunters” και κάνει την μετάβαση προς τον μελλοντικό τους ήχο με πολύ επιτυχημένο τρόπο. Το συγκεκριμένο ΕΡ έχει κατ’ εμέ κάτι το μαγικό που γεφυρώνει το πρώιμο παρελθόν με το πιο ώριμο μέλλον τους και στέκεται σαν γέφυρα στη δισκογραφία τους, ενώ είναι και η πρώτη κυκλοφορία τους με τον Will Lindsay στις κιθάρες. Κυκλοφόρησε σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα και η έκδοση του digipack cd είναι αυτοχρηματοδοτούμενη και διαθέσιμη μέσω της μπάντας ή στις συναυλίες τους. Απάτητη κορυφή για πολλούς κι ας είναι ΕΡ.
10 / 10
Άγγελος Κατσούρας
“Black cascade” (Southern Lord Recordings, 2009)
Χωρίς να χαθεί καθόλου χρόνος, (Φεβρουάριο το ΕΡ, Μάρτιο ο δίσκος), το συγκρότημα κυκλοφορεί το μέχρι εκείνη τη στιγμή (για πολλούς και γενικά) κορυφαίο άλμπουμ του, με το “Black cascade” να είναι πιο ωμό σε ήχο και με τη μπάντα να δηλώνει ότι ήθελε ένα ήχο βασισμένο σε κιθάρες, τύμπανα και φωνητικά, παρά το να εξερευνήσουν πειραματισμούς στο στούντιο. Ωριμότεροι από ποτέ και σε τελείως άλλο ήχο από το προαναφερθέν ΕΡ, καταθέτουν το δεύτερο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το “Two hunters” και σίγουρα την κορυφαία στιγμή της ανάμεσα στα τρία αυτά σημαντικότατα για τη μπάντα άλμπουμ. Ακολούθησαν εκτεταμένες περιοδείες μεταξύ άλλων με τους SUNN 0))), EARTH και WEEDEATER, ενώ αν αυτό λέει κάτι σε μερικούς, οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR τους διάλεξαν το 2010 για να συμμετάσχουν στο All tomorrow’s parties festival στο Minehead της Αγγλίας. Ήταν η τελευταία φορά που ακούστηκαν ΤΟΣΟ πολύ ακραίοι και ένας δίσκος που μνημονεύεται και λησμονείται πλέον από τους πρώτους τους οπαδούς.
9 / 10
Άγγελος Κατσούρας
“Celestial lineage” (Southern Lord Recordings, 2011)
O δίσκος αυτός ήταν ο πρώτος που ηχογράφησαν αποκλειστικά μόνα τους τα αδέρφια Weaver και ο πρώτος που είχε κομμάτια με διάρκεια μικρότερη από τα 10+ λεπτά που μας συνήθιζαν στα προηγούμενα άλμπουμ. Απομακρυνόταν αισθητά από την ωμή λογική του προκατόχου του και άνοιγε τον ορίζοντα τους στο μέλλον με ένα πιο αιθέριο ήχο. Το “Woodland cathedral” έγινε απροσδόκητο χιτάκι, ενώ το τελειωτικό δίδυμο των “Astral blood”/”Prayer of transformation” έδειχνε ότι η μπάντα προοριζόταν για πολύ μεγάλα πράγματα. Προς πλήρη κατάπληξη, η επόμενη τους κίνηση δίχασε τρομερά το κοινό και προκάλεσε απίστευτα ερωτηματικά με αυτό το ακατανόητο/απροσδιόριστο/αχρ(ε)ί(α)στο… δημιούργημα που άκουσε στο όνομα “Celestite” και που χωρίς ντροπή θεωρήθηκε ότι αποτελεί συνέχεια (ΥΒΡΙΣ) της αισθητικής του “Celestial lineage”. Θεωρώ ότι εδώ τελειώνει και η πρώτη εποχή της μπάντας, προσπαθώ να ξεχάσω τι ακολούθησε και ευτυχώς με το “Thrice woven” η καρδιά μπήκε στη θέση της και αρχίζει η δεύτερη εποχή τους, όπου και μάλλον θα γίνουν πολύ μεγαλύτεροι από όσο υπήρξαν ποτέ.
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
“Celestite” (Artemisia Records, 2014)
Καμία σχέση με metal, καμία επαφή με black. To “Celestite” είναι ένα πειραματικό album σε ambient μορφή. Όχι, αυτό δεν είναι από μόνο του κακό. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εκεί έξω που ambient δίσκοι αγγίζουν μέχρι και τα όρια της τελειότητας. Εδώ όχι, αυτό δεν ισχύει. Και μάλιστα, τα πράγματα είναι άσχημα. Οι συνθέσεις είναι βαρετές, συναίσθημα δεν υπάρχει, οι εικόνες που πρέπει να δημιουργούνται από την ambient μουσική στο μυαλό σου ούτε καν αχνοφαίνονται. Συγγνώμη, αλλά αφιέρωσα μία (1) επιπλέον ακρόαση για να φρεσκαριστεί η μνήμη ώστε να γράψω γι’ αυτό και ήδη αναζητώ έναν ΣΩΣΤΟ ambient δίσκο να ακούσω. Χμ… Νομίζω πως ένα ταξίδι μέχρι το Whiterun θα μου έκανε καλό και ο Jeremy Soule είναι εξαιρετική παρέα για τον δρόμο…
– / 10
Δημήτρης Τσέλλος
“Thrice woven” (Artemisia Records, 2017)
Το πιο πρόσφατο αριστούργημα της μπάντας και ένας από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων ετών στο είδος του. Οι ψευτο-ambient μέρες του “Celestite” ανήκουν στο παρελθόν και η επιστροφή στις black metal μέρες γίνεται με τρόπο ιδανικό. Ο Κody Keyworth (συμμετοχή στους doom metallers ALDEBARAN και στους pagan blacksters OAKHELM) είναι το νέο μόνιμο μέλος και φαίνεται πως δίνει την απαιτούμενη πνοή στο συγκρότημα ώστε αυτό να κάνει την θριαμβευτική του επιστροφή. Εδώ η συνταγή της μπάντας έχει τελειοποιηθεί, η μουσική είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή και σε αυτό έχουν συνεισφέρει και οι ειδικοί προσκεκλημένοι Anna von Hausswolff, Don McGreevy (solo και ένα φεγγάρι στους EARTH), Phil Petrocelli των ιδιαίτερων BLACK NOISE CANNON, η folk καλλιτέχνις Zeynep Öykü Yılmaz στην άρπα και ο Steve Von Till των NEUROSIS που πρωταγωνιστεί στο θεϊκό “The old ones are with us”. Χωρίς πολλά λόγια, το “Thrice woven” είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας και ένας από τους καλύτερους της τελευταίας δεκαετίας. Ακούστε τουλάχιστον αυτόν και μόνον αυτόν.
10 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
