Κάποιος με δουλεύει ψιλό γαζί αλλά ειλικρινά δε με πειράζει καθόλου. Χωρίς καν να ερωτηθώ, λαμβάνω μία μέρα από τον αγαπητό Σάκη Φράγκο το σύνδεσμο να κατεβάσω το δίσκο και έπλεα σε πελάγη ευτυχίας που θα είχα την τιμή να γράψω για ένα συγκρότημα που σημαίνει πολλά για μένα. Οι XENTRIX από το Preston της Αγγλίας όσο γρήγορα ήρθαν στις ζωές όλων εκεί στα μέσα προς τέλη των 80’s, άλλο τόσο αιφνίδια διέλυσαν το 1997, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ τους “Scourge” που τους έβρισκε στην τότε γκρουβάτη λογική που υιοθετήθηκε από πολύ μεγάλο ποσοστό των thrash συγκροτημάτων. Οι XENTRIX πρόλαβαν να δείξουν διάφορα πρόσωπα στα τέσσερα άλμπουμ τους και έγιναν ένα πολύ λατρεμένο συγκρότημα σε μεγάλη μερίδα του thrash –και όχι μόνο- κοινού. Έβγαζαν μία ποιότητα και μία σοβαρότητα, μία καταπληκτική με φουλ αδρεναλίνη ενέργεια, κι ενώ πάντα ακούγοντας τους το μυαλό πήγαινε λίγο στους METALLICA, λίγο στους…TESTALLICA (δηλαδή ξανά στους METALLICA) και λίγο σε συντοπίτες τους Άγγλους όπως οι ONSLAUGHT στα σοβαρά τους, στο τέλος είχαν το δικό τους τρόπο να τα φέρνουν όλα στα μέτρα τους. Κι ενώ έδειχναν ότι θα μείνουν για πάντα νεκροί, σύμφωνα και με τον τίτλο του δίσκου, επιστρέψουν να θάψουν τον πόνο της απουσίας τους.
Πράγμα που το καταφέρνουν σε υπερθετικό βαθμό και μάλιστα με τρόπο που θα είναι η χαρά του μέσου thrasher ειδικά για το 2019, καθώς αφενός δεν πιστεύω ότι το καλύτερο παρακλάδι του ήχου μας θα γνωρίσει τέτοια δισκάρα στο υπόλοιπο της χρονιάς, αφετέρου θεωρώ ότι έχει να ακουστεί πάρα πολλά χρόνια τέτοιο ατόφιο και αβίαστο από την πρώτη ακρόαση thrash άλμπουμ. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι με επιχειρήματα διότι σε μία δισκοκριτική είμαι τρομερός υπέρμαχος ότι πρώτη σημασία έχει ΓΙΑΤΙ γράφουμε όσα γράφουμε οι συντάκτες. Πρώτα απ’ όλα μιλάμε για φρεσκάδα που ξεχύνεται από τα ηχεία με το μπάσιμο του ομότιτλου κομματιού. Παρένθεση. ΦΩΝΑΡΑ ο νέος τραγουδιστής/κιθαρίστας Jay Walsh. Τόσο ΦΩΝΑΡΑ που προσωπικά δεν μου λείπει και ο επίσης αγαπημένος Chris Astley. Ο τύπος έχει τόσο καταπληκτική άρθρωση, ξέρει που να πατήσει φωνητικά και βγάζει τέτοια σιγουριά σ’ αυτή την πρώτη του προσπάθεια με το συγκρότημα που του βγάζεις το καπέλο θέλοντας και μη. Φανταστείτε έναν τσαμπουκαλεμένο Chuck Billy πριν αρχίσει τα κάφρικα φωνητικά του από το “Low” και μετά αλλά με χροιά νέου ανθρώπου. Οι δε κιθάρες ξερνάνε τριπλές από τα αποδυτήρια, τα groove/mosh μέρη δίνουν και παίρνουν και είμαστε μόλις στο πρώτο κομμάτι.
Ο επίσης νεοφερμένος –έστω έξι ετών στο συγκρότημα- μπασίστας Chris Shires, ακολουθεί την ορμή των riff μπουστάροντας με υπόκωφες συχνότητες το αποτέλεσμα, χωρίς όμως το μπάσο του να παίζει το ρόλο του κομπάρσου. Οι δύο παλιοί Kristian “Stan” Havard στις κιθάρες και Dennis Gasser, ακούγονται επίσης τρομερά ανανεωμένοι με τις δύο κορυφαίες προσθήκες δυναμικού που έχουν κάνει και το κουαρτέτο συνολικά κεντάει στα 51’ που διαρκεί ο δίσκος. 10 ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ η μία μετά την άλλη με κάθε δυνατό ρυθμό, ανεβαστικά ξεσπάσματα που στα 80’s θα οδηγούσαν σε moshpit αδιευκρύνιστης διαμέτρου και σε πτώσεις/πτήσεις από εξώστες και ταράτσες, mid-tempo πειθήνια σημεία με βαρύτατες ριφφάρες-αμόνια να κατεβαίνουν σε όσο περισσότερες επαναλήψεις μπορούν για να το εμπεδώσει κι ο τελευταίος, κοφτές/βαριές/πεντακάθαρες/ποιοτικότατες ΡΙΦΦΑΡΕΣ και με τον Walsh να ακούγεται λες και θα σε φτύσει μασώντας σε, οι θεωρούμενοι νεκροί XENTRIX ακούγονται πιο ζωντανοί από ποτέ και το μέγεθος της έκπληξης που θα προκαλέσουν είμαι βέβαιος ότι δεν το φαντάζεται ούτε ο πιο αισιόδοξος thrasher εκεί έξω. Tι να πεις για ήδη προορισμένα κομμάτια-ύμνους όπως το “There will be consequences” (πόσο thrash τίτλος), το “Let the world burn”, το “Word of mouth” ή το “Evil by design” που κλείνει το δίσκο ιδανικά σε πλήρες σοκ.
