a
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σχετικοί οι YES, ειδικά στο παρόν. Στα 10s δεν έχουν υπάρξει ιδιαίτερα δραστήριοι με δύο μόνο δίσκους που γενικά απογοήτευσαν τους old school οπαδούς τους, χωρίς φυσικά να κερδίζουν νεότερο κόσμο. Στη πορεία χάσαμε τον μπασίστα, ιδρυτή και κινητήριο δύναμη του συγκροτήματος Chris Squire και πέρυσι τον ντράμερ Alan White που βρέθηκε στις επάλξεις των YES μετά τη φυγή του Bill Bruford. Προφανώς, ο Jon Anderson έφυγε προ πολλού και στη θέση του βρέθηκε o Jon Davidson ο οποίος έχει, όλως τυχαίως, πολύ παρόμοια χροιά στη φωνή του. Πλέον λοιπόν, το συγκρότημα δεν είναι αυτό που ξέραμε και μάθαμε στις χρυσές και όχι τόσο χρυσές εποχές της, ακόμα και αν το line-up ήταν πάντοτε μια ρουλέτα στους YES. Από το αυθεντικό line-up έχει μείνει μόνο ο κιθαρίστας Steve Howe που γράφει και όλη τη μουσική πλέον. Επιπλέον, οι YES είναι σήμερα περισσότερο μια touring μπάντα που υπόσχεται εκτελέσεις ολόκληρων άλμπουμ αλλά που ολοένα και περισσότερο αναβάλουν τις ημερομηνίες τους λόγω διαφόρων θεμάτων κάθε φορά. Ωστόσο, το 2021 βρέθηκαν ξανά στο προσκήνιο με το, κατ’ εμέ, κακό “The quest” και δύο χρόνια μετά με το “Mirror to the sky”. Μην έχοντας καμία προσδοκία από τους YES εν έτει 2023, άκουσα το δίσκο και εξεπλάγην αρκετά σε κάποια σημεία αλλά κατέληξα πως δεν αρκεί για να με κρατήσει.
Το πρώτο single και εναρκτήριο “Cut from the stars” έχει κάτι από τη δυναμική των παλιών καλών YES, δηλαδή μια ορμητικότητα που ρέει από το lead μπάσο, έναν απόλυτα αναγνωρίσιμο Steve Howe και μια prog διάθεση που προκύπτει από την μουσικότητα. Το κομμάτι είναι καλό γενικά αλλά δεν απογειώνεται. Δεν νιώθω πως το συγκρότημα παίζει όπως αρμόζει στη μάρκα που αντιπροσωπεύουν οι Άγγλοι. Τα ντραμς του Jay Schellen είναι ωραία και ηχούν καθαρά και ξερά όπως μ’ αρέσει, αλλά δεν με ξεσηκώνουν. Ακούγοντας το τραγούδι σκέφτηκα πως αν δεν μου το έλεγε κανείς αρχικά, θα έλεγα πως ναι αυτό είναι YES αλλά ακούγονται γερασμένοι – όπως είναι όντως. Ίσως δεν είναι λογικό να θέλω σ αυτή τη φάση να παίζουν σαν βιρτουόζοι, αλλά περιμένω κάτι που να με ξεσηκώσει, απογειώσει και επαναφέρει όμορφα στη Γη. Απ’ αυτή την άποψη, το “Mirror to the sky” είναι ένα πολύ γήινο άλμπουμ, σε φάσεις υπερβολικά απαλό και αιθέριο (με νύξεις προς τα σόλο άλμπουμ του Howe και του Jon Anderson) γεγονός που καθιστά άλλα τραγούδια στο δίσκο, ακόμα και κάποια από κείνα που φτάνουν στα οχτώ λεπτά, πολύ απλά, βαρετά. Πραγματικά υπάρχουν τραγούδια και περάσματα εδώ που προβάλλουν υπερβολικά εκείνη την μυστηριακή, αιθέρια και απαλή πλευρά των YES που πάντοτε έδενε όμορφα με το υπόλοιπο σύνολο. Όχι τόσο εδώ. Το 14λεπτο ομώνυμο έπος ξεκινά ωραία, δυνατά και στο πνεύμα του prog όπως μας το έμαθαν οι YES, έστω με την ένταση και έμπνευση κάπως πεσμένα. Κάνει όμορφες εναλλαγές και ο Howe παίζει εξαιρετικά. Από τη μέση μέχρι και το τέλος όμως σχεδόν, το κομμάτι κάνει μια μεγάλη κοιλιά και συνειδητοποιείς πως, εκεί που ήθελες επικά κομμάτια από prog rock γερόλυκους των 70s, τώρα παρακαλάς για κάτι πιο σύντομο, όπως το εξαιρετικό “Living out their dream” στο οποίο η μπάντα παίζει με ορμητικότητα φέρνοντας στους YES του “Going for the one”. Πόσο συχνά συμβαίνει να λες πως το καλύτερο κομμάτι σε άλμπουμ των YES φτάνει στα τέσσερα λεπτά; Μάλλον ποτέ. Αυτό δεν είναι καλό νέο διότι στα μεγάλα κομμάτια του δίσκου, τα απαλά και ειλικρινά βαρετά περάσματα υπερτερούν των δυνατών σημείων και δεν δένουν άρτια με το σύνολο, αφήνοντας τον ακροατή λίγο μουδιασμένο. Κομμάτια επίσης όπως το “Circles of time”, λες και γράφτηκε για χίπηδες γύρω από μια φωτιά να κρατάνε χέρια, δεν βοηθάνε με το μούδιασμα.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως οι YES ξέρουν και μπορούν να γράψουν καλή μουσική σήμερα και πως, γέροι ή όχι, το τωρινό line-up είναι δυνατό. Το prog rock που αντιπροσωπεύει το όνομα τους είναι εδώ και ο οπαδός θα το αναγνωρίσει αμέσως. Είναι όμως ανεμικό, χωρίς την ορμητικότητα και καινοτομία που μας έχουν μάθει, χωρίς αυτό που χρειάζεται για να απογειωθεί. Το “Mirror to the sky” δεν είναι κακό και ενδεχομένως να είναι το καλύτερο της Davidson εποχής. Αλλά δεν νομίζω πως θα το ακούσω ξανά μετά από τις ακροάσεις που του αφιέρωσα.
6,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
