a
Από τότε που κυκλοφόρησε το “Our raw heart” των Αμερικάνων YOB, ο δίσκος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Και όσο περισσότερο τον βιώνω τόσο περισσότερο ανακαλύπτω πως μιλάμε όντως για έναν δίσκο βίωμα που απολάμβάνεται μόνο σε συνθήκες ηρεμίας και συγκέντρωσης έτσι ώστε ο ακροατής να αφουγκραστεί καταλλήλως το βίωμα του ηγέτη και μουσικής ιδιοφυίας Mike Scheidt που μετουσιώνεται μέσα από τη μουσική και τους στίχους του “Our raw heart”. Όντως, το 2017 ο Scheidt υπεβλήθη σε μια ξαφνική και επικίνδυνη χειρουργική επέμβαση στο έντερο και μετά από κάποιες επιπλοκές έπαθε σταφυλόκοκκο που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή. Η ανάρρωση στο νοσοκομείο διήρκεσε μήνες και, απ ό,τι γράφει και ο ίδιος, ο πόνος ήταν καθημερινός και απόλυτος. Ευτυχώς ο Scheidt βγήκε τελικά αλώβητος από το μαρτύριο αυτό. Η μοναδική θετική απόρρεια αυτής της εμπειρίας είναι το “Our raw heart”. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν δίσκο που μετουσιώνει μουσικά και στιχουργικά τη πορεία ενός ανθρώπου που ήρθε κοντά στο θάνατο και γλίτωσε ακριβώς όπως συμβαίνει και στο εκπληκτικό “In the passing light of day” των PAIN OF SALVATION που βασίστηκε στην εξίσου πονεμένη περιπέτεια υγείας του Daniel Gildenlow. Εδώ όμως, με τους YOB, μπορεί να μιλάμε και για το σημαντικότερο δίσκο της μπάντας στα 16 χρόνια ύπαρξης της.
Η μπάντα υπάρχει από το 2002 και από τότε μεσουρανεί στην Αμερικάνικη underground doom σκηνή. Η μουσική όμως της τριάδας από το Όρεγκον δεν είναι απλά doom όπως το ξέρουμε μέχρι πρόσφατα. Μιλάμε για ένα μείγμα ψυχεδελικής, νωχελικής, βαθύτατα δυσοίωνης και συνάμα συγκινητικής, υπόκωφα συναισθηματικής μουσικής που λειτουργεί σαν παραισθησιογόνο που σε παρασέρνει με μινιμιλιστικές lead κιθάρες, ρυθμό λες και πάιζει τύμπανα ένας βραδύπους και φωνητικά που πάνε από growls σε κραυγές που βρίθουν απόγνωση και ζωή. Και όλα αυτά πακεταρισμένα σε κομμάτια που συνήθως ξεπερνάνε τα 10 λέπτά. Τουλάχιστον έτσι ακούγονται οι YOB μετά από το πολύ καλό “The great cessation” του 2009 που ήταν και το comeback της μπάντας μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και ο καλύτερος δίσκος των YOB μέχρι σήμερα.
Με το “Our raw heart” η μπάντα του Scheidt δεν προσφέρει κάτι ολότελα καινούργιο αλλά, αν μη τι άλλο, τη πιο ώριμη εκδοχή των YOB. Στα εφτά κομμάτια του δίσκου ξεχειλίζουν όλα όσα κάνουν τους YOB μια ιδιότροπη doom μπάντα. Σε κάθε κομμάτι πρωταγωνιστεί η – πιο χαμηλοκουρδισμένη πεθαίνεις – κιθάρα του Scheidt με εμβατηριακά και μινιμαλιστικά lead στο “The screen” και “In reverie” που φτύνουν μένος και πόνο. Στο πεντάλεπτο “Lungs reach” διάσπαρτες νότες και χαμηλές συχνότητες οδηγούν σε ένα κολασμένο κρεσέντο όπου το tempo και οι κιθάρες που ακούγονται σαν το soundtrack της αποκάλυψης δίνουν την εντύπωση πως η γη ανοίγει κάτω απ τα πόδια σου και η κόλαση σε καλωσορίζει. Σε κάθε κομμάτι ξεχωρίζει, πάνω απ όλα η φωνάρα που είναι ο Scheidt και η ικανότητα του να μεταπηδά από growls διαφόρων συχνοτήτων σε Geddy Lee κορώνες και ένρινες κραυγές. Πάνω απ όλα, μιλάμε για έναν ικανό ερμηνευτή που δίνει υπόσταση σε στίχους και συναισθήματα.
Η αποθέωση όμως αυτού που κάνει τους YOB μια πολύ ξεχωριστή μπάντα έρχεται με τα δύο μεγάλα έπη, το 14λεπτο ομώνυμο που κλείνει το δίσκο και το 16λεπτο “Beauty in falling leaves” στα οποία εξαίρεται η πιο συναισθηματική πλευρά των YOB. Εδώ φαίνεται το απίστευτο ταλέντο του Scheidt που καταφέρνει να επικαλεστεί εικόνες, καταστάσεις και ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων. Μιλάμε για μια υπερβατική εμπειρία όπου τα ριφ, ο ρυθμός, οι κιθάρες, η μελωδία και η φωνή γίνονται απλά ένας οργανικός ήχος που σε ταξιδεύει από τον πόνο στην εξιλέωση, στην θλιβερή αποδοχή του πεπρωμένου και τέλος σε ένα υπερβατικό φινάλε που φέρνει μια ολική αναγέννηση καθώς νιώθεις πως βλέπεις το φως της πλάσης για πρώτη φορά. Για να επανέλθω στην εισαγωγή μου, ακούγοντας αυτά τα κομμάτια, μετά από τον doom/death κυκεώνα των “Ablaze”, “The screen”, “Lungs reach” και “Original face”, ένιωσα όπως όταν άκουσα το ομώνυμο καθαρτήριο έπος του “In the passing light of day”: Αγαλλίαση.
10 / 10
Φίλιππος Φίλης
