Ομολογώ ότι τους YURI GAGARIN δεν τους γνώριζα, αλλά μέσα στον σάλο που προέκυψε τις τελευταίες μέρες, με το όνομά τους να φιγουράρει σε πολλές λίστες των καλύτερων δίσκων του έτους, μπήκα στον πειρασμό να μάθω περί τίνος πρόκειται. Λίγο το ένδοξο όνομα του πρώτου κοσμοναύτη, λίγο το χιλιοφορεμένο magenta του εξώφυλλου με τις space ψυχεδελικές επιρροές, του σκίτσου, δεν ήθελα και πολύ. Το θέμα βέβαια είναι αν τελικά οι Σουηδοί δικαιώνουν όλη αυτή την αναταραχή που πυροδότησαν εδώ και λίγες ημέρες.
Το space ψυχεδελικό rock είναι ένα είδος που μπορεί ποτέ να μη σταμάτησε να βγάζει, ωστόσο με την κατακόρυφη άνοδο της heavy rock αλλά και την retro wave την τελευταία διετία, δε θα μπορούσε παρά να ακολουθεί καταπόδας. Από τις δεκάδες νέες κυκλοφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας κάθε μήνα, αυτή των YURI GAGARIN είναι αναμφίβολα άξια προσοχής, αφού έρχεται να καλύψει ένα κενό που μεγάλες μπάντες έχουν αφήσει να χάσκει. Προφανώς δεν αναφέρομαι στους πατέρες της krautrock POPOL VUH, ή τους πιο progressive ELOY. Τέτοιες μπάντες δεν χωράνε σε καμιά ζυγαριά με τις μπάντες του παρόντος. Ο ήχος των YURI GAGARIN στέκεται στη μέση από αυτόν των MONKEY3 και EARTHLESS. Έχουν δανειστεί από τους πρώτους την ατέρμονη ψυχεδελική περιδίνηση, ενώ από τους δεύτερους το ασταμάτητο riffing. Μέσα σε όλο αυτό τον πανζουρλισμό από το διαρκές σολάρισμα και τα space αλά modular σφυρίγματα, αναδύεται έντονα μια ψυχρή ατμόσφαιρα, θυμίζοντας τους έτερους διαστημικούς περιπατητές ATOMA. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχουν κι οι άλλοι διαστημάνθρωποι, οι FARFLUNG, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρόαιμο instrumental συγκρότημα, όπου η έλλειψη ρυθμικής κιθάρας είναι καθολική.
Από εκεί και πέρα, το “At the center of all infinity” παίρνει την σκυτάλη τόσο από το προηγούμενο ομότιτλο full-length που κυκλοφόρησε το 2013, όσο κι από το πρόσφατο ep “Sea of dust”, συνεχίζοντας την ίδια λογική του one-track δίσκου, που ακούγεται μονορούφι, κι όπου ο διαχωρισμός σε κομμάτια είναι εντελώς τυπικός. Βέβαια αυτό από μόνο του ακροβατεί μεταξύ θετικής και αρνητικής ανάγνωσης, αφού μπορεί το ίδιο να εξάψει ή να προκαλέσει πλήξη στον ακροατή. Φυσικά έχει να κάνει με το τι περιμένει ο καθένας να ακούσει από τους YURI GAGARIN, αλλά και ποια στιγμή της ημέρας θα αποφασίσει να πατήσει το play. Προσωπικά, εκτίμησα δεόντως την ικανότητα της μπάντας να σε παρασύρει στην δική της μουσική πραγματικότητα, αδιαφορώντας αν έχουμε να κάνουμε με ένα ή περισσότερα κομμάτια. Ακόμα κι όταν μια βασική μελωδία επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στο δίσκο, αρχίζεις από μια στιγμή και μετά να την αποζητάς, λες και είναι το φως εκείνο που θα σε βγάλει έξω από τον λαβύρινθο που αρχίζει να κατακλύζει το μυαλό σου. Και φυσικά, από έναν τέτοιο δίσκο δε θα μπορούσε να λείπει η μεγάλη αναλαμπή, η οποία ευτυχώς τοποθετείται προς το τέλος του. Ο λόγος για το ομότιτλο κομμάτι, αλλά και το τρομερό “Oblivion”, που είναι ίσως ό,τι πιο δυνατό έχουν γράψει μέχρι στιγμής.
Που καταλήγουμε; Ναι, το “At the center of all infinity” σε τοποθετεί πράγματι στο κέντρο του απείρου. Φέρει εις πέρας τον έναν και μοναδικό σκοπό του, σαν άλλο Vostok 3KA, να κατευθύνει τον επιβάτη του στην επιβλητική βόλτα γύρω από τον πλανήτη γη.
8 / 10
Νίκος Ζέρης
