Ρωτώ εγώ, ο καψερός, ξανά, όπως είχα κάνει όταν το 2016 κυκλοφόρησε το ενθουσιώδες “Hit the gas”: Πότε θα γίνει ένα “Swiss Rock Tour” να γουστάρουμε; Αυτή η χώρα έχει δώσει τους KROKUS, τους GOTTHARD, τους SHAKRA, τους CHINA. Εδώ και πέντε χρόνια, έχει και τους WORRY BLAST! Δες πως πάει το πράγμα: Αυτοί εδώ, είναι πιο κοντά στους πρώτους, οι οποίοι είναι πιο κοντά στους AC/DC, οι οποίοι είναι η πεμπτουσία του σκληρού, αλανιάρικου rock! Δηλαδή, τούτοι δω για τους οποίους γράφονται αυτές οι γραμμές, «βρωμάνε και ζέχνουν» AC/DC-ίλα από χιλιόμετρα μακριά! Το πιάσαμε το θέμα τώρα; Βασικά, οι WORRY BLAST είναι ό,τι πιο «συγγενές» έχω ακούσει στον ήχο των “Fly on the Wall” και “Razors Edge” εδώ και πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό. Και αν στο προηγούμενό τους δίσκο υπήρχαν και κάποιες Bon Scott αναφορές (στο ομώνυμο κομμάτι για παράδειγμα), εδώ η Brian Johnson εποχή των Αυστραλών είναι αυτή που κυριαρχεί απόλυτα. Δεν μένουν όμως μόνο στους Αυστραλούς ηγήτορες οι WORRY BLAST. Διανθίζουν τη μουσική τους με επιρροές από το rock του Νότου (το μάτι του Στέλιου Μπασμπαγιάννη ήδη γυάλισε) και θυμίζουν σύγχρονές τους μπάντες όπως οι MAVERICK, οι φοβεροί και τρομεροί KING BIRD (ακούστε το “Got Newz” του 2016, μιλάμε για το άλμπουμ – ύμνο στο hard rock) και οι επίσης καταπληκτικοί TΗΕ DΕAD DAISIES.
Τέσσερεις νεανίσκοι που βάζουν φωτιά στα ηχεία μας, τέσσερεις πιτσιρικάδες που πριν δύο χρόνια έδειχναν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα και που το πραγματοποιούν φέτος! Έχοντας στη κονσόλα του παραγωγού για μια ακόμη φορά τον «πολύ» Dennis Ward, δείχνουν πως έχουν πλέον το ειδικό βάρος, για να πετύχουν. Τρίτη και φαρμακερή δε λένε; Ε, άρπα τη φίλε μου στη μάπα! Δεν υπάρχουν fillers. Δεν υπάρχουν κομμάτια – κράχτες. Δεν υπάρχει το εμπορικό hit. Το «44» είναι ένας δίσκος που ακούγεται μονορούφι, και η ακρόαση τελειώνει όταν έχεις ήδη πιει ένα τελάρο μπύρες χωρίς να το καταλάβεις καλά καλά. Ούτε μηνύματα, ούτε politically correct μπούρδες (πήξαμε πια), ούτε δύσκολα νοήματα, ούτε κηρύγματα. Ανέμελο και εμπνευσμένο hard rock, που σέβεται την ιστορία του, δεν ακούγεται ετεροχρονισμένο αλλά σύγχρονο και ταυτόχρονα κοιτά το μέλλον στα μάτια. Φίλε αλήθεια σου λέω, με τέτοιους δίσκους, δεν πρόκειται να εκλείψει αυτό που τόσο αγαπάς. Ε, τι γίνεται εδώ; Μας πιάσανε τα ρομαντικά μας; Έλα σύνελθε λέω! Πάτα το play και πιάσε μια μπύρα!
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