Από την άλλη υπάρχουν δύο στιγμές που σίγουρα θα χαζέψουν κόσμο, όπως το “The truth lies buried” όπου μιλάμε για μεταλλικό θρίαμβο πέραν κάθε είδους, με κάτι το μεγαλειώδες μέσα του και που χωρίς υπερβολή μπορεί να φέρει μέχρι και δάκρυα συγκίνησης, ή το προτελευταίο “The one you fear” που ξεκινάει ύπουλα με την ακουστική του κιθάρα και ξέρεις ότι θα ακολουθήσει εκπληκτικό κομμάτι κι εκεί που περιμένεις τη συνέχεια, κατεβαίνει ένα riff-βολίδα και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα βίαια. Δε θα κρύψω ότι αν και η καλή προδιάθεση υπήρχε από το φοβερό εξώφυλλο –αν δεν το έχει κάνει ο ίδιος ο Ed Repka, ο καλλιτέχνης του τον έχει εικόνισμα- δεν περίμενα με τίποτα τέτοιο σύνολο. Άλλο φυσικά να το θες και να γουστάρεις, κι άλλο να σου έρθει ετοιμοπαράδοτο και να σε κάνει να εκφράζεσαι με ποικίλους τρόπους για την αξία του. Καταλαβαίνετε πόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά όταν εκτός από επαγγελματίας (λέμε τώρα) συντάκτης είσαι και σεσημασμένος οπαδός (εδώ δε λέμε, ισχύει) και δικαιώνεσαι για την πίστη σου σε ένα συγκρότημα. Οι XENTRIX για να καταλάβετε λίγο το μέγεθος του “Bury the pain”, πιστεύω έχουν κάνει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων 20 ετών για όλο το είδος.
Λέω 20 βάζοντας σαν αφετηρία το ομότιτλο THE HAUNTED ή το “The gathering” των TESTAMENT που άρχισε η αναβίωση του thrash. Μου αρέσει πολύ περισσότερο από τα τρία τελευταία TESTAMENT, μου αρέσει περισσότερο κι από όλα τα DEATH ANGEL της επανασύνδεσης, βασικά μου άρεσε περισσότερο από το φετινό FLOTSAM & JETSAM στην πρώτη ακρόαση, τι να σας λέω τώρα… Πιστεύω με όσο σώας τας φρένας μπορώ να έχω με τόσες απανωτές ακροάσεις του δίσκου εδώ και μήνες, ότι είναι το καλύτερο thrash άλμπουμ που έχει εμφανιστεί από την εποχή του “The evolution of chaos” των ΗΕΑΤΗΕΝ. Μου αρέσει περισσότερο κι από τα VEKTOR (μεγάλη υπόθεση η φωνή, πόσο μάλλον Η ΦΩΝΑΡΑ που έχουν πλέον οι XENTRIX), μόνο το “Nightmare logic” των POWER TRIP μπορώ να βάλω δίπλα του και πάλι δε μιλάμε για αμιγώς thrash δίσκο για να περιγράψω το συμπαγέστατο αποτέλεσμα του “Bury the pain”. Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν οι XENTRIX από δω κι εμπρός, ξέρω ότι αν για κάποιο λόγο το κλείσουν το μαγαζί οριστικά, δε θα υπήρχε καλύτερος τρόπος απ’ ότι με το “Bury the pain”. Αν είσαι thrasher ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μην το αποθεώσεις, αν είσαι μεταλλάς που σέβεσαι την αξία της μουσικής που αγαπάς, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το βάλεις κορώνα στο κεφάλι σου. ONLY THRASH IS REAL!
Υ.Γ.:Και μόνο για τον τρόπο που συνδυάζονται η ταχύτητα του “Shattered existence”, η ωριμότητα του “For whose advantage?”, η εσωτερικότητα του “Kin” και η γκρούβα και μοντερνίλα (καλώς εννούμενες αμφότερες) του “Scourge”, και μάλιστα σε ισόποσες δόσεις, αξίζουν όλα τα εύσημα που μπορούν να πάρουν κι ακόμα περισσότερα.
10 / 10
Άγγελος Κατσούρας
